Het is vandaag 25 oktober. Dat betekent dat het precies een maand geleden is dat ik therapie had op maandag 25 september. We hadden het in die afspraak over nieuw gedrag, mijn moeilijke periode met afwijzingen en dat we EMDR weer op moesten pakken, omdat ik bij Nieuwsuur nog erg last had van een negatief lichaamsbeeld van alleen maar Quasimodo zien in mijzelf. Opvolging van therapie was nodig en mijn volgende afspraak liet 2,5 week op zich wachten. Mijn therapeute werd echter ziek. Daarna had ze herfstvakantie. En ik zou gebeld worden voor een nieuwe afspraak, maar dat bleef uit. En zo was er een maand zonder therapie..
Mijn fiets wil niet meer op slot en dat levert stress en onhandige situaties op. Daarnaast kwam echt 300% definitieve bericht dat ik verlenging nu echt uit mijn hoofd kan zetten. Tevens voel ik nog steeds pijn in mijn schenen, terwijl ik al 17 dagen niet meer heb hardgelopen. Ik maak mij zorgen om de zevenheuvelenloop, de 10e op rij. Ik baal al dat ik mijn streak van alle weken hardlopen in dit jaar heb moeten doorbreken. Echter, kan ik er best wel lekker mee omgaan. Ik kreeg zelfs te horen: Heb je leuk nieuws. Je straalt echt. Nee, niet alles gaat echt lekker. Maar op een bepaalde manier merk ik dat ik mijzelf even goed weet te redden.
Echter baal ik nog steeds dat ik al een maand geen therapie heb gehad. In januari maakte we een aantal doelen die ik nog wilde halen na Lunteren. Ik wilde beter omgaan met teleurstellingen. Ik wilde dingen minder op mijzelf betrekken en blij zijn voor de ander. Ik wilde directer hulp durven vragen, zonder cynisme/verwijten te maken. Het omgaan met teleurstelling ging met de afwijzingen de afgelopen weken nog niet echt lekker. Ik kan wel iets makkelijker blij zijn voor de ander en het vergelijken loslaten. Daarnaast is hulp vragen als het slecht gaat nog wel een dingetje. Cynisme, verwijten en zuurheid zijn helaas vaak ook nog aanwezig als het slecht gaat.
Ik ben deze week echter wel hard aan het werk. Bij gebrek aan hulpverlening heb ik mijzelf overtuigd om aan de slag te gaan. Ik vertelde al over mijn lijstje op de koelkast waarin ik met mijn negatieve gedrag / coping probeer af te rekenen. Daarnaast sprak ik dingen met vrienden af. Bij een slechte stemming is het fijn dat je naar mij vraagt en dat je dat de volgende dag ook nog eens doet. Bij slechte coping moet je mij gewoon negeren. Extreem negatieve uitingen mogen niet lonen tot aandacht, maar ik moet leren om dat op een gezonde manier te doen.
En zo is het haast dat ik een eigen mini Lunteren ben gestart. Heel bewust bezig met mijn doelen en daar praktische dingen over afspreken. Daarnaast lees ik ook weer in een boek uit Lunteren, om mijn gedrag en schema’s nog beter te begrijpen en aan te passen. Tevens hebben een aantal gesprekken met vrienden echt bijgedragen aan deze ommekeer. Emoties en stemming zijn vaak niet te sturen, het gedrag hoe je daarnaar handelt en hoe je er mee omgaat echter vaak wel. Ik probeer keihard te leren om dat op een gezonde manier te doen.
Ik voelde mij in het contact met mensen echt even onwijs begrepen de afgelopen dagen. Daarnaast werden de juiste vragen gesteld en was er door bepaalde opmerkingen echt het beef dat ik een noodzaak had om te veranderen. En dat ik hier zelf ook veel meer invloed op heb dan dat ik kon toegeven. Ik mag niet blijven schuilen achter mijn persoonlijkheidsstoornis. Ik mag niet blijven schuilen achter een maand zonder therapie. Ik heb het zelf in de hand. En toch zal ik morgen zelf maar contact opnemen voor een afspraak met mijn therapeute. Misschien wel om trots te vertellen hoe goed ik bezig ben. En dat we wellicht toch eerder afscheid van elkaar kunnen nemen dan ik een paar weken geleden dacht…
