Het is 3,5 week geleden sinds mijn laatste blogpost, en ik heb er alweer bijna een week als 29-er opzitten. Hoog tijd dus voor een persoonlijke update! Ik kom tijd te kort om te bloggen, maar dat is ergens een goed teken. Ik durf meer tijd en rust voor mijzelf te nemen en de dwangmatigheid van het moeten bloggen is er ook wel vanaf. Echter vertel ik jullie natuurlijk nog wel graag over hoe ik in mijn vel zit, hoe het staat met mijn voornemens en hoe het nu na driekwart maand is gegaan met mijn uitdaging voor april, waarover ik vertelde in mijn laatste blog..
Het gaat best redelijk met mij. Er zijn absoluut nog moeilijke momenten, maar ik vind dat ik mij best goed staande houd met slechts 2 keer therapie in de laatste 10 weken. Na een verloren tafeltenniswedstrijd of met heftig nieuws uit de familie kan ik soms nog erg moeilijk omgaan en weet ik niet waar ik het zoeken moet. Echter, kan ik mij veel sneller herstellen dan vorig jaar en is mijn impulsiviteit minder hevig.
Ik ben minder impulsief en dat past goed bij mijn doelstelling voor april. Ik heb nog niet gedreigd met zelfmoord en/of dood willen! Ja, een enkele grap tegen een bro, omdat dat er nog heel erg ingebakken zit, maar je mag mijn twitter timeline checken of mijn whatsapp inzien, ik doe het echt een stuk minder! Een aantal keer was ik onwijs negatief en was het heel moeilijk om mij in te houden. Er waren een aantal hele moeilijke dagen, ook op het werk. Daar staat tegenover dat het echt veel beter gaat als vorig jaar.
Het is ook merkbaar op het werk. Ik ben echt productiever, en weet meer raad met mijzelf. Waar ik drie weken geleden nog blogde over hele slechte dagen, kon ik het hier afgelopen week met mijn leidinggevende over hebben. Ik vertelde haar dat ik het moeilijk vond om slechte momenten aan te geven. We hadden een heel goed open gesprek over hoe zij hier bij zou kunnen helpen. Ik gaf aan wat dit soms moeilijk maakt en welke vragen mij zouden helpen. Dit had ik vorig jaar echt nooit gekund, dit is dus ook echt progressie.
Na dit gesprek was ik enerzijds trots, anderzijds was het even een moeilijk besef. Het besef dat ik toch heel mijn leven rekening moet houden met mijn beperking. Moet leren omgaan met stress, stabiel blijven en niet te veel hooi op mijn vork mag nemen. Het besef dat het misschien een droombaan in de weg staat. Het is hetzelfde besef als dat ik heb moet leren leven met mijn prikkelbare darm. Gelukkig gaat dat ook steeds beter, waardoor ik mijn toekomst misschien toch een stuk minder somber kan inzien.
Dat ik beter heb leren leven met mijn prikkelbare darm blijkt bijvoorbeeld ook uit het feit dat ik al bijna een jaar geen ongelukje meer heb meegemaakt gedurende hardlopen. Ik vind het nog steeds wel moeilijk om te accepteren dat ik niet meer de conditie heb uit 2014, en dat een PR op de halve marathon er ook niet in lijkt te zitten over een paar weken. Ik baal een beetje ervan dat rokers en mensen met minder training mij toch hebben ingehaald. Echter kan ik vaker genieten van een rondje hardlopen en is dat ook wel pure winst.
Ik ben nog steeds te verknocht aan mijn telefoon en ik loop 6 boeken achter op mijn schema van 50 boeken in 2017. Echter, ik loop 30km voor op het schema van 1000km hardlopen dit jaar en ik ben al diverse dingen in mijn eentje aangegaan, als dat ik nieuwe dingen heb durven te doen. Kortom, er is nog een hoop te leren en mijn therapeute is ook nog niet van mij af. Daar staat tegenover dat Feyenoord bijna kampioen is en dat ik in de komende maanden uitjes naar Berlijn (2x), Göteborg, Antwerpen en Reykjavik op de agenda heb staan. Tevens ga ik vanavond bijvoorbeeld alweer naar het concert van Gavin deGraw. Kortom, het zou echt zonde zijn om mijn leven op te geven. Het is echt waar, maar eigenlijk ga ik in 2017 best lekker…
