Ik zei het echt tegen mijzelf. Het zou waarschijnlijk een afwijzing worden. Zo goed ging het gesprek niet en ik moest daar sterk rekening mee houden. Het ontbeerde mij wellicht aan de juiste ervaring. Er waren drie andere goede kandidaten. Het was al mooi dat ik opnieuw op gesprek mocht komen. Ik was open en eerlijk geweest en had alle vragen kunnen beantwoorden. Soms is dat echter niet genoeg. Deze afwijzing zou mij niet zo uit het veld slaan. Tot het telefoontje gisteren..

Toen ik even naar de wc was geweest zag ik dat ik een oproep had gemist en besloot ik terug te bellen. En inderdaad, opnieuw een afwijzing. Ook al was ik zelf benadert voor deze functie, ik was het toch niet geworden. Met alles wat op mij af zou komen in deze functie waren er 2 kandidaten toch geschikter en hadden deze meer ervaring op een aantal moeilijke gebieden. Ik vroeg naar inhoudelijke persoonlijke feedback op wat ik een volgende keer beter kon doen. Ik had het goed gedaan. Het was knap hoe ik reflecteerde op mijzelf en op mijn psychische problematiek. Het was heel fijn dat ik dat zo open had benoemd en ze hadden het ook een erg prettig gesprek ervaren. Maar door naar de volgende ronde mocht ik niet. Het was over.

Uit de vergaderruimte liep ik teleurgesteld terug naar mijn bureau. Rond mijn werkplek drie nieuwsgierige collega’s. Flashbacks naar mijn andere (hoopvolle) telefoontjes en gesprekken van de afgelopen maanden en jaren, waarna ik steeds niet zo’n prettige boodschap mocht mededelen. Ik zei in eerste instantie dat ik het wel had zien aankomen. Jammer, maar op naar de volgende. Het was een groot masker. Een farce. Van binnen kroop ik ineen. De zelfhaat steeg. Mijn zelfmedelijden steeg. Ik hoorde nog “Ik zie al een hele andere Thomas na zo’n mededeling”. Ik glimlachte, maar vreesde de daarop volgende uren.

Ik ging naar huis alwaar ik op mijn bank ineen zakte. Ik las een heftig appje van een persoonlijke situatie bij een vriendin. Ik reageerde lief. Ik bevond mij in een gevaarlijke crisissituatie, alwaar ik voor mijzelf een plan heb wat ik in die gevallen wel en niet moet doen. Het lijkt zo simpel om die dingen te doen die dan moeten. Het lijkt zo simpel om jezelf onder controle te houden en grip te houden op jezelf. Pijnlijk genoeg lukte het allemaal niet.

De hele avond op mijn telefoon. Hele negatieve uitingen op Twitter. Dreigen met zelfmoord en de dood op whatsapp naar sommige vrienden. Calimero als vrienden lief reageerde. Iedereen op afstand houden. Een groot slachtofferrol. Vergelijken met die vriendin die nog veel heftiger nieuws  had en dat ik mij niet zo mocht aanstellen. Paniek. Angst voor de toekomst. Wanhoop. Het was allemaal daar. De avond ging voorbij en de nacht overleefde ik moeizaam.

Het is nu de volgende dag. Langzaam raap ik mijzelf weer op. Ik probeer de werkdag nog productief te zijn. Het knaagt dat ik ondanks alle voortekenen nog steeds zo weinig grip op mijzelf kan hebben na 3,5 jaar intensieve therapie. Het doet pijn dat dit de voorbije weken en maanden nog vaak gebeurt. Het is mooi dat ik in mijn blogs kan reflecteren en kan voornemen om mijn gedrag te veranderen. De patronen zijn alleen erg hardnekkig. Ik heb er nog erg weinig controle op. Ik krijg er maar geen grip op. Na een avondje stappen, na een afwijzing, alles stort opeens ineen. Ik had zo gehoopt dat ik verder was dan waar ik nu sta. Dat ik meer grip op mijn leven zou hebben. Het pijnlijke besef is alleen daar dat mijn patronen echt heel hardnekkig zijn. Wellicht dat het daarom in sollicitaties en liefde allemaal niet lukt. Het is een erg pijnlijk besef. Mensen benoemen dat besef als progressie. Ik zie alleen maar een gebrek aan grip op mijn eigen handelen. Het beangstigd ontzettend. Je kunt tegenslagen niet beïnvloeden, wel hoe je ermee omgaat. Ik was voorbereid en toch ging het ontzettend mis. Is het onwil? Is het onkunde? Grip op mijn leven, krijg ik dat ooit?