Ik ken afwijzing best goed. Ik kreeg het van mijn ouders op mijn coming out. Ik kreeg het van mijn scriptiebegeleider bij mijn afstuderen. Van de examinatoren bij mijn afrijden. Op het coördinator willen worden van het voorlichtingsteam. Op wedstrijdsecretaris willen worden bij mijn tafeltennisvereniging. Op de eerste sollicitatie voor in het bestuur van de homojongerenorganisatie. Van leuke jongens als ik ze op date vroeg. En vele afwijzingen na mijn afstuderen op solliciteren op mijn eerste baan. Ik ging toen maar aan de slag op een werkervaringsplek. 500 euro in de maand, aangevuld tot het bijstandsniveau van 720 euro. Ja, dat is wat je als net afgestudeerde krijgt als je in de bijstand zit (in 2014). Ondanks deze master of afwijzing, heb ik er nooit echt goed mee om leren gaan..

En zo ging het opnieuw mis toen ik maandag de mail kreeg dat ik niet werd uitgenodigd voor een gesprek als beleidsmedewerker bij de kindertelefoon. Andere kandidaten waren meer passend. Andere kandidaten hadden betere ervaring en paste beter in het profiel. Kortsluiting in mijn hoofd. Overal waar ik ben geweest loofde mensen mijn kritische blik, participatie en betrokkenheid. Ik zou er wel komen en ging het wel redden. Het kwam voor mij ook wel. Ik hoorde het van therapeuten en van vele andere mensen. Maar van de mensen die er over gaan, hoorde ik vaak het omgekeerde.

“Voor jou komt het echt nog wel”. Ik hoor het al 10 jaar over de liefde. Na 80 lessen over mijn rijbewijs. En over mijn attentheid en mijn humor, maar ondertussen zijn er verdomd weinig vrienden over. Ik heb er nog wel een aantal, maar ik wist echt niet hoe ik er maandagavond voor kon zorgen hoe iemand er voor mij kon zijn. Mijn persoonlijkheidsstoornis zat nog steeds te erg in de weg. Mijn zelfvertrouwen daalde onder het nulpunt.

Er liep een nieuwe deadline af van een sollicitatie, maar met een crisis in je hoofd is solliciteren en een zelfverzekerde brief schrijven verdomde lastig. De hel. Dit was pas afwijzing 1. Logisch dat werkgevers mij niet willen als ik bij zo’n eerste afwijzing al volledig instort. Logisch dat jongens mij afwijzen als er bij een teleurstelling alweer zoveel drama komt. Ik heb meerdere keren te horen gekregen dat iemand daar niet op zat te wachten. Als dat ook vrienden nu eerlijk tegen mij zeggen dat ze waarschijnlijk niet verder zouden daten met iemand zoals mij. Eerlijk, maar verdomde pijnlijk.

En zo moet ik verder. Maar ik heb geen flauw benul van hoe. Dit is precies de reden waarom ik zo opzie tegen de komende maanden. Als afwijzing na afwijzing zich misschien wel gaat volgen. Als vrienden mijn negatieve gezeik weer zat zijn. Als ik geen inkomen meer heb voor leuke dingen. Als ik verder vereenzaam. En als ik mijzelf ook weer meer ga afwijzen. Dit was afwijzing 1. Angst voor de afwijzingen die gaan komen. En ze vooraf voorspellen is weer geen goede instelling: “Zo krijg je die baan nooit, Thomas!”. Solliciteren met een persoonlijkheidsstoornis en dysthymie. Het is verdomde fucking kut. En deze blog draagt vast bij aan de volgende afwijzing. Ik ben blank, nog vrij jong, hoog opgeleid en de economie trekt aan. Ik zou dus moeten slagen. Een afwijzing is dan helemaal kansloos. Zo voelt dat althans in mijn hoofd. Ach jah, genoeg gezegd over afwijzing. Maar iets zien te vinden dat mensen mij weer willen en van mij gaan houden, inclusief ik van mijzelf. Weg met de afwijzing. De maandag heeft weer pijnlijk duidelijk gemaakt hoe moeilijk afwijzing nog voor mij is.