De adrenaline is inmiddels gedaald. Maar wat is het ergens nog onwerkelijk, maar ook zo gaaf. Afgelopen maandag had ik mijn eerste gesprek bij het ministerie van Onderwijs, cultuur en wetenschap voor Beleidsmedewerker Emancipatie. Ik werd dinsdagochtend al gebeld voor 9.00. Er werd een tweede gesprek gepland. Deze vond vandaag plaats. Ik ben nog nooit zo enthousiast geweest over een vacature, sollicitatie. Ik ben nog over met 3 andere kandidaten. Over 5 hele spannende nachtjes hoor ik het nieuws! Het was pas al een spannende week, maar eigenlijk overtreft deze week alles.

Ik wist afgelopen maandag niet heel goed hoe het was gegaan. Ik had deze vacature best vaak gedeeld zien worden en was echt super enthousiast toen ik uitgenodigd werd. Afgelopen maandag om 15.00 vond het gesprek plaats met 3 vrouwen (stom dat ik dat moet benoemen, maar ik vond dat mooi om te zien). Het was een gesprek waarbij ik na 20 minuten weer buiten stond. Had ik ze zo snel overtuigd? Ik had geen idee. Ik was niet heel open geweest, maar had op zich wel alle vragen redelijk kunnen beantwoorden. Op een casus kreeg ik de vraag, ooh dus je wilt je nog heel erg bewijzen? Maar ondanks de zenuwen bleef ik rustig en stond ik met nog het laatste slokje warme koffie weer buiten. Gelukkig hoefde ik niet lang te wachten en hoorde ik de volgende dag al dat ik door was, naar de 2e ronde vandaag.

3 dagen na mijn eerste gesprek dus opnieuw een vrije dag van het werk. Dit kwam niet per se goed uit, omdat er een Inspiratiedag gepland stond voor 100 mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Ik had hier een rol op en het was nog best organiseren om dit aan anderen over te dragen. Maar mijn droomvacature ging natuurlijk voor. Ik ging op tijd weg vandaag, maar de NS was mijn grootste vijand dus ik kwam te laat. ik belde in de trein en kwam eigenlijk precies op tijd aan. Ik moest kloppen en liep al naar binnen, maar werd nog even gewezen naar de lounge. Hier ving ik een gesprek op over iets met de minister en ik dacht: “Is het wel de bedoeling dat ik dit hoor?”. Ik stond er een beetje ongemakkelijk bij, maar uiteindelijk ging ik toch zitten en werd ik naar binnen gevraagd.

Ik ging de afgelopen dagen echt al op van de zenuwen. Alles aan het ministerie vind ik prachtig. Alles aan deze vacature vind ik mooi. Alles aan het hele werkgebied wekt enthousiasme. Het past bij mijn gezonde ambities. En zo verslikte ik mij onmiddellijk in mijn eerste slokje koffie. Ik vroeg om een bekertje water en daarna ging het gesprek eigenlijk vanzelf. Na 45 minuten stond ik weer buiten en hoe dan ook heb ik alles gegeven en er alles aan gedaan. Ik was open, eerlijk, bevlogen, maakte grapjes en durfde mijn kwetsbare kant te laten zien. Ik benoemde Lunteren en mijn psychische kwetsbaarheid, maar ook dat ik daardoor zoveel zelfinzicht heb. Dat ik weet waar mijn grenzen liggen en dat ik nog vol ambitie zit. We bespraken wat ik nodig had van hen om goed te kunnen functioneren. Ik kon grapjes maken. Ik kon mijn sterke competenties benoemen. ik kon kritische vragen terug stellen. En nog steeds ben ik nog erg enthousiast.

De vacature zal vooral gericht zijn om te streven naar meer emancipatie van vrouwen op de arbeidsmarkt en minder op de LHBTI-groep van Emancipatie. Richting de arbeidsmarkt heb ik daarin nu ook redelijke ervaring opgedaan en ik kon hier vrij bevlogen over vertellen. Natuurlijk weet ik ook dat het lastig kan zijn om als witte man te roepen voor meer emancipatie. Toch past het bij mij en ga ik ervoor. Ik weet zeker dat ze mijn enthousiasme hebben gezien. Of het genoeg zal zijn is nu afwachten. De adrenaline is gezakt en er wachten 5 hele spannende nachtjes. Ik vrees en kijk uit naar dat telefoontje dinsdag. Ongeveer een jaar na Lunteren zou het de cirkel echt perfect rondmaken met een droombaan. Vandaag in de sollicitatie voelde ik mij net als in House of Cards. Zo dicht op de politiek in een prachtig gebouw met prachtig uitzicht. ik droomde hardop over mijn ambitie om verder te groeien in de politiek. Het was een prachtig gesprek. Nog 5 hele spannende nachtjes en dan weet ik of het ook een prachtige baan zal opleveren. Werk ik over een maand echt in dat gebouw van op de foto?