Ik proostte gisteravond op mijzelf met een glas prosecco. Ik proostte op een aantal stabiele dagen achtereen die ik mij al lang niet meer kon heugen. Ik proostte op weinig negatieve tweets, appjes. Ik proostte op een nieuwe brief, een nieuwe uitnodiging op een gesprek en fijne nieuwe afspraken met vrienden die ik had gemaakt. Ik proostte op dat ik voor het eerst in een half jaar iemand op date had durven vragen en ik nog op antwoord wacht. Ik proostte dat ik mijzelf was geweest op het depressiegala. Dat ik ergens een beetje kat uit de boom keek, maar later toch mensen aansprak. Ik proostte echt op mijzelf.
En toch is het daar nog aanwezig. De angst over hoe lang dit goed zal blijven gaan. Ik ben niet bipolair, dus hoef geen nieuwe depressie te verwachten. Toch weet ik dat het van het ene op andere moment weer compleet mis kan gaan. Dat gebeurde twee weken terug nog. En ik weet meer als ooit dat ik altijd psychisch kwetsbaar blijf. Dat ik altijd een worsteling zal houden met het leven. Dat gebrek aan liefde is er nog steeds en ik word ook nog wakker zonder werk. Toch voel ik mij de laatste dagen compleet in balans. Ik lees wat meer, ik kijk wat meer Netflix. En ik spreek met allemaal oud bekenden af, solliciteer nog wat meer en voel mij nog best zinnig.
De angst dat het zo weer mis kan gaan is ergens moeilijk uit te leggen. Ik wil in dit moment genieten. Toch herken ik veel van deze angst bij andere mensen die psychisch kwetsbaar zijn. Ik geniet onwijs van stabiele tijden, maar ik weet ook dat er nog van alles op de loer ligt waar rekening mee gehouden moet worden. Een afwijzing, een slecht sollicitatiegesprek, een NEE op de vraag of de jongen met mij op date wil. Het kan zomaar weer voor een crisis zorgen. Al probeer ik absoluut mijn eigen stabiliteit, balans van nu mee te nemen naar dat moment om te zien of ik daar dan beter op kan reageren.
Toen ik mij maandag ook zo voelde na een heel erg prettig weekend was het best lastig om naar EMDR te gaan. Weer graven in het verleden, weer graven in allerlei negatieve herinneringen. In deze stabiele tijd vroeg ik mij echt wat voor baat ik er bij had. Toch besefte ik dat er nog wat uit kan halen. Mijn eigen lichaamsbeeld, mijn knagende gevoel dat ik toch niet voldoe en met name in liefde nooit leuk genoeg ben voor iemand. EMDR kan daar tegen helpen. Het kan die negatieve gedachtes in het hoofd daadwerkelijk veranderen. Ik moet dit nog aan gaan. En nu in deze stabiele tijd waarin ik voor mijzelf veiligheid creëer en weet hoe ik moet omgaan met de negatieve herinneringen uit EMDR.
Ik ben nu op weg naar een sollicitatiegesprek. Een gesprek waarvoor ik in eerste instantie werd afgewezen. Ik was het niet eens met de reden en besloot assertief na te bellen. Ik mocht toch op gesprek komen. Ik heb mijn kleren gestreken, weet wat ik wil zeggen en heb vertrouwen in mijzelf. Ik kan dit echt.
Ik moet leren vertrouwen op het gevoel dat het ook zo kan blijven gaan. Ik moet leren vertrouwen op mijn eigen kracht en controle. Ik kan dit aan. Het is verdomede eng en spannend. Maar ik kan het aan. De angst voor een nieuwe crisis is nergens voor nodig. De angst voor een terugslag kan ik opvangen. Ik ben op weg naar een nieuw sollicitatiegesprek. Met vertrouwen, zonder angst. Want ik mag er zijn. Ik heb vertrouwen. Ik kan dit aan. En daar proost ik op.
