Mijn goede voornemens, pijlers en stabiliteit duurde precies 71,5 uur in 2018. Vol met sociale afspraken, huishouden, helpen verhuizen, relax-momentjes, ontspanning, lieve appjes en nuttige bezigheden. Na een gezellige avond met speciaal biertjes ging ik op huis aan. Ik ontving nog een appje over dat iemand was aangenomen ergens. Leuk nieuws van een ander. Dat los zien van mijzelf. Daar had ik gisteren nog zo mooi over geschreven. Helaas liep het weer anders.
Ik weet niet wat er gebeurde. Het was vast een combinatie van vermoeidheid, alcohol en triggerend nieuws over dat sollicitaties bij anderen wel slagen. Toch kan ik niet verklaren waarom het zo extreem mis ging. Waarom ik werkelijk waar in het meest negatieve patroon verdween. Waarom alle voornemens gelijk verdwenen. Alsof je bent gestopt met roken en op 3 januari toch een heel pakje oprookt. Wat doet dat met je? Juist, je gaat jezelf haten..
En zo geschiedde. Ik kon niet blij zijn met de baan van een ander. Ik verviel weer tuurlijk jij met je relatie en van alles (Calimero). Ik verviel in een hoop frustratie en agressie. Ik smeet de deur thuis 3 keer keihard dicht. Het glas brak eruit en kapot. Overal glas. Bloed op mijn hand. Ik schrok. Ik appte verder wat voor ongelofelijke sukkel ik was. Ik appte verder dat mensen mij moesten vergeten omdat ik helemaal niets waard ben. Ik tweette allemaal tweets over suïcide, over bijna 30 en geen controle over mijzelf hebben, over geen liefde, werk en matige woning die ik zelf ook nog molde. Ik ging een moeilijke nacht tegemoet.
Ik sliep denk ik 2 uur. Ik kreeg van niemand reactie op appjes. Ik voelde mij extreem eenzaam. Ik voelde mij extreem naar. Ik haatte mijzelf intens. Ik wilde dolgraag mijzelf iets aan doen. Ik stelde opstaan lang uit, ook al was ik vanaf half 6 wakker. Ik wilde niet terug die deur zien met glas. Opnieuw stofzuigen na mijn grote schoonmaak gisteren. Moest ik het mijn huisbaas vertellen? Ik wist het allemaal niet. Ik stond op om naar de wc te gaan op slippers omdat overal nog glassplinters lagen. Ik zag onderweg mijn winterjas. Daar zat opeens een scheur in. Dat kon er ook nog wel bij. Nu net werkloos en blut en dan kapotte winterjas, kapotte deur in de kamer. Wat deed ik mijzelf toch allemaal aan?
Ik kwam niet uit de cirkel van zelfhaat. Bij alles wat ik deed dacht ik “Logisch ook dat je geen baan en relatie hebt, je bent ook niets waard”. Bij alles kwam “Je kunt ook echt helemaal niets”. Ik voelde nog lichtelijk de biertjes en dacht: “Het enige wat je kunt is zuipen, maar zelfs dat niet eens eigenlijk”. Ik raapte het glas langzaam op. Ik legde mijn telefoon even weg. En ik begon op de bank aan deze blog.
Ik weet niet wat ik erger vind. De gebroken deur. Mijn agressieve reactie. Mijn ongelofelijk slechte reactie op goed nieuws van een lief persoon. Mijn ongelofelijke zelfhaat. Het doorbreken van mijn voornemens op dag 3. Mijn verschrikkelijke appjes aan iedereen. Het voor meer dan 12 uur lang niet in staat zijn om dit voor mijzelf te doorbreken. We klooien allemaal maar wat aan. En ik deed dat duidelijk niet zo goed.
Het wordt vandaag een ongelofelijke uitdaging om mild over mijzelf te zijn. Om de schade te herstellen en de schouders eronder te zetten naar herstel. Natuurlijk heb ik al excuses geappt en gefeliciteerd aan de persoon met de nieuwe baan. Echter is het risico daar dat mensen in het vervolg goed nieuws maar voor mij achterhouden. Ik moet echt met een alternatief plan aan de slag hoe ik toch gezonder kan reageren. Hoe ik het echt los kan zien van de ander. Hoe It’s not about you echt daadwerkelijk in de praktijk toegepast kan worden. Want ik kan nog zo belangrijke pijlers en voornemens hebben, maar de praktijk is toch weerbarstiger.
De eerste crisis van 2018 is een feit. Pijnlijk dat dat nu al zover was. Pijnlijk dat leuk nieuws van een ander de aanleiding was. Beide zeer moeilijk te accepteren. Echter ook feiten en gaat het mij niet helpen om mijzelf daar nog meer over te veroordelen en daarin te blijven hangen. Ik moet aan de slag met alternatieven zodat ik de volgende keer los kan zien van mijzelf. Zodat ik echt blij kan zijn voor de ander. It’s not about you. Ik klooi maar wat aan. Believe you can and you’re halfway there. Ik geloof echt dat ik dit kan veranderen. Ik mag nog geloven in mijn pijlers en voornemens. Het is logisch dat het niet per se allemaal lukt. Het is logisch dat het opnieuw misgaat. Zo heftig alleen is niet goed. Dat moet anders. Afleiding, alternatieven vinden en mildheid naar mijzelf zijn uitdagende doelen voor vandaag. Believe I can and I’m halfway there..
