Over precies een week zou ik uitgeteld op de bank liggen na mijn eerste marathon. Ik droomde hier al heel lang over en nu vond ik de tijd rijp. Wat wilde ik dit graag nog bereiken voor mijn 30e levensjaar. Echter kwam daar de blessure shin splints in oktober. De droom ging in de ijskast en moest ruimte maken voor nieuwe doelen. Ik had geen last van de blessure met wandelen en op aanraden van de sportfysio mocht/moest ik zelfs snelwandelen voor mijn herstel. En zo kwam daar de nieuwe droom: de vierdaagse. Vrijdag was de loting: Kut. Uitgeloot.
Natuurlijk ben ik niet de enige die is uitgeloot. En ik heb al veel gedaan om te gaan met tegenslag en teleurstelling. Echter, het viel mij rauw op mij dak. Ik wilde dit zo graag. Ik had al 15-20-22-25 en 30km getraind. Ik was al naar een podotherapeut geweest voor 60 euro om te laten kijken naar blaren en extra hakje in mijn schoen. Ik plande al van alles in om te zorgen dat deze droom zou slagen. Echter, het mag niet zo zijn.
Volgend jaar moet ik opnieuw loten en kan het zomaar zo zijn dat ik weer niet mag meedoen. Dat jaar daarna ben ik in dat geval zeker van deelname. Mijn beste vriend met wie ik dit jaar samen zou lopen is wel bij zijn eerste keer ingeloot. Hij loopt dan misschien zijn derde op rij (bij uitlopen hoef je daarna nooit meer mee te loten). En op de leeftijd dat ik wellicht mijn eerste loop, loopt hij mogelijk zijn 9e. Ik kan daar niets aan veranderen, maar ik krijg er best buikpijn van. Ik wilde dolgraag dit volbrengen op dit moment zo vlak na Lunteren als overwinning op mijzelf. Volgend jaar voelt voor mij al minder knap. Jaloezie is niet mijn meest mooie eigenschap, maar wel een overheersende. Ik worstel dan ook met mijn gevoel richting hem. Hij is veel jonger. Dat staat er natuurlijk los van, maar het versterkt het besef dat ik op mijn 30/31e veel dingen niet heb bereikt dat ik zou willen alleen maar meer.
De komende 100 dagen zal voor hem veel in het teken staan van trainen. Voor mij niet. Gedurende de vierdaagse zie ik iedereen lopen en alles. Ik zelf zal aan de kant staan. Waarschijnlijk opnieuw met een biertje. Kansloos als ik ben. Terwijl geliefden van mij een topprestatie neerzetten. Mochten ze dat dan nog eens doen samen met mij dan zal dat nooit hetzelfde gevoel opleveren als deze eerste keer voor hen. Ik ben geraakt dat ik dit niet mag beleven. Dat het mij niet is gegeven.
Er is nog een kleine kans dat ik word ingeloot voor de mensen die nu niet betalen. Maar die kans is klein. Ik reken er dan ook niet op. Ik weet het nu ongeveer 72 uur en jullie merken wel aan de stijl van schrijven dat ik het nog niet kan omarmen en accepteren. De confrontatie is overal. Het gaat gepaard met jaloezie en met zelfhaat. Waarom kan ik niet gewoon verder gaan, blij zijn voor mijn beste vrienden en nieuwe doelen stellen? Het heeft met mijn verrotte persoonlijkheid te maken en dat zuigt.
Ik zou eerlijk bloggen na een crisis en helaas heeft deze teleurstelling tot een nieuwe geleid. De negatieve gedachtes, zelfhaat, pijn en verdriet overheersen. Ja er is afleiding. Ja sporadisch is dit negatieve gevoel er niet. Maar het komt vaak weer terug en ik ben bang dat dat t/m de vierdaagse opnieuw nog vaak zo komt. Ik wil niet verplicht op vakantie om dit maar te ontvluchten. Ik wil niet mijn beste vriend niet eens kunnen feliciteren. Ik wil niet constant de confrontatie moeten beleven.
Ik moet door en verder. Maar 4 dagen Pasen waren 4 dagen met een worsteling met mijzelf. Omgaan met teleurstelling is opnieuw een leerproces. Je zou denken dat ik inmiddels wel meer bekwaam daarin zou zijn, maar helaas. Ik blijf opnieuw hangen in een slachtofferrol en dat is moeilijk en nee dat wekt ook geen sympathie. Misschien biedt werk vanaf morgen afleiding. Met mijn racefiets, af en toe tafeltennis en hardlopen kan ik wellicht meer bereiken. Ik moet accepteren en ook dit weer achter mij laten. Dat geldt ook voor deze egoïstische jaloerse reactie van de afgelopen dagen. Er niet in blijven hangen, maar verder gaan. Ik ben Thomas en deze teleurstelling staat los van anderen. Het is pech. Ik moet verder. Dat is misschien wel een grotere uitdaging dan voor sommige mensen dit jaar de vierdaagse zou zijn.
Ik vind het heel jammer voor je dat je bent uitgeloot, maar je mag daar zeker even flink van balen. Reken het jezelf niet te zwaar aan dat je je er rot door voelt. Jaloezie is natuurlijk niet leuk, dat is zeker waar, maar je mag best teleurgesteld zijn. Je kunt dan zeker blij zijn voor een ander, maar je mag er ook echt zelf even van beduusd zijn, daar hoef je jezelf echt niet om te haten. Dat hoort erbij. We gunnen andere mensen veel, maar onszelf ook. Dat is heel menselijk, en dat doe ik ook.