Tijdens mijn middelbare schooltijd waren er al psychische zorgen die opvielen bij de schooldokter. Tijdens mijn studie stapte ik naar mijn studentenpsycholoog. Ik werd eerstelijns doorverwezen voor een aantal sessies. Na mijn studie stapte ik naar de huisarts voor meer hulp. Ik werd tweedelijns doorverwezen. Er was een wachttijd en zo kreeg ik eerst hulp bij de praktijkondersteuner. Ik had ondertussen ook contact met hulpverleners bij 113online. Ik kon bij mijn therapeute terecht en kreeg twee keer per week schematherapie. Dit was onvoldoende. Ik was nog lang niet GGZ-vrij.

Ik werd door verwezen naar een intensieve behandeling in Lunteren. Verschillende vormen van therapie, 5 dagen in de week voor 36 weken lang. Ik ronde dit af en ging terug naar mijn oude therapeute. Ik volgde EMDR en nog een aantal sessies met betrekking tot mijn coping, omdat ik nog bleef terugvallen. Werk kwam er tussendoor en ging voor. We lieten de behandeling even open staan. Maar de DBC(dat wat de verzekering afgeeft zodat je therapie vergoed kan worden) liep af. Ik en mijn therapeute besloten samen dat ik het verder zonder therapie kon doen. En dus was daar deze week het bijzondere moment: ik ben GGZ-vrij!

Ik had expres gevraagd om een blokuur in de laatste afspraak met mijn therapeute. Ik had behoefte om stil te staan bij de dingen die nog fout gaan en hoe ik daar in het vervolg op een gezonde manier mee kan omgaan. Dat was deze week ook extra actueel. We stonden stil bij een moeilijke gebeurtenis van deze week. En daarnaast bespraken we de dingen waar ik nog regelmatig op vast liep: afwijzing, lichamelijke klachten zonder oorzaak, moeilijke opmerkingen over rug/rijbewijs, de feestdagen, de klachten mbt seks/intimiteit en de andere triggers en mijn gedrag online dat dat vaak nog teweeg brengt. Was ik echt klaar om GGZ-vrij verder te gaan?

Even voelde ik mij volledig gehoord. Mijn therapeute pakte mij eens niet zo hard aan zoals ze dat wel kon als dat nodig was de afgelopen jaren. Ze luisterde, toonde begrip en snapte mijn pijn. Het was geen zwelgen in zelfmedelijden, maar het was wel verdrietig. Dat ik op veel gebieden nog tegen eenzaamheid aanliep. Dat ik veel lichamelijke klachten had die anderen niet zagen en die mij soms in werk of andere levensgebieden zo parten spelen. Mijn therapeute was geraakt. Ik was geraakt door haar reactie.

Ik geef nu mijn prioriteit aan werk en geloof daarom dat ik GGZ-vrij aankan. Dat geloof ik ondanks dat er in de voorbije weken nog opmerkingen zijn gemaakt van naasten: “Misschien moet je een nieuwe Lunteren aangaan als je deze problemen houdt”, “Stop eens met zoeken naar de liefde, je bent daar nog niet klaar voor. Ga eerst eens houden van jezelf” of “Ik denk niet meer dat ik met je op vakantie wil.”. Mijn therapeute noemde het Libelle uitspraken en kon er weinig mee. Toch geven deze opmerkingen en mijn gedrag van de afgelopen week aanleiding voor de vraag: In hoeverre kan ik GGZ-vrij zijn wel aan en is het nu reëel om te stoppen met therapie?

Anderzijds ben ik de afgelopen maanden al GGZ-vrij geweest. En niet om al mijn gedrag en problemen te bagatelliseren, maar in verhouding is dat goed gegaan. Mijn tweets zijn inderdaad, ook in 2019, nog problematisch. Anderzijds gaat het op whatsapp naar vrienden en familie al een stuk beter. Daarnaast gaat het goed op werk. Ik heb een vast contract gekregen. Tevens heb ik een hele warme kring aan vrienden om mij heen. En is het ook nog nooit zover gekomen als mijn teksten op twitter.

Ik ga daarom GGZ-vrij verder; verder zonder therapie. En met de wetenschap dat dat niet voor eeuwig hoeft te zijn. Ik mag terugvallen en dat is geen falen. Ik blijf zelf stappen ondernemen om mijn coping te verbeteren bij triggers en tegenvallers. Ik kan eventueel nog naar haptotherapie stappen. Maar mijn therapeute zag een hele andere Thomas tegenover haar. Een bijzonder fijn persoon, zoals mijn therapeute zei. Eerlijk, oprecht en met het vermogen om te willen veranderen. Ze zag een jongen die geraakt kon worden en die zich kwetsbaar durft op te stellen. En ik mag verdrietig zijn om het uitblijven van liefde, het gebrek aan lichamelijk fit zijn en een stukje eenzaamheid op mijn 30^e levensjaar. Echter zag ze ook dat ik daar niet te lang in blijf hangen, dat ik zelf naar oplossingen zoek en strijdbaar ben om verder te gaan.

Daarom was het tijd om afscheid te nemen. Ik mag en kan GGZ-vrij verder. Ik ben daadwerkelijk verder gekomen door deze therapeute. Samen hebben we gevochten. Ze zag mij milder worden naar mijzelf. Ze zag mij veranderen en emoties durven toelaten. Ze zag mij luisteren en dingen aannemen. En ze zag vooral een Thomas die niet meer suïcidaal was en verder wilde gaan. Ik kies nu voor werk boven nog verder aanpoten in therapie. Mijn therapeute noemde dat een gezonde keuze.

En mijn gedrag van deze week dan? Ja, dat blijft ingewikkeld. Toch werkte ik 36 uur, zei ik geen afspraken af, liep ik drie keer hard, is mijn huishouden erg op orde en deed ik nog allerlei taken voor alle dingen die ik doe buiten werk om. Allemaal terwijl ik al GGZ-vrij was. Gezonde keuzes. Ik blijf kwetsbaar en ik blijf soms uit de bocht vliegen. Maar als dat op deze manier gaat en met daarop nog eigen reflectie en eigen stapjes, dan is dat maar zo. Dan is dat hoe het is. En dan durf ik vast ook weer te gaan voor mijn rijbewijs en is het wellicht wel een keer raak in de liefde. Mijn therapeute was open geweest over haar scheiding en eigen moeilijke proces. We namen daarom afscheid met een intense knuffel. De knuffel kwam aan. Het was een bijzonder proces geweest. Maar na alle jaren ben ik nu echt klaar om verder op eigen benen te staan. Dat durf ik zelfs te zeggen in deze moeilijke week vol moeilijke momenten. En dat ik die uitspraak vol overgave durf te doen geeft wel aan hoe klaar ik was om afscheid te nemen van mijn therapeute. Ik ben nu GGZ-vrij: Hallo nieuwe mij!