Pasen blijft altijd wel een beetje bijzonder. 29 maart al helemaal. Op de dag vandaag precies 2 jaar geleden trok ik mijn jas aan om te vertrekken voor mijn eerste dag in groepstherapie. Om te worden onthaald door een groep. Om een pad te bewandelen naar 36 weken therapie, niet wetend of ik daar beter van zou worden. Het was de dinsdag na Pasen. Ik kon er niet meer onderuit en ik had niet verwacht dat ik dit ooit nodig zou hebben. 9 maanden groepstherapie. 29 maart, de dag dat het allemaal begon..

De avond ervoor had ik van vrienden nog het meest ontroerende filmpje ooit gekregen. Een filmpje van 7 minuten waarin alle goede vrienden mij sterkte, succes wenste en allemaal een mooie boodschap meegaven. Daarnaast bemoedigende woorden of woorden dat ze trots op mij waren. Ik nam een filmpje op van een minuut om ze ongelofelijk te bedanken. Naast alle lieve boodschappen van collega’s, die ik had gekregen bij het afscheid op mijn werk een paar dagen ervoor.

7.39 zat ik iedere dag in de trein om in Veenendaal-de Klomp uit te stappen. Soms om daar met de fiets te gaan naar Lunteren. Soms met een klein buurtbusje. En soms met een OV-fiets. Met veel spanning en zenuwen ging ik zo ook op weg op dinsdag 29 maart 2016. Ik werd opgehaald na de opening. Ik bleek in een groep te zitten met alleen maar vrouwen. Ik ging door naar de Psycho-sessie. Hier stelde ik mij even voor, waarna een heftige sessie begon.

In de middag verder regeldingen, om verder het introductieprogramma in te gaan op woensdag, creatieve therapie te hebben, Doelen-sessie in therapie, Systeemtherapie over je systeem/omgeving, systeemgesprekken, weekendbespreking, pmt, Tuintherapie, psychosomatiek (over medicatie met psychiater), sociotherapie en vele andere sessies met de groep. Immers alles was therapie.

Ik lees nog wel eens blogs terug uit die tijd en ik denk dat ik echt wel een ander mens ben geworden. Met veel meer vertrouwen. Met veel meer compassie. Met veel meer rust, balans en controle over mijzelf. Het duurde best lang in Lunteren dat alles op zijn plek viel. Ik verzette mij lang in een groep met alleen maar vrouwen, met huilbuien van iedereen, van groepsgenoten die allemaal klinisch zaten en van mensen die nog nooit hadden gewerkt. Ik had toch recentelijk in alle openheid afscheid genomen van allemaal lieve collega’s, wat deed ik mijzelf aan?

Dat gevoel overheerste lang in Lunteren. Zo ook op 29 maart. Ik focuste te veel op te verschillen. Soms doe ik dit nog steeds. Maar eigenlijk hebben we allemaal veel meer overeenkomsten met elkaar dan dat we denken. Dat ik 9 maanden ergens in therapie heb gezeten zegt nu weinig over mij. Ik ben best succesvol in werk, heb een druk sociaal leven en leg vrij makkelijk contact. Ik laat veel meer los wat iedereen van mij vindt. Ik mag er zijn en op 29 maart 2016 heb ik een begin met dat gevoel gemaakt.

Gisteren ging het nog best slecht met mij. Ik had een afwijzing voor een opdracht op werk. Ik kreeg last van mijn darmen en dingen liepen allemaal niet zoals ik wilde. Even twijfelde ik enorm over mijzelf en baalde ik van heel erg veel en dacht ik dat ik eigenlijk nooit echt progressie heb gemaakt. Echter, ik bleef er niet in hangen. Er waren wat klagende appjes, maar niet dusdanig negatief als in de periode van 29 maart 2016. Er waren weinig schokkende tweets. En vandaag was ik alweer de positieve die volledig back on track was. De meeste winst is misschien wel merkbaar op slechte dagen. Ik blijf er veel minder in hangen. Er is veel meer balans. Ik gun mijzelf veel meer. En dit is allemaal op 29 maart 2016 gestart. Ik herinner mij die dag nog zo goed als gisteren. Het is bizar dat dat al 2 jaar geleden is. Het is bizar dat dat pas 2 jaar geleden is met waar ik nu sta. Ik ben onwijs trots. 29 maart zal daarom altijd een bijzondere dag zijn..