Het was gisteren 2 september. Precies 9 maanden na het einde van mijn behandeling in Lunteren. Een even lange periode uit de behandeling als dat de behandeling heeft geduurd. Een periode waarin ik progressie heb gemaakt. Meer zelfstandig heb kunnen worden op mijn werk, goed voor mijzelf heb gezorgd en meer stappen heb gemaakt. Maar helaas is dat even niet voelbaar. Het is even een mengelmoes in mijn hoofd en het gevoel is verschrikkelijk ver weg.
Ik probeer de kaartjes te lezen die ik heb gehad bij mijn afscheid in Lunteren. Ik lees mijn witboek door met alle positieve puntjes die ik bij hield gedurende mijn behandeling. Ik lees de positieve blogs van 5 maanden na Lunteren en 6 maanden na Lunteren. Ik probeer het binnen te laten komen. Helaas is de p van proberen en niet van progressie. Want ik probeer hard, maar het lukt totaal niet. Een stem overmeestert mij dat ik hierin ook al faal.
Ik zie op geen enkel gebied progressie. Qua vrienden merk ik steeds vaker dat ik er verdomd weinig over heb. Ik ga alleen naar hardloopwedstrijden. Alleen op vakantie. Alleen naar concerten. Het contact met de vriendengroepen van een paar jaar terug is verwaterd. Met vriendengroepen waar ik in het verleden jaarlijks op vakantie ging heb ik geen contact meer. De rest van de vriendengroep met elkaar nog wel. Het zal ook wel aan mij liggen, maar het besef daarvan is even voelbaar. Ik breng weer eens een weekend bijna helemaal alleen door, op familieverplichtingen na. En op een afspraak met een maatje uit Lunteren na. Dat was fijn, maar het is zo sporadisch. Ik moet van deze kleine momentjes genieten, maar het gevoel is daarna zo snel weg. En dan is er weer eenzaamheid.
Ik loop 2-3 keer in de week hard. Interval trainingen, snelle trainingen, rustige trainingen en luister daarbij goed naar mijn eigen lichaam. Mijn conditie gaat er alleen op achteruit. Er zit geen progressie in. Ondanks discipline, training, toewijding. En dit is veelzeggend, zo gaat het altijd bij mij. Ik haal 10km nog maar in 46 minuten. Vorig jaar 42 minuten met minder training. Onverklaarbaar. Een klote gevoel. De zoveelste: “Ik train niet en ben nu sneller” mag ik weer verwachten.
Het heeft misschien te maken met mijn gebrek aan progressie in gezondheid. Mijn klachten aan mijn darmen en vage lichamelijke klachten keren steeds terug en dit gaat onwijs in ups en downs. De pijnlijke afspraak bij mijn dokter zorgde voor de zoveelste crisis van afgelopen maand. Het gevoel als aansteller weg gezet worden. De pijn en vaagheid van alles. De invloed op mijn kwaliteit van leven. Op hoe ik met seks kan omgaan. Ik word er erg moe van. Een second opinion van een andere dokter? Het zorgt voor erg veel angst/onrust. Algeheel gewoon even geen progressie in te vinden.
En dan op gebied van werk. Ja een klein beetje progressie, want contract verlengd tot einde van het jaar. Maar wel in de pijnlijke constatering dat al mijn collega’s in mijn team een loonschaal hoger zitten, terwijl we hetzelfde werk doen. “Omdat ze niet wisten hoe ik terug zou keren op werk na Lunteren. En omdat er niet meer financiële ruimte was”. En dan de overige sollicitaties. Veel directe afwijzingen op brief. En twee hele goede gesprekken, zoals afgelopen donderdag nog. Maar helaas, ik ben het toch niet geworden. Voor mijn gevoel veelzeggend in mijn leven. Het was een hele positieve afwijzing. Ja ik mag er zijn en ben leuk en lief. En toch zeggen werkgever, leuke jongens, voormalig vrienden, allemaal NEE. Morgen weer een nieuw gesprek. Ja, uitnodiging is mooi, maar het vertrouwen is even heel erg ver.
Ik kan er 9 maanden na Lunteren even niet meer van maken, hoe graag ik wel zou willen. Vrienden, sport, gezondheid, werk, liefde, omgaan met seks, kromme rug, rijbewijs, emoties toelaten, hulp vragen. Het voelt als 18 maanden terug, toen ik daar allemaal aan zou gaan werken. Pfft, ik zei veel dat de dalen minder diep waren en minder lang duurde. Deze is al een hele week en er lijkt geen einde aan te komen. In 2013 postte ik dit nummer uit wanhoop of facebook, nu vier jaar later staat die weer op standje aller hardst. In al die jaren steeds al die stemmingswisselingen. Terwijl ik zoveel progressie zie in mijn omgeving. Fuckerdefuckfuckfuck.
https://www.youtube.com/watch?v=nevOsRGqL2c
