Het is echt het woord wat mijn therapeute vandaag gebruikte. Het is niet Thomas dat tegenover haar zat. Het was de boze cynische zelfvernietigende Thomas. Het maakt mij onbenaderbaar. Het zet mensen op afstand. En helaas nam die mij de afgelopen tijd nog veelvuldig over. Het zet vriendschappen onder druk. Het is een kant die gefrustreerd van zich af bijt en tegen alles aanschopt. Tegelijkertijd is het een kant die mijzelf ongelofelijk ondermijnd. Het is een mix tussen cynisch naar alles en iedereen om mij heen, als ongelofelijk zelfdestructief en negatief naar mijzelf. Het maakt mij echt onbenaderbaar.
Het is een patroon dat zo hardnekkig en lang aanwezig is dat 3,5 jaar GGZ, waaronder een 9 maanden lange dagklinische behandeling in Lunteren, nog niet voor verandering heeft gezorgd. Dit zo erg benadrukken is onderdeel van deze cynische kant. Het zegt indirect: “Het gaat je toch nooit lukken”. Ook al doe ik zo hard mijn best, ik kan het toch niet. Net als in mijn rijbewijs, liefdesleven, solliciteren, woongenot en al het andere. De kant wijst niet op de dingen die ik heb opgebouwd en heb behouden. Het wijst louter naar de negatieve dingen en pakt iedere negatief sprankje op om dat helemaal te verbreden. Vrienden die een paar dagen niet hebben gereageerd? De kant roept: “Zelfs vrienden kan je niet behouden” of “In deze wereld mag ook helemaal niemand mij”. Het is een kant dat totaal niet goed zorgt voor wat ik wel nodig heb. Het maakt mij echt onbenaderbaar.
Het is een kant zonder functie. De enige functie die het zou kunnen hebben is het dat het mij beschermt voor verdriet. Verdrietig zijn was iets wat ik nooit goed heb gekund. Ik merk dat veel mensen zich er ook vaak ongemakkelijk bij voelen. “Kijk naar het positieve” “Kijk naar wat je wel hebt” zijn de adviezen die mensen liever geven dan “Sterkte. Wat verdrietig voor je”. Mensen willen een oplossing en gelijk door. Als ik daar nog niet klaar voor ben benadrukt dat alleen maar mijn cynische kant. Positief denken kan alleen maar cynisch dan. “Natuurlijk gaat mijn 81e rijles mij verder helpen”, “Natuurlijk is die 21e sollicitatie wel mijn echte baan”. Het helpt niet. Het maakt mij echt onbenaderbaar.
Het is een kant die vaak de ander weet te raken. “Je begrijpt mij fucking ook al niet”, “Jij met je fucking relatie en alles, fijn romantisch weekend hoor”, “Fijn dat je nu vol voor je carrière gaat en geen tijd meer voor mij hebt”. Het is een kant die erg van zich afbijt, maar niet op een helpende manier. “Natuurlijk ligt het allemaal aan mij”, “Ik zal het allemaal wel weer niet juist zien”. Het lijkt de schuld bij een ander neer te leggen. Alles wat de ander zegt wordt op een negatieve manier uitgelegd. De ander kan alleen maar afstand nemen. Mij erin bevestigen is zinloos, mij tegenspreken ook. Het maakt mij echt onbenaderbaar.
Vandaag in therapie kreeg ik de harde spiegel. Natuurlijk had ik deze al vaker gehad. Ik schreef natuurlijk niet voor niets al Calimero of hoe hele negatieve uitingen mij niet helpen en dat ik alles anders ging doen door middel van Change. Ik zei het echter ook al in mijn brief aan mijzelf. Ik kan mijzelf tegenhouden in zulke appjes als mensen op vakantie zijn. Ik heb er dus veel meer grip op dan gedacht. En dat is moeilijk toegeven, want dat zorgt alweer voor “Zie je wel je hebt er grip op, maar je doet er helemaal niets mee”. Of “Je wilt helemaal niet veranderen he”. Cynische gedachten die nogal zelfdestructief zijn. Het maakt mij echt onbenaderbaar.
De spiegel duurde een lange therapiesessie vandaag. Hoe ik dit gedrag kan vervangen in ander gedrag is nog niet duidelijk. Wel zal ik verder moeten reflecteren op dit gedrag. Typen in notities of word en weer verwijderen. Frustratie uiten op een andere manier. Bellen om echt contact te maken. Telefoon wegleggen en blokje om wandelen. Boos in een kussen slaan. Knuffelen met knuffels. Natuurlijk helpt het niet kunnen hardlopen nu niet en is het een groot gemis als uitlaatklep. Echter is het nog geen reden om dan maar heel cynisch negatief te worden. Dat gebeurt momenteel te vaak. Tegen alles en iedereen. Het is pijnlijk dat zoveel contact zo vaak nog misloopt. Het maakt mij onbenaderbaar.
Het kost mij vriendschappen. Het kost mij volgers op twitter. Het kost mij eigenwaarde. En het kost mij wat ik echt nodig heb. Pijnlijk. Het is alleen nog niet te laat. Dit patroon zal niet makkelijk te doorbreken zijn. Ongetwijfeld gaat het nog een aantal keer mis. Maar laat ik deze blog dan maar teruglezen. Tijd om mij van onbenaderbaar weer warm en benaderbaar te maken. Dat vergroot de kans ook op een baan en liefde. En vooral voor de steun van mijzelf en de ander.
