Daar ging ik dan. Na twee nachten van 4 uur slaap en een plaknacht waarin het niet van bijslapen kwam. Daar ging ik dan. Na een zwaar vermoeiend weekend. Daar ging ik dan. Met 32 graden buiten op weg naar mijn therapeute. Daar ging ik dan. De deur binnen van mijn therapeute en de bloedhete wachtkamer in. Daar ging ik dan. Wachten, wachten, wachten, omdat mijn therapeute van alles moest klaarzetten voor mijn eerste EMDR (link voor uitleg over wat het is). Daar ging ik dan. Zitten op de stoel en weten dat er een hele zware sessie ging beginnen.
Het was in de kamer van mijn therapeute niet veel kouder. Het was bloedheet. Er stond een balkje voor mij en ik zag het protocol liggen van EMDR. Ik wilde het liefste een normale sessie hebben waarin ik het kon hebben over mijn suïcidale neigingen en mijn labiliteit gedurende mijn gehele vakantie. Ik en mijn therapeute hadden echter afgesproken om in deze sessie te beginnen met EMDR. Ik had aangegeven dat ik merkte dat ik nog erg last had van mijn kromme rug. Niet zo zeer lichamelijk, maar vooral dat het mij erg raakte als iemand hier iets over zei. Mijn therapeute stelde voor om hier met EMDR aan de slag te gaan. Daarnaast vond mijn therapeute dat mijn eenzame gevoel van er niet bij horen zich hier ook voor verleende.
We zouden echter beginnen met mijn kromme rug. Ik moest hiervoor de eerste keer, mijn heftigste keer en de laatste keer herinneren dat er hier opmerkingen over werden gemaakt. Ik was zelf best sceptisch of er wel een heftigste keer was. Ik was ook sceptisch of de eerste keer wel een traumatische ervaring was die iets met mij deed. Ik wist dat EMDR zich vooral verleende voor traumatische ervaringen en om hier de lading vanaf te halen. Ik deelde mijn scepticisme met mijn therapeute die aangaf dat we het toch gewoon gingen proberen.
We namen nog kort het protocol door. Ik moest naar mijn eerste herinnering gaan en deze uitvoerig bespreken. Ik moest hierbij aangeven wat ik daarbij voelde en hoe sterk dit gevoel was op een getal van 1-10. Hierna moest ik mijn ogen openen en moest ik een snel bewegend bolletje volgen op een balkje. Na 20 seconde werd dit stop gezet en moest ik aangeven wat ik toen voelde. Dit heel kort, waarna ik het balkje weer moest volgen, waarna het weer werd stopgezet. Het was best een exercitie om het bolletje te volgen in de warmte en met alle gevoelens en gedachtes in mijn hoofd.
De eerste herinnering die mij kon heugen was er één van de middelbare school. Er was bij de wisseling van klassen een jongen geweest met een erg kromme houding. Hier hadden twee jongens in mijn klas naar gewezen, gelachen en gezegd “Haha, dat ben jij Thomas”. Ik was radeloos en wist niet hoe ik moest reageren. Ik was verbaasd dat ik nog veel spanning voelde bij deze situatie. Ik gaf maar liefst een 8 voor de spanning die ik voelde. Ik voelde dit in mijn buik, op mijn borst. Vervolgens deed ik mijn ogen open begon ik het bolletje te volgen. Ik merkte dat mijn ogen zelf volschoten met tranen. Ik merkte nog meer spanning. Ik wilde weg van de situatie en vond de EMDR verschrikkelijk. Soms was het concentreren moeilijk met de hitte. Soms kwamen er gedachtes dat ik het niet goed deed en dat de EMDR nergens op sloeg. Maar meestal was ik erg geconcentreerd naar het balkje aan het kijken en verwoorde ik mijn lichamelijke sensaties en begon de spanning te dalen bij de herinnering. Aan het einde van de sessie gaf ik nog ongeveer een 3 aan de spanning. We moesten stoppen en hadden geen tijd meer gehad voor de meest heftige en laatste herinnering.
Er kwamen meer herinneringen naar boven en na afloop was ik erg gesloopt. Vervelende herinneringen over wat er allemaal nog meer tegen mij was gezegd. Ik was ook moe van ongeveer 35 minuten van de tijd alleen maar geconcentreerd hebben gestaard naar een bewegend balkje. Dit mocht alleen met mijn ogen en ik mocht mijn hoofd niet bewegen. We waren wel 5 keer terug gegaan naar de situatie. En steeds moest ik vertellen hoe beladen het nog was en hoe het kwam. Eerst door de opmerking en dat het betekende dat ik mijzelf lelijk vond. Later door de pestkop en dat ik niet boos op hem kon worden. Later doordat ik geen steun vanuit de klas kon ontvangen. Later was dit wel gezakt, maar kwamen andere herinneringen boven. En steeds met tussendoor het volgen van het balkje in de stikhete kamer. Dan steeg de spanning weer. Dan schoot ik weer vol met tranen. Dan kwamen er weer gedachtes dat ik mij aanstelde. Dan kwamen er weer gedachtes waarom ik mijzelf dit aandeed. Ik probeerde steeds mijn gezonde volwassene aan te spreken die vertelde dat het niet uitmaakte hoe ik er uit zag. Het was alleen moeilijk om te geloven.
Het was toch echt nuttig dat ik hiermee aan de slag ging met EMDR, want mijn eigen lichaamsbeeld is duidelijk nog een sta in de weg. Echter, was dit nu wel goed nu het over het algemeen wel beter ging? Hoe zou dit gaan naast werk? Wat zou dit verder allemaal met mij doen? We maakte een vervolgafspraak voor aanstaande donderdag na werk. Dan gaan we verder met EMDR. Ik ben bang voor de volgende EMDR sessie. Ik had er de nacht erop en de dag erna op werk nog last van. Ik ben verbaasd dat dit voor mij helpend kan zijn. De eerste EMDR sessie heb ik overleefd. Ik ben bang voor de EMDR sessies die nog gaan komen. Ik heb een stuk meer respect voor alle andere mensen die EMDR zijn aangegaan. Ik ga hiermee verder, hopend op nog meer vertrouwen in mijzelf. Na alle andere therapie kan ik dit aan. Hoe zwaar en heftig de eerste sessie EMDR ook was..
