Ik ken niet veel angsten, maar de angst om er niet bij te horen of iets te missen is toch wel erg groot. Het wordt ook wel FOMO genoemd en wordt vaak gelinkt aan social media. Ik heb er alleen veel breder last van. De afgelopen 24 uur deed ik een experiment om FOMO aan te gaan. Ik sloeg een feestje over en ik ging een dag niet op social media om de race van Sjinkie Knegt en Carlijn Achtereekte gisteravond her te beleven zonder dat ik de uitslag al wist. Ik ging de strijd aan met FOMO..

Ik ging gisteren met een oud bestuur naar een escape room en daarna uit lunchen. Het vond plaats tijdens het episch centrum op de eerste dag van de Olympische spelen. Een evenement waarvoor ik normaal voor thuis blijf, maar deze afspraak stond al maanden. Daarom nam ik het op en besloot ik de hele dag mijn telefoon weg te leggen. Ik wilde niet op whatsapp, omdat ik wist dat vrienden wel eens iets konden delen over de winnaar. Ik mocht niet op twitter en facebook, want daar vond ik vast van vrienden de uitslag terug. Ik zag dat ik 48 whatsapp berichtjes had, ik zag dat ik 8 notificaties had op facebook als ook 3 twitter meldingen. Ik opende het allemaal niet en legde het weg.

Ik was bang toen ik de televisie aanzette om toch iets te zien, maar dat gebeurde gelukkig niet. En zo beleefde ik vanaf 19.00 3 uur lang Olympische spelen terug. Ik had er geen moment spijt van, heerlijk de echte spanning herbeleven. Het was erg mooi en ik proostte met mijzelf met een biertje en een toastje. Hierna natuurlijk even social media en whatsappen, maar eigenlijk had ik ook helemaal niet veel gemist. Die angst om iets te missen was eigenlijk nergens voor nodig. Ik deed gewoon waar ik zelf zin in had en dat was echt het beste.

Hierna was er in de avond het grootste Gayfeestje van Nijmegen en omstreken. Dit feestje is maar 4 a 5 keer per jaar, dus hier moest ik eigenlijk als single homo wel weer naartoe. Maar een aantal vrienden vierde carnaval, een aantal anderen hadden geen zin. Ik wilde eigenlijk wel, maar had niet echt iemand om te gaan. En anderzijds wist ik ook dat ik de laatste paar keer op het feestje mijzelf niet super had vermaakt. Ik ga al 10 jaar naar dit feestje en het blijft vaak een beetje hetzelfde. Wel leuk, maar ook zo’n vleeskeuring. Ik had ook helemaal geen zin om brak te zijn op zondag. Ik besloot daarom om niet te gaan. Niet uit vermijding, maar omdat dat mijn behoefte was en als experiment om eens te zien hoe dat zou zijn.

En zo lag ik om 12 uur in bed nadat ik ook Tottenham – Arsenal had herbeleefd zonder de uitslag te weten, en zodat ik vanmorgen weer fris naar Sven zou kunnen kijken. Even dacht ik wel aan het leuke feestje dat ik miste. Maar ik dacht ook aan de voordelen die er tegenover stonden. Dat je altijd wel iets mist ergens, maar dat het erom gaat te genieten van wat je wel kan beleven. En zo stond ik vanmorgen toch content op. Ik zag een foto op facebook van het feestje van gisteravond en wist, ach ik ben nu tenminste niet brak. Ik dronk heerlijke koffie uit mijn nieuwe apparaat en zag Sven episch winnen. Ik glimlachte. Ik was mijn FOMO aangegaan en dit beviel echt super.

Ik hoor er wel gewoon bij. Ik mis niets aan alle dingen van andere mensen. Waarom moet alles op social media? Het gaat ook om genieten van het moment zelf. Het heeft te maken met de bevestiging die we van anderen nodig hebben, terwijl we die ook kunnen halen uit ons zelf. Ik mag mijn eigen leven leiden en bepalen. Ik moet mij minder op anderen focussen. Ik moet doen wat ik leuk vind en wat mij bevalt. Dat deed ik de afgelopen 24 uur in het experiment en dat beviel super. Ik ga hiermee door. Natuurlijk kan je ook belangrijk nieuws missen en zal ik de balans hierin goed moeten vinden. Maar ik wil FOMO nog wel verder aangaan de komende weken. Het eerste experiment daarmee is in ieder geval super bevallen. Doei FOMO. Welkom eigen leven..