Ik zocht in mijn aantekeningen naar overeenkomsten wanneer het mis met mij was gegaan de voorbije weken sinds mijn laatste afspraak bij mijn therapeute op maandag 26 februari. Een afwijzing op 6 maart, heel veel blaren na een wandeling op 12 maart, een nieuwe afwijzing op 28 maart, uitgeloot worden voor de vierdaagse op 30 maart, lichamelijke klachten en zweten op werk op 3 april, mensen die klagen over mijn zweten en veel andere lichamelijke klachten op 5 april, Veel lichamelijke klachten en een groot gevoel van verdriet en eenzaamheid op mijn 30^e verjaardag op 19 april. Het lijstje hield maar niet op.

Blessure van hardlopen die weer volledig terugkeerde op 23 april, vrienden die zorgen uitspreken over mijn gesteldheid op 25 en 26 april, geen warm water en het helemaal niet meer zien zitten op 28 april, stakingen met de bus en werkstress 30 april, een lader in Zwolle bij mijn zus zijn vergeten en doorslaan op 1 mei, verslapen en portemonnee vergeten op 2 mei, maagkrampen en uitgaansdrama op 5 mei, een ontstoken muggenbeet en zorgen om medische dossier bij werkgever op 8 mei, merken dat uitgaan nooit leuk is op 13 mei. Wat waren de overeenkomsten om met een goed verhaal bij de therapeute te komen op 14 mei?

Ik zou het 3 maanden zonder therapie proberen en dan kijken hoe dat zou gaan. Aan bovenstaande lijst te zien was het duidelijk niet goed gegaan. Omgaan met teleurstellingen, lichamelijke klachten, eenzaamheid, te veel op mijzelf betrekken, constant om bevestiging vragen. De doelen die in Lunteren waren blijven liggen waren er nog steeds. En zo reisde ik vanmiddag vol pijn naar mijn therapeute. Wat was ik graag op de fiets gestapt om te vertellen dat ik de voorbije jaren zoveel had geleerd en dat ik nu echt volledig zonder kon.

Helaas liep het anders en hield ik een gefrustreerd betoog bij mijn therapeute. Een betoog over de pijn in alle levensgebieden. Over alle investeringen, over het onbegrepen gevoel naar de buitenwereld, over de lage kwaliteit van leven en dat het ook in werk niet gaat. Dat ik ook wel alle oplossingen ervoor kon bedenken, maar dat tijd, energie en geld een duidelijke bottleneck was. De wanhoop en frustratie waren duidelijk zichtbaar.

Mijn therapeute liet mij gaan en zette mij stop. Er alleen maar tegen ageren had geen zin. Ik moest mijn verdriet toelaten. Ik moest erkennen dat het puur verdriet is om mijn huidige leven. Dat het echt heel slecht gaat en dat er veel angst is over toekomst. Een nieuw stap naar mijn bedrijfsarts waarmee ik een bom leg onder mijn tijdelijke contract? Minder gaan werken? Bij mijn huidige werkgever beginnen contracten pas vanaf 32 uur. Niet meer uitgaan? Een pas op de plaats in alle leuke dingen in het leven?

Mijn therapeute zei dat ze dacht dat ze ook niet meer zoveel voor mij kon betekenen. Ze herkende de impasse die tussen ons was ontstaan. Mijn therapeute begon over haptonomie, dramatherapie of andere vormen van lichaamsgerichte therapie. Ze dacht toch dat al mijn lichamelijke klachten een verband hadden met mijn psychische klachten en dat dit met meer lichaamsgerichte therapie wellicht tot uiting zou komen. Ik reageerde boos en sceptisch, alsof aambeien en alles zo psychisch gestuurd zijn. Ik werd weer stil gezet. Mijn therapeute was druk maar zou mij over 2 weken wat opties sturen en voor over 3 weken maakte we een belafspraak.

Ik heb dan ook een belafspraak staan of ik het Fodmap dieet ga volgen. En of ik een andere therapie weer ga doen. Ik denk aan bekkenbodemtherapie, mensendieck en alle behandelaren van Lunteren. Ik fiets vol wanhoop naar huis.  Ik had zo gehoopt dat ik niet weer een heel nieuw circuit in zou gaan en dat het een keer klaar zou zijn. Ik ga zitten in een stoel en opeens volgen alleen maar tranen. Ik herken dit helemaal niet bij mijzelf, maar het vechten is op. Ik ben gebroken en verdrietig en heb het gevoel dat er maar een beperkt aantal mensen dit daadwerkelijk zien.

Het is goed dat de tranen komen. Ik sta dichterbij mijn emoties. Echter denk ik ook aan dat de tranen mijn was, afwas, boodschappen, werk en alle andere taken niet doen. Ik huil nog wat harder. Het is een goed teken, maar ook godverdomme zwaar en moeilijk in mijn huidige leven..