De afgelopen weken waren druk. Ik werkte 32 uur per week. Er was onzekerheid over mijn contract na 10 september en dus besloot ik daarnaast te solliciteren. Daarnaast probeerde ik mijn sociale leven draaiende te houden, mijn hardloop discipline mocht niet wijken, het huishouden ging gewoon door en ook had ik nog wat kleine vrijwilligerstaken. Dit lijkt voor een gezond persoon wellicht prima behapbaar, maar ik moet stiekem altijd nog een beetje rekening houden met mijzelf, waardoor ik misschien toch wat minder energie dan anderen heb. En daarbij kwam: Ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek!
Afgelopen dinsdag mocht ik op gesprek komen bij “de Lekstroom” in Nieuwegein. Ik had mijn sollicitatiebrief in juni al geschreven aan hen. Het was voor de functie van beleidsmedewerker, bij een centrum voor werk en inkomen. Het is eigenlijk een vergelijkbaar bedrijf als waar ik nu werk, vandaar dat ik ook wel vermoedde dat mijn ervaring goed zou aansluiten. Er zijn echter ook wel wat verschillen en in de nieuwe functie zou ik meer verantwoordelijkheden moeten dragen. Kon ik dat wel aan? Is dit wat ik wil? Vragen die ik mijzelf stelde, maar toch besloot ik om te solliciteren.
In eerste instantie werd ik afgewezen op brief. Ze hadden geschiktere kandidaten er tussen zitten. Ze gaven wel aan dat ze mij graag in hun portefeuille wilde houden. En zo voelde het alsof ik wederom werd afgewezen. Vol verbazing werd ik echter terug gebeld in juli en nodigde ze mij toch nog uit voor een gesprek halverwege juli. Het was net op een dag dat ik in Berlijn verbleef. Het gesprek werd daarom verplaatst naar afgelopen dinsdag 15 augustus. De mensen waarmee het gesprek was waren daarna ook op vakantie.
En zo was het afgelopen dinsdag zover. Ik was toch wel behoorlijk zenuwachtig. Het was mijn eerste sollicitatiegesprek sinds 3 jaar. Ik probeerde mij in het bedrijf in te lezen. Ik probeerde bij alles uit de vacaturetekst goede voorbeelden van mijzelf te kunnen verzinnen. Ik verzon voorbeelden bij mijn sterke competenties uit mijn brief. Ik las mijn eigen brief nog 10 keer door. Ik las mijn eigen CV nog 10 keer door. Ik las de vacaturetekst nog 10 keer door. Ik streek mijn nette kleding. Ik was klaar voor het sollicitatiegesprek!
En toch was er nog een onzeker gevoel toen ik ruim op tijd in de trein stapte. Had ik mij echt wel goed voorbereid op het sollicitatiegesprek? Wat als ik een black-out kreeg in het sollicitatiegesprek? Ik had niet voor niets al vele afwijzingen gehad, als dat ik voor mijn huidige baan te horen heb gekregen dat ik niet heel overtuigend overkwam in het sollicitatiegesprek. Ik faalde niet voor niets op belangrijke momenten. Ik blonk nooit uit in mondelingen op de middelbare school. Zou ik nu bij dit sollicitatiegesprek opnieuw door het ijs zakken?
Het antwoord is NEE. Het sollicitatiegesprek ging goed. Ik werd wellicht wat rood en misschien zweette ik een beetje, maar ik kon de casussen goed en helder oplossen. Ik kon alles uit mijn huidige werk goed toepassen en benoemen en overal waar ze ervaring op vroegen had ik ervaring of had ik de nodige kennis daarvan. Ik kon zelf een aantal vragen stellen en was best assertief met bijvoorbeeld vragen “waarom ik in eerste instantie was afgewezen”.
Als grootste trots noemde ik mijn behandeling in Lunteren en hoe ik daaruit ben gekomen. Ik vertelde over mijn depressie en hoe ik dat heb overwonnen. Over wat ze aan mij zagen als het slecht ging en hoe ze mij dan kunnen ondersteunen/eruit kunnen helpen. Over dat ik zelf toen ik afstudeerde in de bijstand terecht kwam en dat via dat proces bij de “sociale dienst” terecht kwam en daar ben blijven hangen. Dat ik mijzelf graag inzet voor mensen met een bijstandsuitkering die niet gemakkelijk zelf aan het werk komen door omstandigheden waar ze vaak niets aan kunnen doen. Ik vertelde over mijn marathon ambities, ik vertelde over mijn homoseksualiteit en dat ik graag opkom voor mensen in kwetsbare positie. Ik wilde niet te positief denken na het gesprek, maar stiekem was ik na het sollicitatiegesprek best wel trots.
Ik gaf de drie mensen waarmee het gesprek was alle drie een hand, keek ze aan en ik zou donderdag horen of er een tweede gesprek kwam. Echter werd ik 10 minuten later al teruggebeld met de mededeling dat ze erg positief op het gesprek terug keken en dat er aanstaande donderdag 24 augustus een tweede gesprek plaatsvindt. Met drie andere medewerkers zal ik mijzelf weer moeten presenteren.
De onzekerheid en twijfel is er ergens nog steeds. Het is 1,5 uur reizen met openbaar vervoer. Moet ik verhuizen? Kan ik de verantwoordelijkheid aan? Aan de andere kant is er enthousiasme over een nieuwe uitdaging. Het wisselt nogal tussen die twee. Laten we eerst maar het tweede sollicitatiegesprek afwachten voordat ik de keuze maak. Deze ervaring pakken ze in ieder geval niet meer af!
