Voor een opdrachtgever moest ik een VOG aanvragen en opsturen. Ik had hem thuis ontvangen en ik heb thuis een scanner. Ik had daarnaast een herziend contract van mijn werkgever zelf dat mij steeds op verschillende plekken detacheert. In het herziende contract waren het aantal uren van mijn contract opgehoogd vanwege dat ik nu twee verschillende klussen doe voor 36 uur per week in plaats van de 32 uur die in mijn contract staat. Daarnaast moest ik voor mijn diëtist een vragenlijst invullen over darmklachten, aambeien en de invloed daarvan op mijn kwaliteit van leven. Natuurlijk benadrukte ik er enkele zaken nog in over mijn psyche.
Helaas zijn het super drukke weken. Ik huppel van werk naar vergadering en van werk naar themabijeenkomsten in de avond voor mijn werkgever. Ik slaap 2 nachten per week bij mijn zus, omdat ik per OV anders mijn opdrachtgever niet op tijd kan halen. Mijn weekenden zitten vol met feestjes, lange trainingen van de vierdaagse, huishoudelijke klussen en andere afspraken. Ik had de belangrijke documenten liggen, maar simpelweg kwam ik niet aan het scannen toe.
Ik besloot ze daarom maar mee te nemen naar het werk om ze daar maar even snel te scannen. En zo deed ik dat. Even snel alle drie achter elkaar en dan kon ik ze daarna opsturen. De scanner maakte er 1 document van en ik moest ze alleen nog even zien te scheiden van elkaar. En zo deed ik dat en kon ik de documenten opsturen. De VOG naar mijn opdrachtgever en mijn werkgever voor dossiervorming. Mijn herziend contract naar BMC. En de medische vragenlijst over gênante klachten en psyche naar mijn diëtist.
Hier ging het mis, al zou je zeggen dat je met deze dingen wel heel erg goed moet opletten. Dat deed ik, doordat ik er niet te veel tijd mee bezig wilde zijn op werk, niet zorgvuldig genoeg. Ik stuurde het bestand met de drie documenten in 1, waarvan pagina 1 de VOG, naar zowel opdrachtgever als werkgever BMC. Zo hadden deze ook opeens inzage in mijn loon, en erger nog in mijn meest gênante darmklachten, mijn beoordeling over kwaliteit van leven en in hoeverre dit mij parten speelde.
Dit speelde zich allemaal vorige week af. Ik had dit allemaal niet door totdat ik vandaag in de kamer werd geroepen bij de manager / leidinggevende van mijn opdrachtgever. Hij liet mij de gegevens zien en zei “Dit was natuurlijk niet de bedoeling dat je dit stuurde”. Ik stond met een mond vol tanden en voelde mij net zoals dat ik met mijn coming out betrapt was op het kijken van homoseksuele porno thuis. Het triggerde onwijs veel.
Ik liep terug naar mijn computer en zag dat ik het ook naar mijn werkgever zelf had gestuurd. Er ontstond paniek. Ik heb nog een tijdelijk contract. Ik werk bij een commercieel bedrijf. Mijn huidige opdrachtgever heeft nu allemaal medische informatie over mij. Natuurlijk stuurde ik mails dat ik er vanuit ging dat ze er volledig vertrouwelijk mee om gingen, heb ik ze het gevraagd te verwijderen, de gegevens als nooit verstuurd te beschouwen en verwachtte ik dat het geen enkele consequentie mocht hebben. Maar had ik hiermee een bom op mijzelf gegooid? Was ik nu nog meer een medisch risico geworden en zal dat tijdelijke contract nooit worden verlengd?
Het paste op mijn stapeltje van zelfhaat, boosheid op mijzelf. Het paste in de aaneenschakeling van gebeurtenissen waardoor ik de laatste tijd van slag raak. Van medische klachten, van jaloezie naar vrienden voor hun perfecte levens, van niet in staat om te drinken, van ieder feestje vage klachten, van uitgeloot worden voor vierdaagse, van eenzaamheid, van nog steeds pijn van geen rijbewijs, van 30 worden en er niet van kunnen genieten, van jaloezie op de suicide van Avicii, van geen enkele progressie in alle levensgebieden en nu dus van mijn hele medische dossier op straat.
Ik had mij zo voorgenomen om deze week aan de slag te gaan met gezonder omgaan met tegenslagen en gezond gedrag. Het mislukt maandag en dinsdag. Ik kijk momenteel meer uit naar therapie maandag dan naar mijn vakantie van morgen t/m zondag. Al zie ik ook tegen beiden onwijs op en zie ik mijzelf als een ongelofelijke teleurstelling en faler. Ik ben boos, verdrietig en in paniek tegelijkertijd. Het is wachten op de volgende persoonlijke ramp. Mijn medische dossier op straat lijkt misschien geen ramp met mijn openheid in mijn blog. Maar tot nu toe heb ik er niet veel van gemerkt dat er naar mij is gegoogled. En de inhoud van dit bestand is nog persoonlijker dan mijn blog vaak is geweest. De mensen die mijn loon betalen weten nu alles over de bloed bij mijn ontlasting, aambeien, steken en de haat van mij voor het leven. Het kan zo in de slechte film waarin ik mij toch al beland voel. Mijn medische dossier bij mijn werkgever(s), mijn medische dossier op straat. Lekker dan.
