Het is vandaag een jaar nadat ik afscheid nam in Lunteren. Een jaar verder alweer. 6 maanden na mijn vorige brief. Lees in een nieuwe brief wat ik graag tegen mijzelf zou willen zeggen. Noem het narcistisch, noem het zelfingenomen. Ik laat dat los. Ik zie het als een belangrijke boodschap aan mijzelf en de kracht om te kunnen reflecteren op mijzelf..

Lieve Thomas,

Het is opnieuw 2 december. Een jaar na je afscheid in Lunteren. Een jaar na het einde van een zwaar proces. Een jaar nadat vrienden, familie en therapiegenootjes je knuffelden, uitzwaaide en lieve woorden meegaven. Tijd om deze vandaag terug te lezen. Tijd voor bezinning. Tijd om verder te gaan. Tijd om Lunteren verder achter je te laten.

Het is een jaar geweest van vallen, opstaan en weer vallen. Iets vaker vallen dan gehoopt. Iets dieper vallen dan gedacht. Je krabbelde er soms wel snel weer uit. Soms ook niet. Je bleef zoeken naar verbeterpunten hoe je kon voorkomen dat je viel. Je bleef zoeken naar hoe je beter voor jezelf kon zorgen als je was gevallen. Je hield bij hoe vaak je blèrend je ongenoegen en ongemak uitte op het internet, of hoe je op een gezonde manier troost zocht. Het bijhouden was goed, het reflecteren ook, de verandering alleen iets minder.

Je kan kort en bondig zeggen wat je wilt, maar het is best pijnlijk om je nu weer in zo’n diep dal te zien. Dat het je niet lukt om met de tegenslagen op een goede manier om te gaan. Natuurlijk doet een afwijzing pijn en zeker voor jou. Het is ook verschrikkelijk verdrietig dat je zo je best doet en dat je leven vol met afwijzing staat. Dat er bij het woord afwijzing in al je levensgebieden zoveel voorbeelden bestaan. Dat is moeilijk, en vooral verdrietig. Er zijn zoveel mensen die dat ook vinden. Onthoud dat.

Iedereen heeft ook wel een bepaalde vorm nodig van stabiliteit en die ontbreekt bij jou momenteel volledig. Je stuit ook steeds op nieuwe teleurstellingen. Het is in je huis, in je werk, in liefde, in gezondheid allemaal tegenslag op tegenslag. Je hebt het niet makkelijk. Je mist je gezonde uitlaatklep hardlopen. Er is heel weinig progressie. Het is verdrietig en ontzettend KUT. En toch heeft dit zwelgen ook geen zin Thomas. Dat weet jij zelf ook.

Ik denk dat je moet denken aan je kracht. Je bent verdomd vaak opgestaan na een val en doet dat nog steeds. Dat verdient bewondering en durf dat te blijven doen. Je staat daarnaast altijd nog voor anderen klaar. Dat is ook een kracht. Je hebt niet voor niets nog steeds heel veel warme mensen om je heen. Dat komt doordat je zo lief, attent en zorgzaam bent. Dat je dat nog steeds hebt na zo vaak vallen en het vergelijken met die mensen en daarin cynisch reageren, dat is behoorlijk knap. Maar dat heb je echt zelf gedaan.

Je vermijd een stuk minder. Tandarts, huisarts, dates, sollicitaties, je ging ze aan. En je stopt ze te snel in het doosje “Mislukking” en “Afwijzing”. Komt iedereen alleen binnen bij het Ministerie? Krijgt iedereen een afwijzing met de boodschap hoe ongelofelijk moeilijk ze het vonden om de keuze te maken? Bedankt iedereen je niet voor je openheid en transparantie en kan je dat niet krachtig vertellen? Ben je niet nog steeds enthousiast om het te gaan maken? En ben je zelf ook zonder mensen te kennen gewoon D66 en de jonge democraten binnen gestapt en kan je daar heel goed loslaten wat iedereen wel niet van je dreigt te vinden?

Lieve Thomas. Je pijn is heel goed te begrijpen. Ik had je ook een baan, een hele lieve man, romantische weekendjes, liefde voor jezelf, een prachtig huis en een lichaam zonder hardloopblessure, darmklachten en onzekerheid willen geven. Helaas. Je hebt het niet voor het uitkiezen. Je vond ook dat je veel te onproductief was op werk. Toch ga je in 2 weken afscheid nemen en hoor je van iedereen in de organisatie dat ze je erg gaan missen. Dat je zo betrokken, gedreven en gemotiveerd was. Dat mensen graag met je samenwerkte. En bovendien dat het altijd heel erg lachen was met jou. Ondanks je donkerste dagen verlies je je humor zelden.

Je kan en durft veel meer dan je denkt. En dat je wat meer moeite hebt met seks, dat is misschien ook helemaal prima. Laat mensen lekker oordelen. Jij weet zelf wel beter. Laat los wat anderen vinden, dat kan je soms ook al zo sterk. Dat was in Lunteren ook iets wat je leerde.

Dat je nog niet van therapie af bent doet je ook pijn. Na Lunteren ging het een tijdje erg goed en dacht je dat je dit jaar het wel verder kon afbouwen. Dit bleek niet het geval. Je blijft echter kritisch en je blijft ook gaan, omdat je nog hoop hebt op verbetering. En die mag je hebben. Je werkt aan nieuwe situaties. Het blijft vallen en opstaan. En toch sta je ook weer op.

Ook deze 2 december Thomas. Het is wellicht niet zo zonnig zoals je wilt. Maar je belt met vrienden om het te delen. Je laat je niet meer zo makkelijk uit het veld slaan door iemand die vindt dat je het maar gewoon zonnig moet bekijken. Je kijkt zelf wat haalbaar is en probeert daarmee om te gaan. Je stuurt te negatieve appjes, maar niet naar mensen op vakantie. Dat betekent dat je meer controle hebt dan je denkt. Je kan ze dus ook nog verder aanpakken. Je hebt het in je. Je bent veel warmer, liever en leuker dan mensen online van je hebben mee gekregen. Al valt dat waarschijnlijk ook nog mee. Mensen mogen je ook door je openheid, doorzettingsvermogen en eigen mening. Je wilt graag voor anderen iets betekenen. Dat is mooi. Kan je dat ook voor jezelf? Je hoeft niet zo afhankelijk te zijn van die anderen. Je bent echt goed zoals je bent, echt.

Ik mis de mildheid van jezelf die je in Lunteren had geleerd. Je baan verliezen, eenzaamheid, de strijd met je darmen en lichaam, niet kunnen hardlopen, seksuele klachten. En dan moet je ook nog de hele dag vrolijk zijn en van alles in huishouden, sollicitaties, vrijwilligerswerk en daaromheen? Probeer te kiezen voor jezelf. Je bent het waard. Echt waar. Er komen echt meer lichtpuntjes.

Sterkte. Ik blijf trots.

Liefs,

Jezelf, Thomas.