Nog niet zo lang geleden kwam een leidinggevende naar mij toe die zei: “Ik hoorde dat je wel heel erg open bent online. Besef je wel dat dit van invloed kan zijn op of je makkelijk opdrachten binnenhaalt bij gemeentes of hoe werkgevers naar je kijken?” Ik vroeg de mening van de leidinggevende en dat ze mocht teruggeven dat de collega dit zelf aan mij had mogen zeggen. Dat ik graag het gesprek aanga over openheid. En dat ik daar dus al heel bewust bij stil sta en het daarom ook ben.

Deze reactie is veelzeggend over de groei die ik heb doorgemaakt sinds ik ben gaan bloggen. In het verleden was ik misschien geschrokken, had ik er een hele negatieve blog aan gewijd en had ik alle social media kanalen gebruikt met een negatieve opmerking hierover. Nu doe ik dat alleen af en toe nog op twitter, maar daar zit ook nog een gezond slotje op tegenwoordig. Het is dat ik daarom bewuster omga met wat ik deel, wanneer en dat ik daar ook in 2019 nog meer op wil letten.

Ik ben trots op de stappen die ik in mijn 400 blogs heb gezet. Nee, niet op alle blogs ben ik trots. Sommigen zijn ontzettend negatief en erg donker. Toch verwijder ik ze niet. Ik vind dat mensen mijn littekens mogen zien en daarnaast wil ik aangeven dat een psychische kwetsbaarheid niet zomaar overgaat. Dat er nog steeds moeilijke momenten zijn. Maar tegelijkertijd ook dat die moeilijke momenten er mogen zijn en dat het belangrijk is hoe ik ermee omga. Ik betrap mijzelf steeds vaker op een bewuste keuze om iets niet te delen. Dat is winst.

De blogs zijn gegaan van mijn eerste gebruik van antidepressiva, over suïcidale gedachtes, over beschrijven van mijn crisissen, maar bovenal over inzichten die ik heb opgedaan en jullie wil laten opdoen over het leven met een dysthyme stoornis en een persoonlijkheidsstoornis. Of over een van de vele andere taboes die ik probeer te doorbreken. Over darmklachten, seks, mijn seksuele geaardheid of andere dingen waar ik over schrijf. Stoornissen. Ik ervaar ze niet meer altijd als een stoornis. Het maakt tegenwoordig wie ik ben en daar zitten ook veel kwaliteiten bij. En uiteindelijk ben je de mens met je eigen krachten en zwakheden.

Ik ben deze week aangetreden als ambassadeur van Samen Sterk zonder stigma. Dat betekent dat ik namens een landelijke organisatie nog meer mag inzetten om het stigma rond psychische aandoeningen te doorbreken. Dat zit ook in het zelfstigma wat ik af en toe nog ervaar. Ik zal nooit liefde hebben” is daarvan nog de hardnekkigste. Maar ook daarin komt soms verandering. Ik ben er niet voor niets ook meer over gaan schrijven en wil dat na deze 400^e blog ook zeker blijven doen. Om schaamte, stigma en taboes verder de wereld uit te helpen. Dat is mijn persoonlijke droom en daar zal ik mij ook nog meer op blijven richten.

Ik weet dat vele het raar vinden dat ik zo openhartig ben. Ik heb er echter steeds minder spijt van. Het maakt mij wie ik ben en dat ik daar steeds vaker trots op ben. Dat mensen niet altijd zien hoe hard werken het is om dit vol te houden, maar dat dat wel steeds vaker beter gaat. En dat ik daarin ook nog veel te winnen heb weet ik ook. Ik blijf daarom schrijven over dit proces en om alles wat mij bezig houd. Ik ben steeds minder bezig met het aantal bezoekers van mijn blog. Ik droom van een boek. En ik verscheen deze week voor het eerst met een bijdrage in een boek: Het mens achter bij labels, het boek van dsmmeisjes, de site waar ik ook wel eens voor schrijf.

En zo bewandel ik mijn pad verder. 400 hele blogs heb ik er al aan gewijd. Mooie en minder mooie momenten. Stigma-doorbrekend en stigmabevestigend. Wat is schrijven en mee laten lezen toch een fijne uitlaatklep. Dat ik daar soms iemand mee inspireer, herkenning mee geef of meer inzicht in mij is daarbij mooi meegenomen. Mooi, 400 blogs. Ik ben toch wel een beetje trots.