Het is weer hoog tijd voor een update over mijn liefdesleven. Het is immers Valentijnsdag en ik had vorig jaar al aangekondigd dat ik het helemaal anders ging doen. Ehm.. niet helemaal. Grindr en Tinder staan nog op mijn telefoon en leveren evenveel ergernissen op. Maar ik sta ook wel officieel ingeschreven op een datingsite en er hebben dates plaatsgevonden! Kortom, hoog tijd om jullie bij te praten!..

Helaas bleef de brievenbus vandaag redelijk leeg. Er was een lief kaartje van iemand van Twitter, maar dat was puur vriendschappelijk. Verder geen berichtjes. Geen DM (direct messages) in mijn berichtenbox van twitter met liefdesverklaringen. Geen bloemen. Geen facebook berichtjes. Nee, helaas, ook deze 29^e Valentijnsdag op rij is er geen liefde voor mij te bekennen. Ik vergeet soms zelfs hoe je het schrijft en wordt op zulke dagen nog even zuur als met kerst. Het besef ervan en de confrontatie met veel jongere mensen die hand in hand lopen is gewoon pijnlijk. Dat ik dat gewoon vrijwel nooit in mijn leven heb mee gemaakt blijft knagen.

Enfin, nee er is zeker wel progressie. Ik ben dates aangegaan. Ik sta ingeschreven op een datingsite en heb daar zelfs een behoorlijk bedrag voor neergelegd om serieus te daten. Het aantal mannen op die site valt nog enigszins tegen, maar toch is het wel tot een 1^e en 2^e date gekomen met iemand. De status daarvan is dat ik nog niet goed kan zeggen hoe dat verder gaat. Er is best grote twijfel, en er is zeker nog geen vonk overgeslagen. Ik wil liefde echter ook niet te snel weggooien, bang dat het allemaal vermijding is als ik niet doorzet. Anderzijds dat ik te graag wil en dat het daarom niet lukt. De grootste uitdaging is dus om mijn hoofd meer uit te schakelen en echt naar mijn innerlijke gevoel te luisteren. Hoe groot die uitdaging nu ook nog mogen zijn.

Ik heb momenteel al acht maanden niemand gezoend om over verdere intimiteit maar te zwijgen. Natuurlijk zijn daar verzachtende omstandigheden voor aan te wijzen, maar dat ik de afgelopen 8 jaar alleen maar aaneenschakelingen heb gehad van zulke periodes doet eigenlijk nog wel zeer. De pijn als een serie dates opnieuw is mislukt is dan vaak extra groot, omdat ik bang ben dat het opnieuw een periode lang zal duren voordat er weer iets gebeurt. Ik kan zeggen dat ik tegenwoordig wel wat assertiever ben geworden en eerder op leuke jongens durf af te stappen. Echter staan daar ook weer een aantal afwijzingen tegenover die bepaalde oude schema’s en gedachtepatronen alleen maar weer verder triggeren. Kortom, het blijft stoeien met liefde, seks en relaties.

Toch heb ik hoop door bovenstaande stappen. Tevens is er het besef dat ik wel iets beter alleen kan zijn. Ja, op zulke dagen ben ik jaloers op velen en doet het pijn. Echter stap ik niet met iedere jongen het liefdesbootje in. Het moet heel goed klikken en een toegevoegde waarde zijn. Anders blijf ik gewoon lekker single. Ik heb een hoop vrienden, hobby’s, vrije tijdsbesteding en binnenkort weer werk. Ik geniet van de vrijheid in mijn huisje om zooi te laten liggen, om mijn eigen plan te trekken en te kunnen doen en laten wat ik wil. Een partner is zeker welkom, maar niet tegen iedere prijs. Ik blijf kritisch, want ik ben een echte leuke man waard. Als die niet komt, dan maar niet. Ik stel mijn eisen niet naar beneden bij.

En zo zal ik blijven daten. Blijven afspreken met jongens en het onderzoeken. Ik ben steeds minder zenuwachtig daarvoor en daarnaast durf ik ook steeds meer in de kroeg. Ik moet dat vasthouden. En lukt het een keer niet, dan lukt het een keer niet. Niet te veel vergelijken met hoe makkelijker dat is bij anderen. Bij mij gaan andere dingen weer makkelijker heb ik wel geleerd en gezien. Er is dus nog geen liefde, maar wie weet wat nog komt. En als het niet komt, is dat ook prima. En die boodschap voelt vandaag even extra zo. Natuurlijk met een zuur laagje er bovenop vanwege Valentijnsdag. Maar ach, dat mag zeg ik met een lach 😊. Ik check mijn datingprofiel online nog even extra, wie weet wat er toch nog in het vat zit..