Het is het antwoord wat ik momenteel kan geven op de vraag hoe het met mij gaat. Je mag er op doorvragen, maar dan komen er al vrij snel traantjes in mijn ogen. Het gaat verschrikkelijk niet oké. Maar misschien meer nog is mijn gedrag en hoe ik ermee omga dat niet. Ik mag mijzelf niet te veel veroordelen om nog niet verder niet oké te worden, maar ik mag het ook niet goed praten. Het besef is lastig dat na jaren therapie, op mijn 30e, ik nog niet in staat ben om oké om te gaan met het leven en alles wat daarin gebeurt.
Ben je nou niet te streng voor jezelf Thomas? Nee. Als mensen die oprecht betrokken met je zijn vragen naar “Wat wil je bereiken met deze dreigberichtjes”? Als mensen zeggen dat ze schrikken en echt willen dat je 113 belt. Als je deze week dit bericht stuurt naar je inner circle:
“Nee. En dat je gewoon in 10 jaar therapie en leven zo weinig progressie heb gemaakt. Je mag zeggen dat je het er niet mee eens bent en dat de focus daarop niet klopt. Maar is het normaal dat iemand 10 jaar lang iedere maand minstens wel 1 keer iemand appt met IK MOET DOOD? Is het normaal dat je iedere maand wel minstens een dag per week op werk heb waarop je niet meer dan 1 mailtje stuurt en helemaal niets voor elkaar krijgt omdat JE DOOD WILT? Is het normaal om nooit iemand te hebben gevonden, dat meerdere beste vrienden van je afscheid hebben genomen omdat ze vinden dat je het jezelf aan doet. is het normaal om 10 jaar lang GGZ in en uit te lopen zonder dat het langere tijd structureel beter is gegaan? Is het normaal dat je eens per 2 maanden zegt het roer moet om, maar dat je nog geen drie dagen later opnieuw terugvalt? Dat je kan zeggen dat het sinds werk is of weet ik veel wanneer. Maar het is er altijd geweest. Slechte weekenden met alles afzeggen. Opnieuw zo graag verlangen naar de dood. Afwijzingen, niet weten hoe het is dat er van je wordt gehouden of leuk worden gevonden. Constant dat je voor andere mensen blij moet zijn. Het is nooit liefde of geluk voor mij. Het is iedere keer opnieuw terugvallen in vreselijke patronen in niet meer kunnen, in falen en opnieuw en opnieuw. Wij kennen elkaar nog niet eens een jaar, en je weet ook hoe vaak je zulke verschrikkelijke appjes en alles al wel niet hebt ontvangen. Daar is geen progressie in. Daar is geen verbetering. Daar zijn geen verbeteringen in voor lange tijd. Als je therapeut dan zelfs zegt maar je moet het zelf kunnen. Als je opnieuw alleen maar denkt heel de dag op je werk WAAROM BEN IK NOG NIET DOOD. Het is dat niemand meer een oplossing weet.”
Het is dreigen met zelfmoord, te veel op de telefoon, negatieve uitingen, impulsief alles online gooien in 1. Het is iets wat eigenlijk voor, gedurende en na Lunteren constant aanwezig is geweest. Ik heb er prachtige blogs over geschreven, maar het is niet veranderd. Het is waarom mensen schrikken en met een boog om mij heen lopen. Het is waarom mensen mij geen aandacht geven. Ik moet stil worden gezet, door alle moeilijke emoties heen en dat ben ik schijnbaar nog steeds uit de weg aan het gaan.
Het is mijn therapeute onvoldoende gelukt en daar ben ik zelf denk ik debet aan. Nee, niet veroordelend, wel verdrietig. Ik weet dat sommige mensen vinden dat ik weer beter aan antidepressiva kan gaan als ik mij zo voel. Maar ik voel eindelijk mijn emoties. Veel negatieve in boosheid en verdriet. Ik wil dat niet weer afvlakken.
Ik weet niet hoe ik verder moet met 36 uur werk en geen ruimte voor therapie. Ik ben nog niet zo open op mijn werk en vind dat ook ingewikkeld. Ik zit zo in de rouw dat ik nog niet verder ben. Ik hoor van iedereen dat ik het toch zelf zal moeten doen, dat alle tools in Lunteren, EMDR en schematherapie zijn aangereikt. Waarom lukt het niet om ze toe te passen?
Het bijhouden van mijn coping heeft onvoldoende tot verbetering geleid. Ik heb onwijs veel inzichten opgedaan in therapie en daarmee is het gestopt. De jaloezie en afgunst naar alle therapiemaatjes die mij voorbij zijn gesneld. De jaloeze en afgunst op leeftijdsgenoten die druk zijn met huizen kopen, carriere maken, samenwonen of daten. Ik schiet er niets mee op en er blijven weinig vrienden mee over. Het gebeurt echter keer op keer.
Ik heb mijn blog nog en nu een slotje op twitter, omdat collega’s uit Staphorst ook mijn twitter kanaal zagen. Alles valt deze week een beetje uiteen. En het voelt iedere dag alsof er heel weinig over van mij blijft. De vierdaagse lopen over vier weken. Een seizoenskaart van Feyenoord volgend seizoen. Het scheelt mij allemaal weinig. Ik doe het mijzelf allemaal aan. Ik blijf hier zelf in hangen en het is blijven hangen in zelfmedelijden.
Opnieuw tal van inzichten. Maar niet in staat om het te veranderen. Dat is niet oké en mag ik niet bagatelliseren. Het is ook niet oké. Ik voel mij momenteel ook niet oké. Meer en beter is het momenteel niet. Kijken of ik dat kan aanvaarden zonder al te veel negatieve appjes en dreigberichtjes tussendoor. Je kan mij vandaag volgen op het Instagramaccount van dsmmeisjes. Het account voor openheid en herstel. Ik doe mijn best daarop. Hopelijk kan ik daarop nog een beetje iets moois laten zien. Dan zou er dan voor het eerst deze week iets niet niet oké zijn..
