World suicide prevention day 2018: Hope..

Gisteren was het 10 september: World suicide prevention day. Ik was te druk om er een blog over te schrijven, ook al is het een onderwerp naar mijn hart. Ik worstel al jaren met gedachtes hierover. Een aantal jaren terug besteedde ik er een themaweek aan. Ik deelde mijn ervaringen uit mijn omgeving en hoe ik zelf met deze gedachtes omga. Ik deelde de hoop op meer begrip en openheid. En ik schreef over hoe mijn omgeving er het beste mee om kan gaan. En gisteren beleefde ik het opeens anders.

Ik heb vandaag een beroerde dag. De dag begon met de opmerking: “Hoe kan het in hemelsnaam dat je op je 30e nog geen rijbewijs hebt?”, waardoor mijn ochtendhumeur werd versterkt. Het is een opmerking uit het rijtje van vaak gehoord en nog steeds moeilijk. Het triggerde een hoop en toen ik daarna op mijn werk nergens meer een plek kon vinden en bij onbekenden ergens moest gaan zitten werd alles getriggerd. Ik dacht aan hoe druk ik was, aan de struggle in life, aan 8 jaar single, aan mijn moeilijkheden met intimiteit. Aan de dagen die voorbij gaan zonder dat iemand aan mij vraagt hoe het met mij gaat. De appjes over verplichtingen stroomde wel weer binnen. Na werk geprobeerd om gezond gedrag in te zetten en gaan hardlopen. Flink last van mijn darmen en aandrang en moest mijn training staken. Alles was wel weer compleet mislukt vandaag. Het was lastig om niet in alle slechte gewoontes terug te vallen. Of deze dag nog mocht tellen in mijn streak was enigszins dubieus.

Enfin, dat was vandaag. En deze blog ging over gisteren. Maar er is eigenlijk 1 parallel te trekken dat ik met het voorbeeld van vandaag wil verduidelijken. Er schoot geen enkel moment meer door mijn hoofd: “Ik wil er niet meer zijn”, “Ik moet dood”, “Ik ben te veel”, “Ik ben het leven niet waard” of “Ik moet er een einde aan maken”. De gedachtes die mij zolang en zo vaak parten hebben gespeeld zijn even weg. Het leven is zeker niet altijd leuk en er zit nog veel tegen, maar ik kan staan op een station zonder een behoefte naar voren te stappen. Ik kan op een dak staan en genieten van het uitzicht, zonder de behoefte om te springen.

Ik sluit niet uit dat de gedachte en behoefte om niet meer te bestaan weer eens terugkeert. Maar het is erg fijn dat ik nu al een aantal weken erin ben geslaagd om tegenslagen te accepteren en er op een gezondere manier mee om te gaan. Enkele eerlijke rake gesprekken met vrienden hebben hiertoe bijgedragen. Maar bovenal heb ik het ook zelf gedaan. Het opschrijven van positieve acties iedere avond met mijzelf daarin complimenteren met een motto dragen bij aan mijn eigenwaarde. Ik loop een rondje, ik zet mijn mobiel vaker uit, en ik probeer meer na te denken over wat een appje of berichtje met een ander kan doen. Ik denk en dreig niet meer met zelfmoord.

Nee, het is nog niet altijd makkelijk. Maar ik hoef zeker niet zo nodig dood. Ik mag bestaan en er zijn. Ik zal anders gemist worden. Ik ben voor veel mensen van toegevoegde waarde en heb heel wat kwaliteiten die ik tentoonspreid in vriendschappen, werk, vrijwilligerswerk, familie en in persoonlijke ontwikkelingsprogramma’s. Het is echt waar. En ik kan deze positieve blog gewoon schrijven op een zeer slechte dag. Als dat geen progressie is weet ik het ook niet meer. En daarmee denk ik aan alle mensen die helaas niet deze verandering bij zichzelf hebben kunnen ondergaan. Daar won de ziekte helaas. En ik denk aan alle mensen die er nog middenin zitten en dat ik weet hoe hard het knokken is. Het was in mijn hoofd vandaag ook weer heel negatief en vechten tegen traantjes met een masker op op werk. Maar niet omdat ik dood wilde, maar omdat ik het leven even moeilijk vond. En dat bewijst dat er iets is voor mensen met suïcide gedachtes: hope. Ik gun iedereen dat die dat ook eens mag vinden…

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.