Ik ben net terug van een weekendje weg met mijn familie in Berlijn. Niet ver hiervoor ben ik geweest in Zweden en Antwerpen. Een half jaar terug was ik in Gran Canaria. Je zou zeggen dat ik een onwijze bofkont ben. Dat ik het onwijs goed heb met deze oneindige vakanties en mooie momenten. Ik kan dit moeilijk tegenspreken. Het voelt alleen niet zo. En daarom voel ik mij een onwijs ondankbare lul, en zwalkt dat een beetje mijn negativiteit aan.
Vooral als ik net terug ben heb ik er moeite mee. Natuurlijk is de overgang naar het normale leven dan weer moeilijk. Dit is voor veel mensen zo. De sleur van het leven valt weer in en er moet onmiddellijk weer van alles. Wassen, boodschappen, schoonmaken, werken en ga zo maar door. Het is daarom lastig om na te genieten. Je moet weer over tot de orde van de dag.
Natuurlijk zou ik de mooie momenten moeten opslaan. Zou ik aandacht moeten besteden aan wat er fijn was op vakantie. Er komt alleen bij mij snel weer zo stemmetje: was dit het nou? Kon je er wel voldoende van genieten? Heb je weer gefaald dat je onmiddellijk zo negatief begint te denken? Het voelt als moeten genieten. Als het fijn hebben moeten vinden. En hier dankbaar voor moeten zijn.
Ik heb het altijd wel moeilijk gevonden om na te genieten. Het moment zelf is fijn, maar het is daarna ook weer onmiddellijk weg. Het hangt misschien samen met het feit dat bij mij mijn stemming zo verschrikkelijk snel kan omslaan. Het is moeilijk te verklaren en uit te leggen voor anderen. Je had mooi weer! Je zag mooie dingen! Hoe kan je nu al zo negatief doen? De psyche laat zich helaas niet altijd makkelijk leiden.
Ik probeer mij altijd maar vast te klampen aan mensen die om mij geven, want de zelfhaat is na een vakantie dus altijd extra groot. Ik probeer te denken aan de momenten dat mensen mij dankbaar waren. Aan de momenten dat ik even wel kon genieten en probeer dat vast te houden. Ik probeer facebook en whatsapp even links te laten liggen, om niet te hoeven zien hoe fijn alle andere mensen het nog hebben. Of om te zien of wat voor leuks ik bij andere mensen heb gemist terwijl ik zelf op vakantie was.
Het is misschien ook doordat ik alleen ben en het gevoel van eenzaamheid na mijn vakantie altijd even daar is. Dat ik ook nu met het weekend weg op vakantie even voelde dat ik nog steeds geen relatie heb en mijn zus al 7 jaar. Dat het de zoveelste vakantie was waarin ik als enige single was. Dat ik als enige alleen lag in bed en er eigenlijk nog steeds zo weinig progressie in waar te nemen is.
Het kwam misschien ook doordat ik in 3 maanden werkloos word en ik nog te weinig focus heb op solliciteren. Dat nieuwe banen, rijbewijs en alle andere dingen waarover werd gepraat op mijn vakantie nog even ver weg lijken. Dat besef kan ik wegstoppen op vakantie en echt wel andere mensen gunnen. Het moment dat ik dan alleen ben komt dit dan alleen extra binnen. Het nagenieten maakt dan plaats voor het werkelijke leven van moeten solliciteren zonder het bezit van een auto en relatie, op mijn 29e levensjaar.
Ik voelde ook nog het besef van nog nooit dat hebben gehad. Nog nooit weten hoe het is om samen met je geliefde weg te gaan. Het maakt mij even verdrietig. Voor een maandag deed ik het nog best goed op het werk. Maar echt nagenieten van de reis was er ook niet. Maar goed, ik raakte ook niet in paniek en ging over tot de orde van de dag. Misschien was dat voor mij al wel gewoon winst en een stukje nagenieten. Nagenieten dat ik nog wel een baan heb. En dat ondanks alle pijn van het verleden met mijn familie dat het ergens een best wel heel erg prima weekend was in Berlijn. Van dat besef kan ik toch nog een beetje nagenieten, ook al wacht er nu alweer een was die ik moet ophangen. En dat terwijl de wekker alweer gaat om 6.45.
