Het is alweer een week na de (Gay)Pride. Een week geleden stapte ik de boot op om honderdduizenden mensen langs de kant te begroeten. Het was mooi weer dus het was weer een mooi feestje. Ik lees vaak de discussies of het “carnaval voor de homo’s” niet te ver is doorgeschoten. Ik moet dan altijd een beetje huilen, omdat het verre van een carnaval is. Het is een dag waarop iedereen zichzelf kan zijn. Dat je eens niet rekening hoeft te houden met de het gevaar. Dat dat straight privilege van de ander eens ook geldt voor jou..
Want heb je als hetero wel eens nagedacht of je een kus kon geven op het station? Heb je wel eens nagedacht of je wel hand in hand kon lopen door de stad? Of je in je favoriete vakantieland wel een 2 persoonskamer kon boeken? Of je op die leuke persoon in de kroeg wel kon afstappen? Of je welkom bent in het huis van je geloof? Of je moet reageren als iemand vraagt hoe je vriend/vriendin hebt? Ben je je daar zelf wel bewust van en heb je daar wel eens bij stil gestaan?
Ik heb best nog genoeg aan te merken op de (Gay)Pride en ik denk dat we in de LHBT+-community nog veel inclusiever kunnen worden. We laten ons nog veel te veel in hokjes drukken die eigenlijk overbodig zijn. Liefde kunnen vieren op de manier waarop jij dat wilt staat voor mij op deze dag centraal. Als klein jongetje had ik een hekel aan de “nichten” met boa’s, leren strings en “overdreven” gedrag. Nu zie ik hoe deze mensen zich het hele jaar opgesloten voelen en op deze dag zichzelf durven te vieren. Niet alleen achter gesloten muren, maar juist open. Midden in Amsterdam. Dat is niet overdreven, dat is hard nodig, om de diversiteit te laten zien van mooie mensen die vieren dat ze zich conformeren aan de “heteroseksuele norm” niets voor hen is en juist een eigen leven leiden.
Gelukkig heb ik dus ook inmiddels geleerd. Alleen maar boten met leren strings zou ik niet goed vinden, maar alleen maar boten met mensen in pak zou ook niet goed zijn. Het is geen carnaval, het is een feest waarom we iedereen uitnodigen om de liefde te vieren in openheid. Ik ben blij dat de naam is veranderd zodat meer mensen zich welkom voelen: het is nu echt Pride. Daarnaast en ik blij met meer boten vanuit bepaalde culturen en dat er voor achtergestelde groepen steeds meer aandacht is. Het kan nog meer, maar ik kan echt genieten op de Pride van zoveel dragqueens, make-up bij mannen en andere uitingen die op zoveel andere dagen van het jaar totaal niet worden geaccepteerd in de maatschappij.
Ik heb het relatief eenvoudig omdat ik een redelijk “hetero conform mannelijk” uiterlijk heb en ook nog houdt van voetbal. Toch ben ik ook wel eens uitgescholden en heb ik handen losgelaten toen ik met een jongen was. Dat zorgt nog steeds wel eens voor angst, voor een gevoel dat je er altijd over na moet denken en om je heen kijkt. Dat je de liefde en jezelf zijn niet altijd kan vieren. En daarom sta ik op een boot, omdat ik dat zou graag gewoon het hele jaar zou willen kunnen. En dat mijn vrienden die minder aan die heteroseksuele norm voldoen dat ook zouden kunnen. Dat we gewoon laten zijn en veel minder oordelen.
En ja hetero’s zijn welkom op de Pride in Amsterdam. Toch hoop ik wel dat je daarbij niet alleen komt voor het feesten en voor mensjes kijken. Maar dat je je bewust bent van je eigen straight privilege. Dat je iets uitdraagt zodat dat privilege verdwijnt en liefde kunnen laten zien voor iedereen gelijk is. En totdat er nog niet is, is Pride volgens mij onwijs hard nodig. Daarom vier ik het ieder jaar uitbundig, omdat dat privilege op die dag soms toch even verdwijnt en iedereen gelijk is.
