Het was vanmorgen op het nieuws. Nog nooit waren er zoveel suïcides onder jongeren. Enerzijds raakte het mij, omdat ik niet eens meer tot die doelgroep behoorde. Anderzijds was het schokkend. Ik behoorde ook ooit tot die groep met suïcidale gedachtes. Nu zat ik in een volgende leeftijdscategorie. Toen ik in de bus stapte zat ik vlakbij een meisje dat snikkend haar verhaal deed over de telefoon. Een vriendinnetje van haar had vannacht te veel pillen ingenomen en lag nu op de IC. Ze dacht dat het inmiddels wel beter ging. Ik vroeg mij af of mensen dat ook over mij zouden denken.
De gedachtes aan de dood zijn momenteel heel actief. Het gaat niet lekker op werk. Ik bots met vrienden. Een potentiële date van de datingsite zag deze negatieve bui, vond mijn blog en haakte af. Het contact met familie loopt stroef. Alles valt uiteen. En nu echt. Ik voel mij voor alles en iedereen te veel. Ik kan dit niet opnieuw. Heel mijn leven lang vechten. Na Lunteren gewoon opnieuw de meest verschrikkelijke patronen, de meest grote zelfhaat.
Ik sta op het punt om Route66 op te zeggen, om mijn werk op te zeggen, om de vierdaagse te annuleren, omdat ik het allemaal niet meer weet en trek. Het is te confronterend en moeilijk. En ik maar denken dat ik na Lunteren en alle therapie wel meer geleerd had, maar nee ik ben compleet terug bij af. Ik wil nog liever dood zijn en ik heb echt spijt dat ik dit niet voor Lunteren al heb gedaan. Dat had mijzelf zoveel energie, tijd en geld bespaart. En de maatschappij ook. En nee, het heeft heel weinig opgeleverd. Kijk maar even terug naar alle tweets, blogs en appjes. Er is al heel lang geen hele stabiele maand geweest. Ik blijf terugvallen in de meest verschrikkelijke patronen. En ik bezorg iedereen alleen maar zorgen.
Ik hoor jullie denken: “please lieve Thomas, Bel 113online. Bel de crisisdienst. Start weer pillen. Laat je opnemen. We kunnen je niet missen.” Ik denk: “Het zou fucking beter worden. Nieuw werk zou goed voor mij zijn. Liefde, vrienden zouden stabiliseren en komen. Iedereen had vertrouwen na Lunteren dat ik er wel zou komen, maar dat is helemaal niet zo. Ik ben juist die persoon die er helemaal zonder progressie al die jaren heeft doorstaan. Niemand weet het even meer.”
Ik ben het meest kansloze geval. 30 jaar, 10 jaar in de GGZ en opnieuw helemaal terug bij af. Ook nog openbaar op internet, dus lekker zijn eigen toekomstglazen ingegooid. Ik wil niet weer alle bijwerkingen van pillen. Ik wil niet opgenomen worden. Ik wil niet mijn werk opzeggen en alle hobby’s. Ik mag er niet tegen vechten en moet het accepteren en aanvaarden. Maar het is compleet op. Alle verplichtingen, alle verwijten. En die eenzaamheid. En de stemmetjes die zeggen “Ongelofelijk hoe zielig jij jezelf vindt. Wordt eens volwassen. Altijd maar blijven hangen in die slachtofferrol. Altijd maar schreeuwen om aandacht. Iedereen, inclusief je therapeut, kotst je uit.” Opmerkingen ooit gekregen en die zijn geïnternaliseerd.
Het is geen depressie. Het is puur patronen van gedrag en gedachtes die verrot zijn en steeds terugkeren. “Maar misschien zijn pillen toch ondersteunend. Dit is toch ook niet te doen zo, Thomas. Je bent zoveel meer waard dan je denkt.”. Pillen waren troep met zoveel kut bijwerkingen. Ik haat die dingen. Ik haat het. En iedere keer komt er weer een nieuw advies. Een nieuwe strohalm. Maar eind maart diëtist, therapie na 3 maanden in mei. Het biedt geen perspectief. De hoop wordt de hele tijd weggevaagd.
Ik denk aan het meisje in de bus. Hebben jullie binnenkort ook zo’n telefoongesprek? Ik heb het zelf in de hand. Ik vecht er vandaag opnieuw tegen. En godverdomme ik weet niet hoe lang dit nog goed zal gaan. Godverdomme, suïcidale gedachtes.
