Ik heb begin dit jaar met mijzelf afgesproken dat ik iedere persoonlijke crisissituatie uitgebreid zou reflecteren. Als ik heel eerlijk naar mijzelf moet zijn dan ging het deze weer opnieuw mis. Aan de ene kant voelt het ontzettend streng naar mijzelf om het zo te benoemen. Anderzijds was het er echt 1, ik verloor de meeste grip op mijn gedrag en ik was tot weinig in staat. Het was niet zo erg als de eerste crisis begin dit jaar, maar Ik moet eind januari helaas de waarheid toch alweer onder ogen komen: Mijn tweede crisis van 2018 was deze week een feit.

Het was dinsdag dat het mis ging. Na de heftige EMDR van maandag en het nieuws van een afwijzing op een sollicitatie van 16 uur in Nijmegen. Ik was echt enthousiast over het gesprek en de functie. Ik heb elders een baan voor 20 uur en zag deze heel goed gecombineerd worden met deze functie van 16 uur. Ik was teleurgesteld en door mijn goede gevoel over het gesprek verbaast dat ik niet door was naar de 2^e gespreksronde. Daarnaast was het best stevige feedback dat ze mij niet zagen als zelfstandige projectleider ten opzichte van de overige kandidaten. Dit kwam best hard binnen. Ik vond juist dat ik mijzelf wel zelfstandig had gepresenteerd en ook zo heb geacteerd in mijn laatste functie. Waarom kon ik dit toch niet zo overbrengen? En waarom bestond er opnieuw discrepantie in het gevoel over het gesprek en hoe de werkgever dit zag?

Het gebeurde op een labiele dag, waarin ik door de EMDR, dilemma’s over werk en een slechte nacht alle zeilen bij moest zetten. Er kwam echter een negatief telefoontje, en zo was er opnieuw kortsluiting in mijn hoofd. Hierna wilde ik per se nog op een vacature solliciteren waarvan ik wist dat die de volgende dag zou aflopen. Helaas kon solliciteren al niet meer. En zo kwam de “ondermijdende ouder”, schema “mislukking” en “Zelfhatende stem” in mij los. Ik was laks dat ik niet eerder had gesolliciteerd. Ik stelde niets voor omdat die mensen in Nijmegen mij niet zelfstandig genoeg vonden. En ik moest na 4 jaar therapie nog EMDR aangaan. Ik had dingen veel te lang laten liggen, was laf en was nooit iets aangegaan. Ik verdiende geen bestaan.

Gelukkig zijn er nu geen deuren gesneuveld. Er is ook niets anders kapot gegaan. Op twitter bleef het relatief rustig al waren er wel een paar wat negatievere tweets. Naar enkele vrienden was ik echter weer compleet negatief. Ik mocht er niet zijn. Mensen moesten mij wel haten. Al die afwijzingen waren logisch. Ik had de staat al 100 000 euro gekost en nog had ik niets geleerd. Het volledige rijtje in mijn hoofd moest ik online uiten. Niet helpend, maar ik kon het wederom niet voorkomen.

Vrienden weten inmiddels dat alles wat ze daarop zeggen niet helpt en dus negeren ze mij of sporen ze mij aan om te gaan wandelen, of andere afleiding te zoeken. Als dat was gelukt, was het misschien geen crisis geweest, maar het mislukte redelijk en het ging nog even mis. Ik moet dus echt manieren zien te vinden om na EMDR, wanneer ik labiel ben, mijzelf beter op te vangen. Dit kan zijn door middel van een vriend bellen, een stuk schrijven, wandelen, kaartjes teruglezen, een film kijken, telefoon en laptop wegdoen en/of andere vormen van troost inzetten.

Bij mogelijke afwijzingen moet ik die dingen ook inzetten. Natuurlijk denk ik nu ook ja die mooie theorie, en dan de weerbarstige praktijk. Maar tegelijkertijd denk ik ook dat het af en toe nog mis zal blijven gaan, maar dat iedere fout weer een mogelijkheid is om te leren. En afgelopen dinsdag klom ik weer snel op. Het contact met vrienden herstelde al op woensdag en er waren nu ook minder mensen bij betrokken als voorheen. De crisis was redelijk snel gewent, maar het was er opnieuw 1. Hopelijk kan de derde crisis van dit jaar nog lang uitblijven en kan die nog sneller gewent worden en kantel ik het snel naar controle over mijzelf. Het was opnieuw een pijnlijke en moeilijke situatie, waar ik verre van trots op ben en die ik graag in 2018 wilde voorkomen. Echter, shit happens. Tijd om echt het plan, van dingen die ik in zulke situaties moet doen, bij de hand te houden en in te zetten. Tijd voor verandering en grip op mijn eigen crisissen.