Eind 2017 las ik het boek “Vele hemels boven de zevende” van Griet Op de Beeck. Ik was zelden zo geraakt door een boek. Ik zat ook wel een beetje in een labiele periode, maar toch kwam het allemaal onwijs binnen. De verhalen rondom eenzaamheid van verschillende mensen. Mensen die allemaal erg verbonden leken, maar toch worstelde met eenzaamheid. Elk op een eigen manier. Ik kon mij zelden in een personage zo goed inleven. Ik besloot woensdag alleen naar de film te gaan in het filmtheater in Nijmegen. Ik zag dat de film daar draaide. De film “Vele hemels boven de zevende”…
Ik zat in een zaal op woensdagmiddag met alleen maar huisvrouwen. Ik was ongeveer de enige die alleen ging. Maar ik wilde mijzelf graag belonen voor stabiele twee weken en dat ik goed bezig ben rondom solliciteren en een balans in mijn eigen leven. En zo zat ik daar opeens in een middagvoorstelling. Mensen bleven lang kletsen door de voorstukjes. De lichten bleven fel aan toen de film “Vele hemels boven de zevende” begon.
Al vanaf seconde 1 beleefde ik het boek opnieuw. Ik ben.. Eva. Ik ben Eva uit “Vele hemels boven de zevende”. Nee, ik ben geen vrouw. Nee, ik worstel niet met overgewicht. Nee, ik ben niet na een jaar gestopt met therapie. Toch was ik echt in zoveel die vrouw uit “Vele hemels boven de zevende”. De conflicten thuis. De zus die wel een relatie heeft en het jou zo gunt. De inschrijving op een datingsite en de mannen die alleen maar op seks uit zijn. De vrienden die wel allemaal gesettled zijn. Het onwijs gegund worden door iedereen. De liefde voor anderen. De gesprekken in therapie. Het weglachen. De goede gesprekken met haar nichtje. Het voor anderen klaar staan. In de goedheid van mensen willen geloven. Geheimen met zich meedragen. Ik ben.. Eva. Ik ben Eva uit “Vele hemels boven de zevende”.
Met deze vergelijking doe ik vast mijn ouders, vrienden en allerlei andere mensen tekort. En toch voelde ik bij het lezen van het boek “Vele hemels boven de zevende” mij onwijs zo. En bij de film opnieuw. Het raakte mij intens. Ik zag mijn verhaal verteld worden, ook al klopte er ook zoveel niet. Het einde van de film maakte mij dan ook onwijs verdrietig. Hoe kon het zo aflopen? Traantjes in mijn ogen in de bioscoop en bij thuiskomst. En een ontdaan, ontroerd gevoel. Voor mij mag het niet zo aflopen. En toch begreep ik haar zo ontzettend goed. Ik was eva. Ik was Eva uit “Vele hemels boven de zevende”.
En ik was een beetje Lou. Door de film werd ik ook onwijs geraakt door het verhaal van Lou. De eenzaamheid op school. De mooie woorden. Het lieve schattige meisje. Ik voelde zo met haar mee. Ik was Eva. Ik was Lou. Ik was hen uit “Vele hemels boven de zevende”.
Hoe het verhaal werd verteld. Ik moest naar deze filmvertoning van dit prachtige boek. Ik moest “Vele hemels boven de zevende” alleen zien in de bioscoop. Het was zo passend voor het proces wat ik nu doormaak, wat ik allemaal aanga, maar ook waar ik mee worstel. Tegelijkertijd kwam daar ook het besef dat ik Eva was, maar niet meer ben. Ik kom in opstand als mijn ouders zo tegen mij zouden praten. Ik kom voor mijzelf op. Mijn date avonturen kunnen ook anders aflopen. Ik heb veel vrienden die ook echt iets voor mij terug doen en er voor mij zijn. En ik ben er momenteel van overtuigd dat mijn verhaal niet zo zal aflopen als Eva uit “Vele hemels boven de zevende”. Ik ben Eva. Ik ben Lou. Ik was Eva. Ik was Lou. Nog lang geen “Vele hemels boven de zevende” voor mij. Maar mijn god, wat wisten die film en dat boek mij te raken.
