Lieve ik,

Ja, 2 jaar geleden alweer. 2 hele jaren. 730 dagen. 17520 uur. 1.054.080 minuten. 63.244.800 secondes. Zo lang alweer dat ik weg ben uit het centrum voor psychotherapie in Lunteren. Ik ging er heen voor een heftige persoonlijkheidsstoornis. Ik liep vast in werk, vriendschap, intimiteit en alles daaromheen. En waar sta ik nu 2 jaar later? Heb ik die diagnose nog steeds?

Ik ben bang van wel, lieve ik. Het leven komt met pieken en dalen en het is ergens verdrietig dat die dalen er nog steeds zo scherp zijn. Ik kan het proberen te ontkennen, maar onderkennen is misschien sterker. Nog steeds geen relatie en ondanks meer lef en pogingen weer een boel nieuwe afwijzingen. En natuurlijk heb je nog veel vrienden. Maar de mensen die het meest dichtbij je staan, die merken ’t het meest. Je buien beïnvloedde ook hen. Dit zorgde voor kleine confrontaties of meer afstand. Verbinden op moeilijke momenten lukt nog steeds moeizaam.

Ik wil zo graag een succesverhaal zijn. Ik ga vandaag naar Feyenoord – PSV met mijn beste bro en mijn vader. Ik kom net van een stapavond van Route66, het talentenprogramma van D66 waar ik in zit. Ik zit zelfs in het bestuur volgend jaar. Ik maakte een mooi gedicht en was betrokken bij het cadeau voor het oud bestuur waar ik mijn creativiteit weer voor inzette. Ik heb een baan en mijn werkgever en opdrachtgevers zijn allemaal tevreden en willen mij verlengen. Volgende week staat er een afspraak met mijn leidinggevende over mijn eigen contract dat 1 maart afloopt. Grote kans dat ik een verlenging krijg. Ik ben een succesverhaal.

En toch ook weer niet. Voor vele groepsgenootjes in Lunteren zou bovenstaande alinea een utopie en een onwijs groot succesverhaal zijn. Ik had voor Lunteren echter ook een baan en onmiddellijk daarna ook. Toch moet ik het ook niet alleen maar bagatelliseren. Echter had ik liever op andere gebieden progressie geboekt. Ik had destijds al een hele stabiele vriendengroep. Ik draag nu misschien meer verantwoordelijkheid in werk, maar zonder overmatig kritisch naar mijzelf te zijn: Er zijn te veel slechte momenten. De dingen hierboven blijven sterk en mogen alsnog een succes genoemd worden.

Ja, ik ben trots op de vierdaagse. Ja, ik ben trots op mijn tijd bij de Zevenheuvelenloop. Ja, ik ben trots op mijn werk voor de John Blankenstein Foundation. Ja, het is mooi dat ik lieve kaartjes, een gaaf kaartspel of mijn attentheid op andere manieren inzet. Echter, mijn streak haal ik al een tijdje niet meer en het liefst wil ik de blaadjes doorscheuren. Het experiment en het bijhouden van mijn coping doe ik al meer dan een jaar. Maar na een jaar met mutaties is er onvoldoende resultaat, ik overweeg er mee te stoppen.

Volgende week staat een exit gesprek met mijn therapeute. Ik ben niet klaar om te stoppen, lieve ik. Je mag er om huilen, maar alle signalen zijn er dat het nog steeds niet goed gaat. Minder zichtbaar op facebook en je blog, maar nog even zichtbaar op twitter en in whatsappjes naar sommige naasten. Nog steeds soms suïcidaal, down, depressief en met een schreeuw om aandacht. Precies het gedrag dat je in Lunteren zou afleren en waar je nog aan zou werken daarna. Het is 2 jaar later, en het is er nog steeds.

Ik kan hier opnieuw de verzachtende omstandigheden neerzetten. De drukte van je baan, de confrontaties met je rijbewijs, nieuwe afwijzingen in liefde, pijnlijke confrontaties met vrienden, lichamelijke vreemde klachten en het verdriet van een vriendin die haar partner verloor. Echter, ik kan niet zo mild zijn als vorig jaar. Het is een jaar verder en je staat nog steeds in eenzelfde impasse. Reflectie erop en erkenning ervan is er allang. Gedragsverandering is moeilijk. En het blijft niet lukken bij je zelf. Fuck.

Dat roep je nu al een jaar. Of nog veel langer. Dat je je baan wilt houden, maar dat je het niet kan combineren met therapie. Daardoor ging je nu alweer 3 maanden niet. Het blijft alleen misgaan. Oktober en november waren slechte maanden. Je blijft labiel. Ik mag niet meer afwachten. Ik moet verantwoordelijkheid nemen. Ik weet alleen niet of dat nog kan in huidige therapie en hoe dat dan moet in werk. Het kan alleen ook niet zoals nu. De signalen zijn niet te ontkennen.

Ik ga niet meer zeggen dat het roer omgaat en dat het nu echt gaat lukken. Dat heb ik al 100 keer gedaan. De tranen zijn voelbaar in mijn ogen, terwijl ik dit schrijf. En dat is wel progressie. Want, voorheen kon ik helemaal nooit huilen. Het is daarom een succesverhaal. Maar niet het succesverhaal dat ik zelf wilde. Maar Thomas, je bent er echt wel één. De pure brief aan je inner circle was afgelopen zomer een voorbeeld. Een voorbeeld hoe je naar jezelf kijkt, hoe je wilt verbeteren, maar hoe het zo moeilijk voor je is en blijft. Of wat te denken van je presentatie op je werk hierover. Er is steeds minder een dubbelleven, en dat is een succes.

Lieve jij, je bent er nog en je toont met deze brief opnieuw lef en motivatie. Hoe werk en opnieuw in jezelf investeren samen gaan moet de komende maanden nog blijken. Maar, je bent bijzonder en ik weet dat je het kunt. De angst dat het nooit beter of anders wordt is te begrijpen. Therapie is het antwoord misschien ook niet. Maar je zult iets moeten doen om meer balans te vinden. Om de rauwe randjes daadwerkelijk er eens af te halen. Dat zou Lunteren al doen.

Het is niet anders, lieve moedige jij. Ik wens je veel sterkte. Hopelijk zijn er voldoende vrienden met hugs en is er voldoende afleiding. Kerst en oud en nieuw met opnieuw een zware baken, zonder die partner en met het besef van onvoldoende gedragsverandering is moeilijk. Lees alleen deze brief en die van vorig jaar eens terug. Je komt van ver. Je blijft een held op meerdere gebieden. En we klooien allemaal maar wat aan. Houd vol. Dikke knuffel van jezelf. Omdat je nou eenmaal altijd mijn held blijft.

Heel veel liefs,

Jijzelf.