Het is vandaag de eerste dinsdag van de maand. Dit betekende jarenlang voor mij dat ik mij in de avond mocht begeven naar een borrel. De borrel van Homojongerenorganisatie Dito! Is namelijk altijd op de eerste dinsdag van de maand. De borrel is niet gedurende de zomerstop en inmiddels heb ik ook een leeftijd bereikt dat ik deze organisatie ben ontgroeid. Echter, draag ik de organisatie nog een erg warm hart toe. Het is de organisatie waar ik ruim 3 jaar voorzitter van was, waar ik mijzelf ontplooide en mijzelf leerde zijn. Tevens ontwikkelde ik bij deze organisatie van “Gadver, de gaypride” en “Ik haat mijzelf als homo” tot “Wat kan ik het waarderen dat je zo jezelf durft te zijn” en gooide ik de gêne van mij af over zogenaamde vrouwelijke trekjes. Het is hoog tijd voor een ode aan homojongerenorganisatie DIto!
Ik groeide op in het christelijke Ede en toen ik ontdekte dat ik op jongens viel werd dit in mijn omgeving niet onmiddellijk omarmd. Ik ging wel op zoek naar contact met andere “lotgenoten” en dook op internet het expreszo-forum op en ging naar een praatgroep in Wageningen, bij Shout!, de LHBT+-organisatie van Wageningen. Hier durfde ik mijn homoseksuele geaardheid langzaam een plekje te geven. Toen ik op mijn 18e ging studeren in Nijmegen dook ik echter weer een beetje terug in de kast. Ik was echter wel nieuwsgierig en besloot, na veel twijfelen en omzwerven, een roze lunch bij te wonen in de studentenkerk. Deze werd georganiseerd door homojongerenorganisatie Dito! En had absoluut niets te maken met geloof.
Ik leerde zo andere LHBT-studenten kennen en besloot vaker gratis tosti’s te komen eten bij deze lunches. Ik zag veel verschillen, maar toch voelde ik mij mijzelf wel op mijn plek. Op een gegeven moment zochten ze mensen die de lunches en andere activiteiten mede konden organiseren op de universiteit, en ik besloot actief te worden. Zo kwam ik in een commissie met een transgender. Ik vond dit in het begin nog maar raar, maar het samenwerken ging prima en ik kon de diversiteit van de mensen leren waarderen. Ik kreeg begrip. Er kwam destijds een vacature vrij als penningmeester in het bestuur, en ik besloot hierop te solliciteren.
Helaas werd ik afgewezen, maar werd ik wel coördinator van de studentencommissie. Ik organiseerde daarbij een eerste roze week, roze lezingen op de universiteit en zorgde dat de lunches drukker bezocht werden. Er kwam vervolgens een nieuwe plek in het bestuur vrij en hier besloot ik in te springen. Eerst als algemeen bestuurslid, later als secretaris en later dus 3 jaar als voorzitter. Ik had mij geen betere tijd kunnen wensen, want wat heb ik nog een grote vriendengroep aan deze organisatie over gehouden.
Het zorgde ervoor dat ik mijzelf maatschappelijk erg verbreedde. Ik ging discussies aan met gelovige organisaties om LHBT-issues op de agenda te krijgen. Ik zat aan tafel met de wethouder om het roze beleid van de stad Nijmegen mede te bepalen. Ik ging op zoek naar een nieuwe vestiging voor onze organisatie en leerde veel over vastgoed en politieke gevoeligheden. Ik ging in mediation met andere organisaties. Ik vaarde mee met de gay pride en zag hoe mooi het was dat iedereen die dag zichzelf was. Ik leerde slecht nieuws gesprekken voeren met mensen die niet goed functioneerde. Ik leerde vergaderen van 6 uur lang, maar dat dit ook efficiënter kon. Ik leerde hoe belangrijk het was om een veilige omgeving te kunnen bieden voor mensen en zag mensen groeien van muurbloem tot danser op een boot. Ik zag de behoefte aan een ontmoetingsplek en de organisatie verbreden naar ROC, hogeschool, MBO’s en in de wijk. Ik mocht op het ministerie komen om te praten over de nieuwe Homo-emancipatienota. Ik zag op een hete avond hoe het landelijke homojongerenplatform werd opgeheven. Ik maakte keuzes die er toe deden. Maar ik maakte ook de liefste bestuursgenootjes mee, waarvan zelfs 2 recentelijk met elkaar trouwde. Ik zag hoe meer dan honderd verschillende vrijwilligers zich uitsloofde voor een veilig en mooi LHBT-klimaat in de stad.
Maar bovenal leerde ik mijzelf zijn. Door daadwerkelijk om te gaan met de mensen waar ik mij eerst tegen afzette, leerde ik dat we allemaal verschillend zijn, maar toch vooral ook gelijk. Een homoseksueel met wat meer vrouwelijke trekjes is zichzelf, en moet dat vooral ook kunnen zijn. Niet voor niets gingen we hiervoor op de bres en organiseerde we een kiss-in in een kroeg waarbij dit niet bleek te zijn. Ik leerde dat ik mijn eigen homoseksualiteit ook niet meer verborgen hoefde te houden en sprak een vol plein toe over het belang van een roze week of het belang van een LHBT-jongerenorganisatie. Ik heb nog steeds flessen roze staan van de bedankjes, en moet nog erg lachen om de afscheids-act “Bearforce 1” op mijn afscheidsborrel van 3 jaar terug. Ik kan alleen maar met heel veel weemoed en dankbaarheid terugkijken naar mijn tijd bij Dito!. Dito! heeft mij een onvergetelijke tijd gebracht. Dank Dito! voor het verbreden van mijn scope, de diversiteit aan mensen en voor het bieden van de mogelijkheid om mijzelf te kunnen ontplooien. Ik vergeet nog 1001 hoogtepunten, uitjes, reisjes, grappen, activiteiten, ontroerende momenten, frustraties en leermomenten. Maar 1 ding is zeker, Dito! is een grootse organisatie dat ik voor geen goud had kunnen missen.
Afgelopen maand woonde ik een borrel bij waarin het laatste bestuursgenootje afscheid nam waarmee ik ook in een bestuur had gezeten. Ik kende ongeveer niemand meer op de borrel, dus mijn tijd is nu echt passé. Maar ik weet zeker dat Dito! de komende jaren nog vele harten gaat veroveren en van grote betekenis gaat zijn voor veel mensen. Dank je wel Dito! <3.
