Ik schreef vrijdag op mijn laatste dag een blog over mijn werkgever en het mooie werk van de afgelopen drie jaar. Ruim een jaar na Lunteren moest ik ergens opnieuw afscheid nemen. Opnieuw afscheid van een plek waar ik mij veilig voelde en heb ontwikkeld. Opnieuw afscheid wat mijn dagelijkse invulling van mijn leven bepaalde. Een afscheid waar ik opnieuw klaar voor was, maar met een stuk meer tegenzin als mijn afscheid in Lunteren. Maar het was opnieuw een mooi afscheid.
De laatste twee weken op mijn werk kwam iedere dag iemand wel afscheid nemen. Mensen die op vakantie gingen, een aantal trainingsdagen hadden of niet meer in het gebouw kwamen door allemaal afspraken buitenshuis. Zo waren er veel koffiemomentjes of was het druk aan mijn bureau. Ik hoorde mooie woorden over hoe mensen mij hadden ervaren. Ik gaf dingen terug over de fijne samenwerking. En soms leerpunten voor de organisatie of hoe ik bepaalde dingen had ervaren. Ik was open, eerlijk en even betrokken als altijd.
De dagen gingen voorbij en steeds meer taken gooide ik over de schutting. Ergens vond ik het pijnlijk dat veel projecten nog niet zo waren afgerond zoals ik wilde. Ik baalde regelmatig dat ik dingen moest loslaten en dat ik voor mijn gevoel een zooi achter liet bij mijn collega’s. Ik hoorde hierover echter dat dit mijn perfectionisme was en dat ik er echt alles aan had gedaan wat ik kon. Dat ik hard had gewerkt en het zo mooi had gedaan als had gekund. En dat het genoeg over mij zei dat ik dit met veel zorg en aandacht deed.
Ik merkte dat naarmate het vrijdag werd dat ik het moeilijk begon te vinden. Nooit meer op mijn fiets naar deze werkplek. Nooit meer even ventileren bij één van mijn lieve collega’s. Nooit meer sparren over het aan werk helpen van een kwetsbare doelgroep, al hoop ik dat dit terugkomt in een nieuwe baan. Nooit meer die warme, fijne werkplek die ik als zo prettig had ervaren. Ik kon hier mijzelf zijn. Open over mijn psychische kwetsbaarheid en er was zelfs ruimte om te sparren met ervaringsdeskundigen van het UWV, die ook in hetzelfde gebouw werkte. En nooit meer bij deze werkgever mij ook inzetten om psychische kwetsbare mensen aan het werk te helpen. Een doel dat zo dichtbij mijn eigen drijfveren en standpunten past. Het was echt een hele mooie werkplek.
Ik nam persoonlijk afscheid van vele mensen. Ik hoorde daarbij dat sommige collega’s mij veel minder aanwezig ervaarde toen ik terugkwam. Ik heb zelf het idee dat dit niet altijd het geval was. Maar misschien was ik meer in balans. Want mijn humor, mijn gevatte grapjes en attentheid waren altijd nog wel aanwezig. Ik denk dat humor en attentheid/persoonlijke interesse mij vormen en omschrijven. Dat was dan ook de reden dat ik voor ruim 20 collega’s een eigen gemaakt kaartje schreef met persoonlijke woorden en een gevat grapje erin. Vooral bedanken voor de samenwerking, woorden dat ik die personen gunde en een grapje over iets leuks en moois wat wij hadden meegemaakt.
Ik vond het mooi dat de directrice van dit bedrijf van 250 indirecte ambtelijke collega’s en van 1800 directe SW-collega’s van mij persoonlijk afscheid nam met mooie woorden. Bedankte voor het vele mooie werk wat ik had verzet. Ik vond het mooi dat twee andere personen uit het directieteam mij ergens gingen aandragen en dat ze mij bedankte voor al het werk. Ik was ook niet voor niets met hen uit eten geweest tijdens Lunteren. Samen met hen was ik pionier geweest naar dit bedrijf toe. Ik ben trots op hun mooie woorden.
Ik organiseerde op mijn een-na-laatste dag een moment bij het koffiezetapparaat. Hoe toepasselijk voor ambtenaren en op een donderdag, omdat de meeste ambtenaren op vrijdag vrij zijn. Er kwamen ruim 30 collega’s. Ik had soesjes en drinken geregeld. Er kwamen cadeaus (zie foto), kaartjes en een speech van mijn leidinggevende en van iemand uit het directieteam. Uiteraard speechte ik zelf ook en hoorde ik na afloop dat ik vooral lezingen moest geven. Onvoorbereid vertelde ik mijn verhaal van kandidaat/klant van het bedrijf tot werknemer met psychische kwetsbaarheid en mij daarvoor mogen inzetten en waarvoor ik het bij dit bedrijf allemaal heb gedaan.
Op vrijdag stuurde ik nog veel mailtjes en kon ik het maar niet achter mij laten. Mijn kluisje uitruimen met alle stukken. Alles slepen naar de gemeenschappelijke map van het team. Ik zou eerder naar huis gaan, maar werkte nog aan allerlei klusjes. Ik schreef nog veel dankwoorden en er kwamen nog veel mensen even aan mijn bureau. Ik stuurde mijn CV nog naar zoveel mogelijk mensen om mijn netwerk te benutten richting een nieuwe baan. En toen schreef ik mijn blog. En ik schreef een laatste bericht op het intranet. Een laatste mail aan mijn team als bedankje en met natuurlijk nog een inhoudelijk werkpuntje. En toen een exitgesprek met mijn leidinggevende waarin ik feedback gaf, bedankte en ook leerpunten voor de organisatie meegaf. Ik bleef opnieuw kritisch, betrokken, open en eerlijk. Mijn absolute pijlers. En hierna overhandigde ik mijn laatste kaartjes. Ik gaf de laatste knuffels. Ik wisselde nog persoonlijke gegevens uit. En ik sloot de deur achter mij dicht. Het was een waardig en mooi afscheid van mijn werk…
