Precies een jaar geleden begon ik een blog over mijn liefdesleven. Hoe werkt dat nou in de gayscene? Is dat nou werkelijk anders dan in de straight scene, in hoeverre die dan ook bestaat. Ik deelde over de offline gay wereld, de online gay wereld, de clichés die je als single gay van 29 tegenkomt, mijn persoonlijke pijn daarin, de goede voornemens die ik daarin had en hoe ik daarin vorderde. Daarna bleef het heel lang stil. Dat zegt wellicht voldoende…
Ik stuurde begin deze maand een brief aan veel mensen. Hij zal binnenkort in globale versie online verschijnen op mijn blog. Even nog niet, omdat ik nog niet van iedereen een reactie heb gehad. Dat komt dus wel weer. De boodschap van de brief was dat het even niet langer kon met mijn coping, met mijn stemming en dat ik het even niet meer wist. Dat Lunteren en de tijd daarna wel enigszins tot progressie hebben geleid, maar dat veel gedrag in grote mate onacceptabel bleef. Ik moest op zoek naar de better part of me
Ik had lange tijd helemaal geen zin om terug te blikken op de maand juni. Uitgerekend de maand waarin ik zei dat ik het roer om ging gooien, ging het zo ontzettend mis. Meerdere suïcidale uitingen, mijn twitter ging zelfs op slot en ik hoorde van meerdere mensen dat ze vonden dat ik mijn gedrag echt moest aanpassen. Het leidde zelfs tot een brief die ik schreef aan mijn inner circle begin juli. Ik ging er gisteren toch nog maar eens voor zitten. Eens kijken waar het mis was gegaan en of ik er nog iets van kon leren.
Het is zover. Morgen gaat het allemaal beginnen. Mijn grootste sportieve uitdaging ooit. Helaas starten we psychisch behoorlijk labiel, en gaat het op zijn zachtst gezegd helemaal niet goed met mij. Heel veel triggers naar moeilijke dingen in mijn leven en helaas moeilijk te begrijpen voor de buitenwereld. Ik heb er dan eigenlijk ook even helemaal geen zin in. Toch ga ik morgen starten en er het beste van maken. Ik ga jullie middels deze blog proberen op de hoogte te houden. Uiteraard doe ik dat ook via de overige social media. Volg mij vooral ook op Instagram. Daarnaast kan je mij volgen via de officiële vierdaagse app. Mijn startnummer is 50K510.
Het was vanmorgen op het nieuws. Nog nooit waren er zoveel suïcides onder jongeren. Enerzijds raakte het mij, omdat ik niet eens meer tot die doelgroep behoorde. Anderzijds was het schokkend. Ik behoorde ook ooit tot die groep met suïcidale gedachtes. Nu zat ik in een volgende leeftijdscategorie. Toen ik in de bus stapte zat ik vlakbij een meisje dat snikkend haar verhaal deed over de telefoon. Een vriendinnetje van haar had vannacht te veel pillen ingenomen en lag nu op de IC. Ze dacht dat het inmiddels wel beter ging. Ik vroeg mij af of mensen dat ook over mij zouden denken.
Half vier. 2 minuten over half vier. En weer een werkdag zonder echt productiviteit. Weer een dag dat alles je raakt van binnen en buiten. Dat je je niet kan wapenen. Dat je werkelijk waar geen greintje vertrouwen meer over hebt. Dat het op is. Dat je al 3000 keer bent gevallen en weer bent opgestaan en dat je gewoon geen zin hebt om de 3001e keer weer op te staan. Dat mensen dachten, maar gisteren 51km, dat is zo knap. Maar dat je denkt ja gisteren, maar vandaag denkt alles weer aan een hoge flat, een touw of trein.