Mij zou het niet overkomen. Ik nam altijd een dag rust na een dag training. Na een lange duurloop vaak twee dagen. Ik luisterde perfect naar mijn lichaam en sloeg dan een training over. Ik bouwde rustig het aantal kms op. Ik lette op de demping van mijn schoenen en schafte bij 1000-1200km nieuwe schoenen aan. Ik was fit. Ik was trots op mijn 40 weken op rij met minstens 1 run per week. Ik was trots op mijn 850km tot halverwege oktober waarmee ik mijn 1000km dit jaar wel zou halen. Maar toen: Shit, Shin splints..

 Misschien had ik mijn loopschoenen beter moeten inlopen. Maar ik had niet voor niets precies dezelfde schoenen uitgekozen als dat ik al had. Ik had niet voor niets een loopanalyse gedaan in de winkel. En ik had dan wel een haklanding, maar ik had geen schoenen met extra demping nodig. Toch koos ik voor steunzooltjes van 60 euro op maat. Ik droomde immers van de marathon in april en de weg daarnaartoe mocht absoluut niets in de weg staan. Kortom, ik was er klaar voor, klaar om de wereld te veroveren met rennen.

Maar toen ging het mis. In maart van dit jaar had ik er ook al even last van gehad. Nu kwam de pijn terug. Op de nieuwe schoenen. Ongeveer voor het eerst een maand terug. Pijn in het scheenbeen. In allebei de benen. Rechts aan de buitenkant. Links aan de binnenkant. Tijdens het lopen ging het vaak wel, maar daarna kwam veel pijn. Ik besloot drie weken terug mijn loopschoenen in een hoek te zetten en even rust te nemen. Met rust zou het wel overgaan.

Drie weken zonder mijn grootste uitlaatklep: Hardlopen. Uitgerekend bij mooi nazomer weer en wanneer de bladeren zo prachtig zijn en met een heerlijke temperatuur om te lopen. Uitgerekend wanneer het nog net kon in de avond na werk. Nee, het zat er even niet in. De pijn werd minder en wandelen ging goed. Ik ging het dus weer proberen. 2km was het plan, maar het werden er per ongeluk 3km. Toen ik aan het uitrekken was voelde ik het al. Ik wilde het definitieve besluit nog niet nemen, maar dat kwam gisteren.

Voor het eerst in 10 jaar kan ik niet deelnemen aan de Zevenheuvelenloop. Zondag 19 november zal een moeilijke dag voor mij worden. Waarschijnlijk zijn de Rotterdam Bruggenloop en de Halve van Egmond ook loopjes waarvan ik mijn startnummer moet zien te slijten. Ik heb al een naam doorgekregen van een sportfysio. Ik weet nog niet hoe en wanneer de behandeling gaat plaatsvinden. Ik zit nog even in de fase dat ik het moeilijk kan bevatten. Ik weet dat een blessure altijd kan en dat ik uit de slachtofferrol moet blijven. Alleen na 2 nieuwe afwijzingen op sollicitaties deze week is het ontzettend moeilijk om mijn grootste gezonde uitlaatklep niet te hebben.

Ik mis het rennen intens. Ik zie mijn dromen van de marathon in Rotterdam in april ook al in duigen vallen. Ik maak mij zorgen. Sommige behandelcentra claimen herstel in een maand, maar gemiddeld staat er voor deze blessure 4-6 maanden. Nu ik ook al gestopt was met tafeltennis moet ik het heil elders zoeken. Ik moet mijn trots en afleiding uit andere dingen halen. Wandelen, alleen daar halen hardlopers mij in. Een sportschool kost weer geld, terwijl ik bijna werkloos word en op mijn centen moet letten. Ik zie overal beren. Het is een mooie les om te leren omgaan met teleurstelling en dit op een gezonde manier te uiten. Dat probeer ik er uit te halen. Ik dacht dat alleen ook al uit al die afwijzingen te kunnen halen of de eenzaamheid in deze moeilijke maanden. Ik zie ook heftiger nieuws in mijn omgeving, maar de wind is ook nog bepaald niet voor mij gaan waaien. Shit, shin splints. Ik zal verder moeten, maar helaas even niet met hardlopen..