Ik werd de voorbije weken gebeld over zwangerschapsnieuws. Ik zag hoe goede vrienden gingen samenwonen. Ik zag hoe andere goede vrienden dichtbij de aankoop van een huis kwamen. Ik hoorde over een headhunting amper na afgestudeerd te zijn. Ik hoorde over de keuze uit 3 verschillende werkplekken. Ik zag hoe iemand ging glunderen bij het vertellen over een nieuwe vlam. Ik werd gebeld over een huwelijksaanzoek en trouwerij. Ik was op verjaardagen met allemaal gelukkige mensen. Ik hoorde vandaag over mijn nog laatst lopende sollicitatie.

Het ging via de mail en het was een afwijzing. Ik heb ook nog maar 12 brieven gestuurd en mocht al 2 keer op gesprek komen, dus zo slecht is het niet. Toch, zit ik in een fase dat door mijn hoofd spookt: Hoe voelt goed nieuws ook alweer? Hoe is dat, dat iets een keer mee zit? Dat iets mij gemakkelijk af gaat. Dat ik na een goed gevoel over iets ook daadwerkelijk wordt gebeld met een mooie boodschap. Ik weet echt even niet wanneer ik voor het laatst goed nieuws heb mogen ervaren. Goed nieuws van anderen, ja, legio. Maar wanneer had ik zelf nou echt een positieve boodschap?

Sommige mensen zouden zeggen dat het al goed nieuws is om dagelijks gezond wakker te worden. Ik voel mij alleen verre van gezond. Het is al meermaals terug te lezen op mijn blog, maar mijn darmen doen de voorbije weken weer erg vervelend. Ik vertrouw niet op mijn eigen lichaam. Psychisch vertrouw ik ook niet op mijn eigen hoofd. Ik doe hard mijn best, maar ik weet momenteel echt niet waar ik het zoeken moet. Ik word erg moe van de valse beloftes dat het ook wel komt voor mij. Het is al 12 jaar op-en-af met mijn darmen en psyche en het is van invloed op van alles. Bijvoorbeeld ook op mijn hardloopprestaties en waarom dat ver boven mijn snelste tijden ligt. Ik baal als een stekker. Vanavond loop ik de 10km bij de Bruggenloop. Ik zie er episch tegenop, want mijn lichaam voelt depressief als hel. Hoe dan ook wordt het een teleurstelling. Goed nieuws van een PR zit er echt niet in.

Het zou ook leuk zijn als ik na een hele leuke eerste date en leuk appcontact daarna niet een berichtje krijg met de mededeling dat een tweede date er niet inzit. Het zou leuk zijn als ik na een leuke avond op een dating app niet opeens zie dat het contact is verbroken de volgende dag. Het zou leuk zijn als ik niet na leuk contact de vraag krijg of ik seks wil en dat niet zo is, dat ik dan maar saai wordt genoemd. Het zou leuk zijn als ik bij het zien van mijzelf niet walg van de aanblik van Quasimodo, een vreselijke kippenborst en opgezette darmen. Het zou leuk zijn als iemand mij eens ziet zitten. Het zou leuk zijn als mijn humor, attentheid, zorgzaamheid, intelligentie naast mensen om mij heen ook eens opvalt bij een leuke jongen. Ik weet alleen al heel lang niet meer hoe dat voelt en helaas ben ik nog niet resistent geworden van de mooie verhalen in mijn omgeving. Al is het maar een simpele kus als een partner even langs komt bij degene met wie ik heb afgesproken. Ik zou ook wel eens willen weten hoe dat voelt.

Het zou leuk zijn als ik na 80 rijlessen ook gewoon mijn rijbewijs had gehaald, in plaats van dit nu moeten uitleggen in sollicitatiegesprekken en met veel jongere mensen moeten meerijden. Het zou leuk zijn als ik na 3 jaar therapie, 9 maanden dagbehandeling, 100 sessies daarnaast, 1,5 jaar lang pillen, ik mijzelf eens de moeite waard vond en dat andere mensen dat ook vinden. Het zou leuk zijn als niet alleen maar vrienden trouwen, samenwonen, kinderen krijgen, maar dat ik zelf ook weer eens leer hoe het is om geliefd te worden. Het zou leuk zijn als mijn voornemens voor gezondere coping ook daadwerkelijk lukken. Want deze blog is trash, en dat strookt niet met mijn voornemens. Het is helaas ook al niet het goede nieuws waar ik zelf zo op wacht.. Goed nieuws, wat is dat? Hoe voelt dat ook alweer?