Wie denkt dat ik dagelijks de trein neem om 6.55 voor drukke werkdagen komt bedrogen uit. Wie denkt dat het lui lekkerland is dat ik goed betaald wordt, maar nog niet veel hoeft te doen komt meer in de buurt. Maar ik schreef al eens in geluk is ongeluk dat wat veel mensen als mazzel zien mij helemaal niet zo ligt. Ik ben niet voor niets net een nieuwe baan begonnen, ik wil aan de slag. Maar het is nog even afwachten, omdat ik voor mijn nieuwe werkgever zelf weinig kan doen, maar steeds interim opdrachten ga doen en de eerste opdracht nog niets is gevonden.

En zo is mijn werk gestart zonder werk. Dat is heel gek, spannend, een tikkeltje frustrerend, maar ook leerzaam, omdat dit inherent is aan dit werk wat ik ga doen. Ik heb gekozen voor deze baan voor de uitdaging, om mijzelf op veel gebieden te verbreden en om erg afwisselend werk te kunnen doen. Echter, zolang die opdrachten er nog niet zijn zal ik zelfstandig BMC moeten leren kennen, koffie drinken met zoveel mogelijk collega’s en mijn gezicht en wensen op zoveel mogelijk plekken te laten zien.

Het is dus een beetje alsof ik bij een bedrijf ben gestart als ZZP-er. Ik moet mijn eigen werk vinden en ik heb vrij flexibele uren. Iedereen zegt dat ik hiervan moet genieten, want voordat ik het weet loop ik over van de klussen. En ik probeer die mindset te vinden, maar vindt dat ook ingewikkeld, omdat ik gewoon echt bezig wil zijn. Ik heb al 2,5 maand thuis gezeten als werkloze. Ik wil echt aan de slag.

Het is een goede training om assertief te zijn, want dat is echt nodig merk ik al. Ik moet mijn vinger opsteken voor opdrachten. Durven te bellen. Durven te mailen. Durven te reageren. In het diepe durven te springen. Mijzelf positief zien te verkopen en dingen durven aan te gaan. En zo probeer ik dat al aardig. Ik heb afgelopen maandag koffie gedronken met iemand. Ik ben woensdag gegaan naar de groep collega’s die allemaal zonder een opdracht zit en heb daar aardig kunnen netwerken. Ik heb zelfs een lift geregeld naar Nijmegen. En vandaag heb ik koffie gedronken met een ervaren collega en volg ik een training over het voorkomen van gezondheidsklachten. Om hier ook wat mee te kunnen doen in het werk bij gemeentes.

Het valt in ieder geval op dat ik een vreemde eend in de bijt ben. Ik ben samen begonnen met een overtal collega’s trainees, dus zonder ervaring. Ik ben geen trainee, omdat ik al 3,5 jaar ervaring mee breng van bij de gemeente Nijmegen / bij WerkBedrijf Rijk van Nijmegen. Daarnaast ben ik een vreemde eend in de bijt zonder rijbewijs. In ieder gesprek gaat het wel over mijn auto, of ik gratis kan parkeren en dat soort dingen. Ik merk in de reistijd en alles dat het ook niet super praktisch is van mijzelf. Maar ach, in de trein lees ik weer wat meer en werk ik soms een beetje.

Ik heb vandaag voor het eerst gereageerd op een opdracht, in Almere helemaal. Daarnaast wordt volgende week steeds voller. Werkbezoek bij een collega in Zwolle. Overleg over Sport bij gemeentes in Utrecht. Onboard training met de overige gestarte collega’s. Formeel overleg met mijn leidinggevende. En er zijn nog wat uitnodigingen uit naar meer accountmanagers en collega’s, in de hoop dat zij de lead zijn naar mijn eerste opdracht en/of iets van ondersteuning wat ik de komende weken kan gaan doen.

Ik moet geduldig blijven. Ik moet mijn netwerk competenties uitbreiden. Ik moet gewoon mijzelf blijven, rondkijken, bellen en dan komt het helemaal goed. Ik volgde net een training aan het einde van mijn eerste echte werkweek over de “Preventie van gezondheid” en hoe gemeentes daarop in kunnen zetten. Dit ging onder meer ook over hoe belangrijk het daarin is dat psychische klachten worden voorkomen. Zo kon ik mijn kennis en ervaring van Werk&inkomen, ervaringsdeskundige kennis van psyche en affiniteit met goede dienstverlening voor alle burgers breed inzetten. Dit is waar mijn ambities liggen. Ik blijf geduldig netwerken op zoek naar mijn eerste opdracht…