Het gaat de afgelopen weken even niet zo lekker. Ik sprak er al over met mijn therapeute. Het was een dieper dal, een dal dat langer duurde. Mijn therapeute vond het allemaal niet heel gek met wat er allemaal in mijn omgeving gebeurde en dat ik even op mijn meest kwetsbare gevoelens werd gepakt. Het was dus verstandig om goed op mijzelf te letten. Ik hoop dan ook dat de volgende 5 opmerkingen mij bespaard zullen blijven..

1. Maar jij had toch heel veel getraind? Ooh wow, ik ben sneller..

Mijn belangrijkste afleiding is hardlopen. Ik droom van de marathon volgend jaar. Maar eerst komt de damloop, bruggenloop en social run, allemaal in de tijdsbestek van een week. Mijn conditie moet daarom nu echt top zijn. Het is helaas echter een tegenvaller. Mijn conditie is gewoon niet top. Ik weet niet waardoor het precies komt, want ik heb mij ideaal aan een trainingsschema gehouden en ook extra rustdagen gehouden als ik wat fysieke malaise had. Ik ga echter meer achteruit dan vooruit en dat frustreert. Ik maakte het al mee bij de halve marathon in Goteborg, waar iemand met minder training mij voorbij snelde. Ik moet dat leren accepteren. Maar ik hoop niet dat ik bovenstaande opmerking daarbij krijg te horen. Ik probeer het vergelijken los te laten, doen jullie dat alsjeblieft ook?

2. Maar waarom heb jij nog steeds geen rijbewijs dan?

Het werd echt aan mij gevraagd tijdens mijn sollicitatiegesprek afgelopen maandag. Ik merkte gelijk een negatief gevoel bij mijzelf. Het ingewikkelde verhaal van 80 lessen, antidepressiva en niet meer op examen mogen. Het feit dat ik zelfs een tijdje moest lessen in een automaat, omdat ik een schakelauto niet aan zou kunnen. Het was te pijnlijk voor woorden. Ik heb nu een erg negatieve associatie met rijden en durf niet meer zo snel te beginnen. Ik moet dat zelf weer een keer gaan doen, maar please vraag er niet naar, of waarom ik dat papiertje nog niet heb. Dat heb ik gewoon niet.

3. Maar jij heb nog nooit “echt” een relatie gehad?

Nu ik volgend jaar 30 word merk ik dat het steeds vaker voorkomt dat men het raar vindt dat ik nooit heb samen gewoond of dat mijn langste relatie 3 maanden is geweest. Ik merk dit ook als ik zelf op date ga. Ik voel mij haast een vreselijk incapabele jongen, terwijl ik niet bepaald ben zoals uit het boek “The Rosie Project”. Ongetwijfeld zal dysthymie, persoonlijkheidsklachten en onzekerheid een rol hierbij hebben gespeeld als wel het gebrek aan liefde voor mijzelf. Toch geloof ik ook dat je ondanks dat wel liefde kan vinden en aan mijn sociale vaardigheden ligt het ook niet. Het is gewoon nog niet gelukt, maar laat mij door bovenstaande opmerking alstublieft niet nog een grotere loser voelen.

4. Maar denk om je houding. Wist je wel dat je heel gebogen zit?

Ik schreef er natuurlijk al over in Quasimodo. Ik heb een kromme rug. Ik ben hier onzeker over als de pest en ben hiervan op de hoogte. Ik hoef alleen niet constant gecorrigeerd te worden in mijn houding, hoe goed dit ook is bedoeld. Al was het laatst maar even in een golfles dat er op mijn houding werd gewezen. Ik vind dit lastig. Ik ben hier onzeker over en ik wil in mijn vrije tijd gewoon even hiermee niet geconfronteerd worden. Ik heb een spiegel. Ik weet het. Ik ga er weer aan werken, maar nu heb ik liever dat je er tegen mij even niets over zegt..

5. Maar van iedere afwijzing kan je weer verder leren he!!

Het potje met cliché’s na afwijzingen op interessante vacatures is weer opengegaan. Ik vind bovenstaande opmerking misschien wel het meest kwalijk. Ik weet dat je van elke afwijzing kan leren, en dat positief denken echt beter voor je is. Echter, het is ook gewoon klote. Het is ook gewoon pijnlijk. En dat verdriet toelaten is voor mij al moeilijk genoeg. Daar moet ik van mijn therapeute harder aan werken. Ik ben al cynisch genoeg. Dus ik ontvang liever een knuffel in plaats van bovenstaande dooddoener.

Dank voor jullie begrip!