Deze week werd het definitief dat nog een verlenging op mijn werk er echt niet inzit. Ik ben daarom volop aan het solliciteren. Daarnaast ben ik gestopt met tafeltennis en probeer ik wat nieuwe sociale contacten te leggen. Zo kom ik bij wat avonden van de jonge democraten en D66. Ook ben ik nog op zoek naar liefde en is er af en toe een date. Bij al die ontmoetingen met nieuwe mensen spookt er door mijn hoofd: welke kastdeur doe ik wanneer open en wat vertel ik niet en wel en bij wie dan wanneer?
Op een date hoef ik mijn homoseksualiteit natuurlijk niet onder stoelen of banken te steken. Op andere plekken is het soms toch nog iets waarvan ik denk: Moet ik dit vertellen? Meestal gaat het mij geheel gemakkelijk af en vertel ik het wel. Mijn emancipatiewerk staat zelfs uitgebreid op mijn CV. Ik deed alleen pas ook een sollicitatie bij een christelijke gemeente en dacht toen: Ooh, vertel ik het daar ook makkelijk? Maar over het algemeen is deze kastdeur al zolang open en vertel ik heel gemakkelijk dat ik jongens veel leuker vind dan meisjes.
Het is alweer 3 jaar geleden dat ik voor het eerst faalde bij mijn rijexamen en het is alweer 2,5 jaar terug dat ik voor het laatst in een auto zat achter het stuur. De associatie met rijden is nog erg negatief. Ik twijfel steeds vaker of ik mijn rijbewijs nog wel wil halen. De frustratie als ik aan het einde van een vacaturetekst bij de functie-eisen “in het bezit van Rijbewijs B” zie staan is echter ook groot. Bij een date of in nieuwe sociale groepen kan ik het redelijk vertellen, op sollicitaties merk ik echter dat ik het soms nog moeilijk vind. De laatste keer vertelde ik wel dat ik het heb geprobeerd, maar dat het nog niet was gelukt. Vaak opent die kastdeur zich daardoor automatisch, maar zorgt het wel voor een negatieve associatie in mijn hoofd.
Je zou zeggen dat mijn prikkelbare darmsyndroom niet bij iedereen bekend hoeft te zijn. Echter kan een bezoekje wc soms heel erg lang duren. Soms moet ik daarnaast enkele lekkernijen afslaan. Ik vind het daarom wel handig als collega’s dit weten en die kastdeur gaat dan meestal wel open als collega’s er naar vragen. Op een sollicitatiegesprek echter niet, en is het ook helemaal niet belangrijk. In sociale interacties en vooral op dates gaat deze kastdeur alleen veel moeilijker open. Ik schaam mij ervoor en het is een erg ongemakkelijk onderwerp. Soms komen er dan excuses. Een geliefde vertel ik er meestal wel over, ook vanwege de implicaties voor seks en het een best hinderlijke aandoening is in mijn leven. Alleen op dates en met nieuwe vrienden blijft het een kastdeur die ik liever op slot houd.
Depressie/Dysthymie / Suicidaliteit
Op mijn blog en op social media praat ik vrij gemakkelijk over mijn depressieve episodes, dysthyme stoornis en aanwezige suïcidale gedachtes. Voor sommigen gaat dat te ver. In de echte wereld merk ik dat het vaak zaken zijn waar nog een groot taboe op heerst. Ik probeer met sollicitatiegesprekken er soms open over te zijn, omdat ik geloof dat ik daardoor beter weet wat ik wel en niet aankan. Dat mijn kwetsbaarheden ook een kracht zijn. Dat ik door mijn depressie heb geleerd grenzen te stellen en dat ik daardoor nee kan zeggen. Ik merk dat suïcidaliteit voor velen nog een erg pijnlijk onderwerp is. Bij sociale interacties en op een date vind ik het moeilijk om het erover te hebben. Je wilt toch leuk overkomen. Hierbij geldt dat de kastdeur wat dichter blijft, maar zodra je mijn vertrouwen hebt gewonnen dat ik het vertel. Maar vaker ben ik dan al toegevoegd via social media en is mijn blog al gevonden. De kastdeur is dan automatisch geopend en het ligt aan de ander over hoe makkelijk ik er dan over praat.
Persoonlijkheidsstoornis / Behandeling van 9 maanden / therapie
Mijn persoonlijkheidsstoornis speelt mij nog steeds parten. Ik ben deze week dan wel bezig met gezonder gedrag, ik heb toch nog veel slechte patronen. Ik schaam mij hier het meest voor en praat hier bij een sollicitatiegesprek, in sociale interactie of op een date liever niet over. Ik ben altijd bang dat ik erop wordt afgewezen. Dat ze denken dat ik nooit om kan gaan met stress en dat ze alleen maar de stigma’s kennen. Ook mijn behandeling in Lunteren voor deze persoonlijkheidsproblematiek houd ik liever stil voor een onbekende. Soms komt het toch ter sprake als ik vertrouwen voel. Daarnaast wordt hierover natuurlijk ook mijn blog gevonden. En in sommige gevallen benoem ik mijn blog en zeg ik dat ik houd van schrijven. Daarnaast kan ik benoemen dat ik mijzelf verandering van gedrag heb aangeleerd en dat ik daardoor een leuke jongen/goede werknemer zal zijn. Soms ook dat ik altijd doorzet en hard aan mijzelf werk, bijvoorbeeld nog steeds door therapie. Maar vaker nog, zeker in vergelijking met de andere kastdeuren, blijft deze kastdeur toch vaak het langste dicht.
Bovenstaande kastdeuren zijn in volgorde beschreven van hoe makkelijk ik ze open.
