Ik ben onwijs toe aan stabiliteit. Aan rust, reinheid en regelmaat. In een periode waarin je alleen je baan verliest, je onzekerheid hebt over je inkomsten en er van alles geregeld en gedaan moet worden is die balans alleen ver te zoeken. Gelukkig is mijn internet en tv ook nog ontkoppeld en zijn Ziggo, benedenburen en huisbaas niet bepaald bereidwillig om er iets aan te doen. En ik ben dan de sjaak. Ik wil voor mijzelf opkomen en staan, maar helaas lukt dat zo moeilijk als je steeds wordt tegen gewerkt. 

Ik zei al dat vorige week een spannende week moest worden. Een sollicitatie die niet bepaald lekker liep was helaas een onderdeel daarvan. Voor de rest bleef het stil op mijn brieven. Ik besloot vandaag daarom maar te bellen. Helaas zonder resultaat. Bij een organisatie een voicemail, terwijl de gesprekken aanstaande vrijdag en maandag zouden plaatsvinden. Ik vind het wel erg kort dag worden allemaal. Bij de andere sollicitatie de mededeling dat er de procedure voorlopig zou worden opgeschort. En dat ik daar een mail over zou ontvangen. Maar reeds levert het f5-en niets op. Ik denk: jullie hadden toch iemand nodig? Waarom schorten jullie het allemaal dan op?

 Het brengt mij van slag. Nog maar 19 werkdagen bij deze huidige werkgever. Ik ben zo labiel als de pest, maar moet nog allerlei zaken voor elkaar zien te boxen. Er komen allerlei dingen op mij af waarvan ik half in paniek raak. “Waarom heb je hier nog niet aan gedacht?” is een vraag die ik hoor. Mijn zelfhaat wordt getriggerd en vindt overal bevestiging. In afwijzingen, te drukke vrienden en de verplichtingen die doorlopen. Een kapotte fiets, een haperende koelkast en stuk internet en tv. Ik moet er maar weer alleen mee zien te dealen.

Een tijdje terug vroeg ik aan mijn huisbaas: Er staat een opzegtermijn van 3 maanden in mijn contract, is dat altijd echt nodig? Ik vertelde over een eventuele verhuizing als ik elders een baan vond, maar dat daar nu nog geen sprake van was. Vandaag hoorde ik van mijn benedenburen dat ik naar Utrecht zou verhuizen binnenkort. Ik ben erg blij met de privacy die mijn huisbaas waarborgt. Overigens heb ik dus geen internet en tv, omdat er maar 1 aansluiting is van mijn huis en mijn benedenburen ook een Ziggo account hebben aangevraagd. Ziggo ging er daarom vanuit dat ik ging verhuizen. Dat is niet het geval, maar een monteur van Ziggo heeft mijn modem toch vervangen door de nieuwe modem van de benedenburen. Er is gewoon maar 1 aansluiting en ik heb niet eens een sleutel om erbij te kunnen. En nu willen de benedenburen per se een eigen beveiligde aansluiting houden, waardoor ik de Sjaak blijf. Ik heb de wifi-code wel van ze dus kan op het nieuwe internet. Echter, snel zal mijn tv aflopen en worden ontkoppeld want er kan maar 1 abonnement op 1 adres. En dat is dus die van benedenburen. Als ik iets wil behouden moet ik dat regelen via de benedenburen of via mijn huisbaas. Een extra aansluiting of tv via de benedenburen. Ingewikkeld en veel regelwerk. Ik word er erg chagrijnig van. Ik stuit steeds op weerstand.

 En verder gaat het leven van iedereen verder. Steeds minder dagen voor mijn overdracht. Steeds minder dagen voor duidelijkheid. Het gevoel dat alles voorbij flitst en jou leven blijft stilstaan. Dat je hard je best doet en investeert, maar dat de progressie er niet is. Vorige week werd mijn therapie geïntensiveerd naar eens per week, in plaats van eens per twee weken. Dat dit een jaar na Lunteren nodig is doet erg veel pijn. Het lijken triviale zaken waar ik het over heb, vergeleken bij twee heftige gevallen van kanker in de omgeving van mensen van wie ik onwijs veel houd. Ik voel mij een aansteller. Ik wil er voor hen zijn. Het lukt mij in deze labiele tijden alleen moeizaam. Hardlopen als afleiding is er ook al niet. Ik ben steeds vaker bang dat mijn psychische kwetsbaarheid voor altijd een belemmering in carrière, liefde en vele andere levensgebieden is. Labiele tijden. Stabiliteit zou ook wel een keer leuk zijn.