Afgelopen maandag woonde ik de documentaire “In het hoofd van mijn zusje” bij van Ingrid Kamerling. De documentaire ging over de zelfmoord van het zusje van Ingrid. Na afloop was er een nagesprek met de documentairemaakster, met herstelcoach Luc Schoot en met een psychiater. Er werden gevragen gesteld vanuit de zaal en er werd een discussie gevoerd over hoe zelfmoord makkelijker bespreekbaar kan worden gemaakt en hoe het aantal zelfmoorden kan worden terug gedrongen. Ik gaf aan vanuit de zaal dat ik heel erg vond dat het taboe van de gedachte moet worden gehaald. Ik heb er vaak gedachtes over, maar ik zie mijzelf echt niets doen..

Voor mensen die er nooit aan hebben gedacht is het eng en moeilijk voorstelbaar dat je dood kan willen. Echter voor mensen met een psychische of psychiatrische aandoening is het soms niet meer dan normaal. Ik behoor ook tot die laatste categorie. Het ging deze week dan ook niet zo goed met mij en wellicht was het bijwonen van deze documentaire afgelopen maandag, hoe interessant ook, daar ook deels debet aan. Het leidde er toe dat ik heel de week op een dun draad liep van labiliteit en dat mijn stemming van rustig en stabiel heel makkelijk omsloeg naar paniekerig, somber en neerslachtig.

In dat paniekerige, sombere, neerslachtige gevoel kan ik de controle wel eens over mijzelf verliezen. Ik weet dan even echt niet wat ik met het leven aan moet en krijg een ultiem gevoel van dat ik er niet meer moet zijn. Vaak gaat dit gepaard met appgedrag met “IK MOET DOOD”, “VERGEET MIJ NOU MAAR”, “EEN TOUW, DAT WIL EN MOET IK NU ZO GRAAG”, “HET IS LACHWEKKEND HOE LOSER IK BEN, IK KAN ER BETER ECHT NIET MEER ZIJN”. Sommige van deze berichten stuur ik dan aan goede vrienden, en het komt ook wel eens voor dat ik het post op social media, vooral op twitter.

Veel mensen zullen dit gedrag zien als het laagste van het laagste. Het is een schreeuw om aandacht met een verkapt dreigement met zelfmoord. Het wordt vaak gelinkt aan borderline persoonlijkheidsstoornis en er zijn voldoende artikelen op internet te vinden waarom je vooral bij deze mensen uit de buurt moet blijven. Ik ben zelf ook absoluut niet trots dat ik dit gedrag vertoon op mijn slechtste momenten. Ik heb alleen niet het idee dat ik dit stuur om maar aandacht te krijgen. Het is een gevoel van paniek, waarover ik heel moeilijk controle kan houden, en een schreeuw om hulp (misschien toch verkapt aandacht dus) of een schreeuw om gehoord te worden. Om iemand mee te kunnen laten voelen hoe erg ik in paniek ben.

Gisteravond was het weer zover. Ik verloor een wedstrijd in de tafeltenniscompetitie en met alles van afgelopen week kon ik hier niet normaal mee omgaan. Ik schreeuwde in de wedstrijd erna ook alles bij elkaar en had bovenstaande uitlatingen alweer naar mensen geappt. In Lunteren heb ik dit gedrag ook behandeld, en besproken hoe ik dit gedrag kon vervangen door gezonder gedrag. Afgelopen week ging dit helaas alleen meerdere keren weer compleet mis. Ik moet zeggen dat ik hier behoorlijk van baalde. Het leidt meestal ook niet op gewenst resultaat, want mensen reageren er vaak niet op, of er komt alleen maar ruzie van.

Ik heb er nooit letterlijk mee gechanteerd dat als ik nu geen contact kreeg dat ik het zou doen. Echter heb ik wel keihard gedreigd dat ik het nu echt ging doen, dat het moest en dat niemand mij er meer af kan houden. Er zullen mensen zeggen dat ik het verpest voor mensen die er echt mee worstelen, zoals het zusje van Ingrid Kamerling. Ik weet van mijzelf echter dat ik er zelf ook echt mee worstel, maar dat mijn gedrag op moeilijke momenten hele slechte coping is. Ik wil daar nu voor eens en voor altijd een einde aan maken, met dat gedrag, niet met mijzelf.

Ik ben niet trots op het feit dat ik dit gedrag vaak vertoon. Ik denk alleen dat niemand die dit gedrag vertoond dat doet omdat die dat zelf zo graag wil. Ik denk dat ook mensen met een persoonlijkheidsstoornis die dit doen hier niet vrijwillig zelf voor kiezen. Ik snap het als mensen  afstand nemen van deze mensen, maar je kan ook proberen om er samen met die ander naar proberen te kijken hoe dit gedrag verandert kan worden. Iemand kan daar aan het begin misschien niet voor openstaan, maar elk klein stapje hierin kan al heel veel betekenen.

Het is nu een nieuwe maand, en ik vind dit geen onderwerp om grapjes over te maken, dus ik wil per deze nieuwe maand een afspraak met mijzelf maken. Ik ga in de komende maand (en natuurlijk als doel daarna ook niet meer) op social media en in de app niet meer “dreigen” met zelfmoord. Ik ga geen opmerkingen meer maken over dat ik echt op dat moment dood moet zijn of iets in die trant. Dit gedrag is namelijk helemaal niet helpend. Ik heb in Lunteren ook een hanteringsplan moeten maken over hoe ik mijn paniek/somberheid dan wel kan hanteren en wat ik in zulke situaties wel kan doen. Ik heb dit plan er nu weer bij gepakt en ga mij in april echt uitdagen om mij hier echt aan te houden. Het is klaar, het is goed zo, ik maak er een einde aan: Een einde aan de verkapte dreigementen en loze uitlatingen over mijzelf van het leven willen beroven. Ik mag niet worden zoals het zusje van Ingrid. Ik mag er nog wel serieus over willen praten, maar het niet normaal als uitlatingsklep meer gebruiken!