Het is 27 december en de kerstdagen zijn net voorbij. De top 2000 staat op en ik ben mijn nieuwe laptop aan het indelen. Alle foto’s overzetten van mijn kapotte laptop, indelen in mapjes en veel weggooien. Het past bij deze tijd van het jaar waarin ik vaak melancholisch ben. Zeker na de afgelopen dagen. De dagen die zeker niet mijn dagen waren.
Ik zei het vorig jaar al, ik moest kerst niet meer op deze manier doen. Ik trek dat niet en ga daar niet lekker mee om. Ik zie de liefde van iedereen wel en hoeveel ze rekening met me proberen te houden. Toch is het niet genoeg. Ik voel mij er bezwaard over, maar het werkt gewoon niet. Er is lekker eten, er is liefde, er zijn cadeautjes, er is aandacht. En toch is het niet genoeg. Toch zijn er triggers. Hoe erg ik het ook wil en het mijn familie gun. Ik kan er gewoon niet van genieten. En ik kan er ook niet mee omgaan.
Het zorgde opnieuw voor een moeilijk gesprek met mijn ouders en veel verdriet. Ik voel mij er verschrikkelijk schuldig over en toch was het opnieuw zo. Het feit dat ik niet in een relatie zit, dat ik fysiek en mentaal op veel onderdelen veel meer struggle dan mensen zien. Het raakt mij. Ik heb zoveel geprobeerd en ja ik heb daarmee een vast contract bewerkstelligd. Toch is er een keerzijde. En is er eenzaamheid. Wat moet je op je 30e zonder welke ervaring met liefde dan ook, terwijl dat diepe verlangen ook zo’n groot probleem van je is? En je het zelfs niet lukt om toe te laten?
En natuurlijk heb ik stappen gemaakt dit jaar. Natuurlijk zijn er minder slechte dagen. Maar er blijven dingen mijn hele leven. En in deze periode van het jaar word ik daar extra mee geconfronteerd. Alle liedjes, alle reclames en alle films gaan over liefde. En ik ben weer een jaar verder zonder dat ik daar echt ervaring mee heb. Ik zou het liefst mijn kerstdagen doorbrengen met mijn beste vrienden. Die hebben echter wel verplichtingen bij hun schoonouders. En ook al wordt het als een luxe gezien dat ik dat niet heb, ik ben er toch te jaloers voor.
Die jaloezie is tegelijkertijd een trigger naar mijn zus. Een kind, een aanstaande bruiloft en alles waar ik naar verlang wordt daarin geprojecteerd. En ik wil mij helemaal niet zo naar haar voelen. Dat is ook helemaal niet oké. Is toch alleen maar fijn voor je zus, Thomas? En om je ouders zulke trots oma en opa te zien? Ja. En toch doet het pijn. En raakt het alles van mijzelf.
Ik wil er niet over oordelen naar mijzelf. En toch gebeurt dat ook automatisch. Hoe kan je nou niet gelukkig zijn voor je eigen naaste familie? Het is ingewikkeld en moeilijk. Natuurlijk gun ik ze het beste, maar sommige dingen komen binnen. Het is als zelf super graag zwanger willen worden, dat dat niet lukt en dat iedereen in je omgeving dat wel overkomt. Alleen bij kinderen krijgen is het allemaal misschien iets makkelijker geaccepteerd.
En ja gelukkig worden zonder een relatie en liefde kan natuurlijk ook. Net als inzien dat iedereen het echt goed bedoelt. Dat zie ik. Alleen hoop ik dan dat mijn familie gaat inzien dat ik deze dagen niet op deze manier kan. Dat ik het al meer dan 10 jaar zo doe, met evenveel wrok, pijn en triggers. Het spijt mij oprecht mam, pap. Maar dit zijn niet mijn dagen. En ik kan het volgend jaar echt niet zo opnieuw. Tweede kerstdag zat ik bij een vriendin onder een dekentje met lekker eten, chocolade en fijne films. Langzaam werd ik kalm en kwam ik tot rust. Het is wat ik nodig heb op de dagen die echt niet mijn dagen zijn.
