Het is bizar dat zulke slechte dagen bestaan. Dat als ik 10 jaar terug zou weten hoe vaak deze terug zouden komen dat ik het echt niet had geloofd. Dat ik tranen voel. Opnieuw van alles tegen muren gooi. En dat er alleen maar de vraag gaat in mijn hoofd “Wie is er dan voor mij”. Ik voel mij ontzettend onbegrepen. Ik heb met vrienden gebeld. Ik heb afleiding gezocht. Maar het enige wat ik voel is eindeloze leegte. Ik weet het even echt niet meer.

De aanleiding doet er niet toe. Het was iets in Malmo. Het was iets tussen mij en een vriend hier terug. Beide zonder kwade bedoelingen. Echter, maakt het zoveel los in mij. Triggers naar vroeger. Pijn. Eenzaamheid. En ik heb mijzelf er alleen maar mee. De rest van de wereld stapt in hun auto, ligt naast hun partner, date, geniet van eigen riante woning en boekt succes in werk en geeft aan dat ze echt niet snappen hoe ik door een bepaalde gebeurtenis zo van slag kan raken. Ze bereiken dingen die zo ver weg zijn van mij. De mensen die mij in Zweden zagen of op familieweekend snappen voor geen meter hoe snel dit om kan slaan. Het is anders dan een depressie waarin het constant zo gaat. Ik heb het lelijke broertje: een persoonlijkheidsstoornis. Vol lelijke patronen vol afgunst, jaloezie, zelfhaat en andere dingen die de maatschappij niet begrijpt en verdraagt. De zelfstigma is real, maar het is ook nog eens ontzettend waar.

Ik zou over iedere crisis schrijven dit jaar. Het zijn er echter te veel. De putjes in de muur van mijn woning zijn ontelbaar doordat ik in woede met dingen heb gegooid. De potjes ellende blijven open floepen. Ik voel mij onbegrepen. Hulpverlening heeft mij al losgelaten. Ik moet dit zelf kunnen, maar ik val en val steeds maar opnieuw. De dag gaat opnieuw voorbij. Niemand in mijn inner circle die daadwerkelijk betrokkenheid toont. Ik droom van de berichten die er over mij verschijnen dat ik er niet meer ben. Dat mensen dat maar moeten slikken. Ik ben niet laf geweest, maar ik struggle al sinds mijn 14^e en de ups zijn niet langer, de downs niet minder diep. Constant opnieuw dit gevoel zonder dat het langere tijd goed gaat.

Ik kijk naar mijn agenda. Het staat vol met afspraken, vol met lange afstand reizen en er is geen rustmoment tot volgende week vrijdag. Ik moet dus dingen gaan afzeggen want anders gaat het niet. Ik weet alleen niet wat of hoe. Alles is verplicht. Alles moet. Nieuwe pling. Thomas, waar blijft deze memo. Ik moet door. Alles moet verder. Maar opnieuw is het allemaal te veel.

Ik zou willen dat iemand waarvan ik dat kan accepteren mij vastpakt, stil zet en er even onvoorwaardelijk voor mij is. De mensen waarvan ik dat zou hopen hebben die ruimte alleen niet. De mensen waarbij ik mij lang nog niet veilig voel bieden het aan, maar dat gaat niet. “OOK NOG EISEN STELLEN. VIND JE HET GEK DAT ER NOOIT IEMAND VOOR JE IS”. De zelfdestructieve gedachtes blijven zich herhalen en herhalen. De kracht om ze tegen te spreken is op. Het is ook de 1001^e keer dat ik dat zeg.

Maar het roer ging toch om? En Feyenoord volgend jaar? En het WK voetbal? En je reis in Zweden? Ik hoor het iedereen zeggen. Het is er alleen voor mij niet. Weer pillen? Crisisopvang? Crisis na crisis. Dat iedereen heel graag progressie wil zien, maar dat ik zelf echt wel weet dat het er niet is de afgelopen tijd. Check mijn twitterfeed, check mijn appjes, check mijn blogs. Er is geen verschil met studententijd, mijn vorige baan, in Lunteren of vorig jaar. Het is terugval op terugval. Er is even niemand bij wie ik terecht kan. Ik blijf zwelgen in opnieuw “Wie is er dan voor mij”. En ben echt heel boos en bang voor alles wat er nog komen gaat. Het is slachtofferrol en alles wat ik niet zou doen. Het is zelfoordeel en verkeerd. En toch zie je geen andere weg, al zegt je complete omgeving dat die het aanbiedt. Het is echt letterlijk, maar, maar , maar : “Wie is er dan voor mij?”