Het zag er allemaal zo goed uit. Werk afgerond, een mooie bruiloft achter de rug en mijn tas was op tijd gepakt. Ik was helemaal klaar om een paar dagen naar Goteborg te gaan. Ik ging daar een halve marathon rennen met een goede vriend die daar huisarts is geworden. Ik had voldoende getraind en iedereen verteld over mijn streeftijd op de halve marathon. Helaas liep het weekend een beetje anders..

Alleen op reis gaan blijft altijd wel een beetje spannend, maar op zich verliep de reis voorspoedig. Er werd even moeilijk gedaan bij de douane op de heenreis, maar na een check kon ik toch verder. Er was voldoende ruimte in het vliegtuig en de vlucht verliep voorspoedig. Ik had een half uurtje vertraging, maar dat mocht de pret niet drukken. Na een klein tripje met de bus en tram kwam ik op vrijdagavond 21.45 aan. Nog even eten en op tijd naar bed voor de volgende dag. Het was verrassend warm in Zweden. De voorspelling voor de volgende dag waren 25 graden. Ik werd langzaam bang. Bij mijn vorige race van boven de 20 graden was ik bewusteloos uitgevallen. Toch ging ik het de volgende dag maar gewoon proberen.

Mijn darmen lijken soms een beetje te blokkeren als ik de landsgrenzen over ben. Zo was dit nu ook en dit voelde op de wedstrijddag niet helemaal lekker. Ik had een late starttijd, wat wel gunstig was met de temperatuur en zo vertrok ik bij 17 graden celcius en met een lichte wind, vrijwel perfecte omstandigheden. Ik liep samen met een vriend, die zijn eerste halve marathon rende. Hij had ook nog nooit verder dan 15km gerend en ik had toch veel meer trainingskilometers gemaakt. In december hadden we samen voor de eerste keer getraind, en was duidelijker dat ik er beter voor stond. Ik rende dan ook bij de start al bij hem weg.

De eerste 5km gingen voorspoedig, maar ik had toch lichtelijk last van de warmte. Ik kwam bij 10km door rond de 48 minuten en dit was precies volgens mijn ideale schema. Ik merkte toen alleen dat het al een stuk minder makkelijk ging dan ik hoopte. Ik moest ook drinken, hetgeen ik bij wedstrijden eigenlijk bijna nooit doe. Het effect van drinken gedurende de race is dat mijn darmen dat erg slecht verdragen en zo begon het opboeren vanaf km 12. Mijn tempo daalde en na km 16 was het alsof ik voor het eerst verder dan 15km liep. Mijn vriend kwam vrolijk voorbij snellen en mentaal kreeg ik zo een extra tik. Ik had toch veel meer getraind? Ik was toch veel fitter? De laatste kilometer haalde ik niet eens meer 10km/h en kwam ik uiteindelijk gedesillusioneerd over de finish na 21.1km. 10 minuten langzamer dan mijn streeftijd: 1:49:29.

Ik had het er moeilijk mee, en lichamelijk en pyschisch leidde het mijn dipje in. Het is zonde in je vakantie. Het is zonde in een weekend weg. Het lukte mij niet om mijn geleerde tools uit Lunteren in te zetten. Ik was chagrijnig en down. Ik ben in de avond ook niets meer mee gaan drinken met die vriend en eigenlijk zorgde het wel redelijk voor een baken van negativiteit in mijn overige dagen in Goteborg. Ik had het al zo vaak mee gemaakt, dat ik ergens wel goed in was, maar dat andere mensen zonder training veel beter werden. Ik dacht aan alle andere levensgebieden waarin dit had gespeeld en ik kwam niet meer uit mijn negatieve gedachtes.

De volgende dag hebben we nog met een bootje gevaren en een biertje gedronken. Op maandag heb ik zelf in het park een boek zitten lezen. Ik werd nog lastig gevallen door een bedelaar. Op de terugreis werd ik op een station lastig gevallen door twee Duitse jongens, waarvan ik het idee had dat ze mijn pinpas skimde. Ik heb toen mijn pinpas laten blokkeren. Na opnieuw een onrustige nacht in het hostel, waarin midden in de nacht hardop werd gebeden en om half 5 met geluid aan Youtube filmpjes werden bekeken, kwam er gisteren eindelijk een einde aan deze reis. In de opeenstapeling van negatieve gebeurtenissen was ik ook erg negatief in mijn hoofd, en lukte het mij niet om de afspraken uit “dreigen met zelfmoord” na te komen. Ik faalde in rennen, in gezellig doen, in op mijn pinpas letten, in alles van het leven. Het ging gewoon weer helemaal mis in mijn hoofd.

De pijn in mijn darmen is er helaas nog steeds. Ik ben ook nog niet bijgeslapen. Ik baal ook nog van mijn tijd op de halve marathon. Ik vertelde op de bruiloft dat het veel beter met mij ging, maar de afgelopen dagen leek dat een ongelofelijke farce. Ik was zo labiel als de pest en kon van mijn weekendje weg niet eens genieten. Ik ben een ervaring rijker, maar ook een illusie armer. Ik vervloek hardlopen even en weet dat de droom van een hele marathon even verder weg is als ooit. Mede door mijn darmen, door mijn psyche en door mijn lichaam. Het gaat beter, maar het blijft ongelofelijk hard werken om dat zo te houden..