• Home
  • Hoop
  • 6 maanden uit Lunteren: Brief aan mijzelf

6 maanden uit Lunteren: Brief aan mijzelf

Lieve Thomas,

Precies 6 maanden geleden nam je afscheid. Afscheid van een warme groep die je erop wees dat je de moeite waard bent. Een groep waarin je leerde om hulp te vragen, ruimte voor jezelf te nemen of om beter voor jezelf te zorgen. Dat nee zeggen was toegestaan. Dat je er mocht zijn zoals je was. Dat je humor hebt, attent bent, over een vorm van intelligentie beschikt en daarnaast sportief en lief bent en doorzettingsvermogen hebt.

De afgelopen 6 maanden is het nog onwijs gegaan met ups en downs. Deze week begon je een nieuw traject met EMDR-sessies. Het was heftig en moeilijk. Vooral omdat je druk bezig bent op je werk. Het is even een zware periode. Het lukte even niet om daarbij op een gezonde manier om hulp te vragen. Je dacht aan vorige week toen dit ook niet lukte en riep tegen een goede vriend: “Nu mij dit is overkomen moet ik gewoon onder een trein”. Of toen je weer de hele dag op je telefoon zat om je echte gevoelens maar te onderdrukken. Of je dacht aan alle voorbije keren in de afgelopen maanden dat je je nog veel negatieve dingen appte, op twitter gooide of niet direct om steun vroeg bij mensen.

Je zag de relaties van vrienden. Je zag vrienden wel hun rijbewijs halen. Je zag nieuwe banen. Je zag mensen die veel beter omgingen met teleurstellingen. Je zag mensen je inhalen in hun niveau tafeltennis. Je zag mensen je inhalen in het niveau met hardlopen. Je zag jezelf volledig instorten na een aantal positieve dagen. Maar keek je wel voldoende naar jezelf?

Volgens mij zag ik je langzaam je uren opbouwen op werk. Ik zag dat je met kritiek aan de slag ging. Ik zag je in therapie serieus aan de slag gaan met punten die over waren gebleven uit je traject in Lunteren. Ik zag je als een goede vriend van vrienden. Ik zag dat je experimenteerde met nieuw gedrag. Ik zag dat je soms eerlijk vertelde over wat je dwars zat, zonder jezelf daarbij op de kop te geven. Ik zag je jezelf veel minder haten. Ik zag je het overgrote deel van de tijd slagen. Ik zag je mensen bellen op moeilijke momenten. Ik zag je rustig en stabiel als je een tafeltennis wedstrijd verloor. Ik zag dat je contact met je familie veel warmer was. Ik zag dat je een hele maand niet een keer iets zei over zelfmoord. Ik zag dat je online gedrag al veel gezonder is geworden.

Ik geloof dat je soms jezelf probeert wijs te maken dat je een half jaar na Lunteren helemaal niets bent opgeschoten. Maar kan die stem NIET EENS EEN KEER ZIJN BEK HOUDEN. Je bent zoveel meer waard als dat. Precies een half jaar geleden kwamen je familie en vrienden je ophalen in Lunteren. Dat deden ze omdat ze van je houden. Omdat ze trots op je waren. Trots op je zelfreflectie, op je inspanning om te werken aan jezelf. En als iemand trots op zichzelf mag zijn, dat ben jij dat wel, Thomas!

Nee, helaas gaat het nog niet vanzelf. En ja, soms maak je dezelfde fouten als in al die jaren van voor Lunteren. Maar je kan die fouten erkennen en probeert ze steeds weer te herstellen. Of je probeert het de volgende dag weer opnieuw. De downs zijn er nog steeds en soms ontzettend zwaar en moeilijk. Echter, ze duren minder lang, zijn er minder vaak en je doorstaat ze steeds beter. Het is moeilijk om toe te geven dat het beter gaat, maar het is echt waar hoor Thomas.

Ging je niet helemaal in je eentje op vakantie? Liep je niet een halve marathon en luisterde je daarbij super naar je eigen lichaam? Was je niet op de radio open over jezelf? Was jij niet die persoon die zijn huis beschikbaar stelde voor een goede vriend? Was je er niet voor hele goede vrienden in hele moeilijke tijden? Stuurde jij niet tal van die lieve, attente berichtjes? Ging jij niet naar het theater met lieve vriendinnetjes uit Lunteren? Zag jij niet Feyenoord kampioen worden? Kreeg je niet allemaal complimenten op het werk, omdat ze je zoveel goede dingen zagen doen? Dat was jij toch?

Echt waar, 6 maanden later ben je nog zo zelfstandig en sterk. Ik zag je genieten in Antwerpen. Ik zag je balen als doelstellingen niet lukte. Je gaf echter niet op, maar probeerde het de volgende dag opnieuw. Het is 6 maanden later nog steeds een gevecht met jezelf. Maar wel een gevecht die je aan het winnen bent. Je bent moe van 3 jaar therapie, maar gaat nieuwe moeilijke dingen daarom niet uit de weg. Je gaat ze aan voor een stabielere toekomst. Je eenzame, onverbonden gevoel maakt langzaam plaats voor verbondenheid en liefde. Je hebt echt vrienden omdat ze van je houden. Je mag er echt zijn, ook al ben je homo, heb je een beetje een kromme rug en een kippenborst. Lunteren heeft je al een beetje liefde voor jezelf gegeven. Houdt dat vast Thomas, dat ben je echt heel erg waard!

Heel veel liefs,

Jezelf.

 

 

tommie345

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.