Het is vandaag wereld Suicide Preventiedag. Een dag waar we bij stil moeten staan. Al was het maar voor het feit dat we jaarlijks in het nieuws horen dat bekende sterren zelfmoord hebben gepleegd. Al is het maar omdat er jaarlijks 1750 zelfmoorden in Nederland worden gepleegd. Dat zijn er ongeveer 5 per dag. Al is het maar omdat het een niet zo gezellig onderwerp is. Een onderwerp dat liever wordt vermeden. Vandaag kan dat even niet. De persoon van de zelfdoding kan dit ook niet..

Ik schreef er 2 jaar geleden al meerdere blogs over, die hierboven zijn te vinden in het menu. Het was in de week dat Joost Zwagerman uit het leven stapte. Afgelopen jaar in therapie maakte ik de zelfmoord van een therapiegenoot mee. Afgelopen jaar was er een poging bij iemand in mijn familie. Het triggerde veel. Ik merkte hoe moeilijk het onderwerp nog bespreekbaar is. Ik merkte de schrik bij iedereen in mijn omgeving zodra ik het benoem. Ik zwijg er zelf daarom vaak ook maar over. Dit helpt mij niet.

Mijn eerste suïcidale gedachtes waren rond mijn 14^e jaar. Ik vrees dat ze sindsdien nooit langer dan een aantal dagen weg zijn geweest. En ja, ondanks drie jaar intensieve therapie, is dat nog steeds zo. In goede tijden zijn er dagen dat ik er helemaal niet aan denk. In slechte tijden ligt het constant aan de oppervlak en is het onderdeel van mijn coping door het te uiten. Het is dan een mix van eenzaamheid, worsteling met somberheid en lichamelijke klachten. Ik weet dan echt niet meer hoe ik daarmee moet omgaan. Uit het leven stappen lijkt dan de enige optie.

Dit klinkt heftiger dan het is. Ik weet inmiddels door 15 jaar met zulke gedachtes hoe ik daarmee moet omgaan. In therapie zijn er meerdere plannen gemaakt zodat ik niet over ga tot gedrag en ik de gedachtes de baas blijf. Ik heb vertrouwen in dat ik dit blijf kunnen. Ik weet wanneer het gevaar weer wat groter wordt. Als ik mij op bepaalde fora op internet begeef, als ik mijn afscheid plan, als ik mij meer terugtrek. Ik weet dat mijn therapeute er naar blijft vragen. Ik weet wat ik op de meest heftige momenten moet doen. Tot nu toe ben ik dan ook nooit dichtbij een poging gekomen. Ik ga er vanuit dat ik dat blijf kunnen.

Ik kan meerdere niveaus onderscheiden hoe acuut het gevaar is voor mijzelf. Ik zit momenteel helaas niet in het laagste niveau. De gedachtes zijn er weer dagelijks. Ik moet weer iets beter op mijzelf letten. Het is absoluut niet de meest acute fase waarin ik beter niet op hoge plaatsen kan komen, maar ontsnapping aan het leven zit helaas wel weer aan de oppervlakte. Ik snap dat dit misschien voor sommige mensen schrikken is. Maar mensen, ik kan dit allemaal opschrijven omdat ik zelf hanteringsplannen heb en weet hoe ik uit het gevaar van een poging moet blijven. Ik heb dit geleerd door erover te kunnen praten. Ik had dat bij anderen in mijn omgeving ook graag gewild.

Ik vind het daarom belangrijk dat ik erover kan praten en dat anderen dit ook durven. Het heeft mij erg geholpen om in therapie te merken dat er meerdere mensen zijn met deze gedachtes en dat we er grapjes over konden maken. De gedachtes hoeven niet gebagatelliseerd te worden. Ze zijn heftig. Maar iemand met deze gedachtes hoeft ook niet onmiddellijk gesloten opgesloten te worden in een isoleercel.

Probeer een persoon te begrijpen. Probeer te luisteren. Ook voor mannen onderling. Praten over deze gedachtes in niet zwak. Het leven is niet alleen maar leuk. Vraag of je iets kunt doen. Geef bevestiging van hoe je de persoon zou missen. Veroordeel de persoon niet. Geef de persoon niet het gevoel dat die knettergek is. Complimenteer hem met het feit dat die er eerlijk over durft te zijn. Spoor aan voor het zoeken van hulp. Neem afstand als je dat niet aankan, maar probeer zover dat kan, ervoor te zorgen dat de suïcidale persoon er niet alleen voor staat.

Stel de vraag van je leven. Haal het taboe op de gedachtes eraf. Ik als man probeer daar middels deze blog ook mijn steentje aan bij te dragen. Veel meer mannen worstelen hiermee, maar kunnen dit nooit uiten. Expliciet een poging beschrijven helpt niet. De gedachtes benoemen, niet veroordelen, proberen niet te schrikken en er normaal mee omgaan helpt wel. Misschien wordt ik als man nog wel een keer vrijwilliger van 113online. Want erover praten kan echt levens redden!