Het was zaterdag de vierde keer dit jaar dat ik werd aangesproken op mijn houding. Een goed bedoelde opmerking van een wat oudere man over dat ik zo krom, gebogen zat. Ik ging mijn verdedigen hoe het kwam. Ik zei dat het niet uitmaakte. Ondertussen was mijn avond vergald. Ik weet van mijn kromme rug. Ik weet van mijn bochel en dat ik haast op Quasimodo lijk. Ik weet dat ik geen mooie rechte rug heb om stijl te dansen. Ik hoef dit alleen niet altijd te horen.
Een dik persoon hoeft ook niet te horen dat die dik is. Die weet dit echt wel prima zelf en heeft dit geaccepteerd van zichzelf of is hier mee bezig. Gedurende een avondje uit maak je iemand echt niet blijer door hierop te wijzen. Zo geldt dat ook als iemand een wijnvlek heeft, ander letsel of dus bijvoorbeeld een kromme rug. Echter was dit afgelopen zaterdag al de vierde keer dit jaar dat hier iets over werd gezegd door een vreemde tijdens uitgaan. Het was wel de minst erge keer. In één van de vorige keren werd er gelijk aan mijn schouders gezeten en gecorrigeerd. Of werd dit op agressieve toon toegebeten hoe erg lelijk dit wel niet was. Nu probeerde een man mij alleen te corrigeren, omdat die dacht dat dit niet mijn natuurlijke houding was. Helaas is dat het momenteel echter wel.
Zoals mensen nu vanwege angst voor aanslagen niet meer naar drukke evenementen gaan, overweeg ik om nooit meer uit te gaan. De kans op een opmerking op mijn houding is best groot gebleken, een stuk groter dan een terroristische aanslag in ieder geval. En het heeft helaas een erg negatieve impact op mij.
Ik ben er ook niet trots op dat mijn houding zo is gegroeid. Het is rond mijn 11e-12e levensjaar gekomen, toen ik ook een kippenborst kreeg. Mijn borstbeen groeide meer naar voren, en mijn schouders zijn scheef mee gegroeid. Op mijn 15e ben ik hiervoor wel in mensendiecktherapie gegaan. Ik worstelde destijds echter onwijs met mijn homoseksualiteit en onzekerheid in de puberteit. Ik gaf onvoldoende aandacht aan de oefeningen die ik mee kreeg bij mensendiecktherapie. En zo werd mijn kromme rug erger in de jaren daarna.
Er werden ook wel eens opmerkingen gemaakt op school. Ik ben wel eens Quasimodo genoemd. Of bij tafeltennis dat iemand aangaf met balletjes oprapen en opruimen: hé je hebt nog een balletje op je rug, wat verwees naar mijn bochel. Ook thuis begon het meer op te vallen, waardoor ik wel eens werd gecorrigeerd om heel overdreven rechtop te gaan lopen. Het leed was echter al geschied. Tenzij ik met 100% aandacht naar mijn houding ging, zakte mijn schouders vanzelf naar beneden. Dit paste niet bij mijn leeftijd werd dan gezegd. Ik worstelde echter al met mijn darmen, bekkenbodemklachten en mijn psyche. Ik liet mijn houding maar versloffen.
Langzaam kon ik daarom slecht tegen foto’s waarop meer te zien was dan alleen mijn gezicht. Ik zag alleen maar mijn verschrikkelijk lelijke kromme rug en bochel. Ik haatte foto’s van mij tijdens hardloopwedstrijden, waarop dit extra opvalt. Ik ontkende het daarnaast. Ik stopte het verder weg in een hoekje, alsof het niet bestond. Naarmate ik verder meer eigenwaarde en zelfvertrouwen heb gekregen door therapie, kwam de pijn hierom meer naar voren. Tijdens uitgaan als vreemden naar mij toekwamen, om er met de beste bedoelingen iets over te zeggen, stortte ik in. Ik ben gewoon te lelijk om ooit een relatie te krijgen of op een jongen te kunnen afstappen. Wie wil er nou een Quasimodo?
Afgelopen week begon ik met EMDR, om deze gedachtes los te kunnen laten. Om de associatie tussen mijn houding en dat ik te lelijk voor woorden ben te kunnen scheiden. Ik zocht zaterdag even afleiding in de kroeg. Pijnlijk genoeg werd ik daar alleen weer met deze associatie geconfronteerd. Het is goed dat ik aan de slag ben gegaan hiermee in EMDR. Ik twijfel alleen of ik er ook nog iets meer mee moet met opnieuw mensendiecktherapie of andere therapie voor mijn houding. Ik ben hier nog niet over uit.
Alleen lieve mensen in de maatschappij, zolang het (nog) zo is, zouden jullie mij er dan aub met rust over kunnen laten? Ik ben ervan op de hoogte. In de kroeg wil ik gewoon een leuke avond hebben en niet op mijn onvolkomenheden worden gewezen. Het is tijdens het stappen niet te herstellen. Je denkt misschien dat je mij ermee helpt door een opmerking erover te maken, maar dat is verre van zo. Ik sla dicht, ik panikeer en een golf van zelfhaat valt mij ten deel. Dat weten jullie niet, maar je helpt iemand op iets minder moois wijzen er echt niet mee. Maak eerder eens een compliment tegen een vreemde met wie je in de kroeg staat. Dat vinden dikke mensen, mensen met een wijnvlek of een bochel ook echt leuk om te horen. Ze worden er in ieder geval niet mee verwend. Ik werk nog maar even wat harder om van deze lelijke Quasimodo, een toch best wel leuke jongen Thomas te maken. Dat valt niet mee, met steeds nieuwe opmerkingen. De EMDR zal nog even duren, het zit dieper dan ik wil. De kromme rug, mijn Quasimodo houding, is nog een grote last op mijn schouders. Ik heb veel tijd nodig om hierover mijn rug te rechten..
