Afgelopen donderdag ging ik weer schoorvoetend naar therapie. Het ging niet bepaald lekker met mij en ik was ook nog gebroken van de verkiezingsnacht. Hiervan was ik ook niet bepaald vrolijk geworden, ondanks winst voor mijn partij D66. Vermoeid deed ik mijn verhaal en was het soms moeilijk om te antwoorden op vragen die terug gingen naar het verleden of die vroegen naar hoe dit in Lunteren aan bod was gekomen. Het ging met name over omgaan met meningsverschillen en de gevoeligheid die ik soms heb ten opzichte van mensen met een compleet andere mening…
Ik schreef er de afgelopen weken al vaker over. Soms kan ik over iets kleins buiten proportioneel reageren. Ik heb dit dan wel door, maar nog niet onder controle dat ik in staat ben op een andere manier te reageren. Ik ga dan over op een persoonlijke aanval of trek iets totaal uit zijn verband. Het zorgt vaak voor spanning in de relatie en in een bepaalde mate van conflict. In de tijden van verkiezingen is dit natuurlijk extra het geval, mede door mijn sterke rechtvaardigheidsgevoel en idealisme.
Ik besprak met mijn therapeute hoe ik omging met vrienden die stemmen op de SGP, Forum voor democratie of de VVD. Ik heb moeite met bepaalde standpunten van deze partijen en toch zijn het bizar goede vrienden die hierop stemmen. Hoe moest ik dit rijmen? Hoe moest ik hiermee omgaan? Ik worstelde er veelvuldig mee de afgelopen dagen, en misschien ook wel meer mensen in het land. Ik besprak alleen wat het allemaal met mij deed en hoe ik er niet van kon slapen of extreem van slag van kon raken.
Het paste wel in het plaatje van labiliteit dat ik de laatste weken weer wat meer voel. De eerste maanden na Lunteren ging het best wel stabiel en goed, maar sinds een aantal weken gaat het weer iets minder. Ik kan van de kleinste dingen weer helemaal van slag raken. Het dal is dan wel minder diep en ik kan mij sneller herpakken dan voorheen, maar het is alsnog erg onprettig om te weten dat ik erg snel van slag kan raken. Ik besprak met mijn therapeute waar dit nog meer van kwam.
Ik zag niet direct een aanleiding, maar ik gaf aan dat het ook wel te maken kon hebben hoe het liep op het werk. Het was ongeveer het moment dat de tijd om was in de therapiekamer, want zo gaat dat meestal in therapie. Ook daar is tijd je grootste vijand. En zo zag mijn therapeute een neergeslagen Thomas en stelde ze een extra nieuwe afspraak voor. Ik schrok hier behoorlijk van. Ik had al een behandeling bij haar gehad van 1,5 jaar. Ik had al 36 weken, 5 dagen in de week, een behandeling gevolgd in Lunteren. Ik had al meerdere sessies gehad na die lange behandeling. Ik had de staat al zoveel geld gekost. Op basis van de verkiezingen nam ik zelf ook aan dat er echt geen geld meer naar mij toe moest gaan, ik moest immers maar normaal doen, hard werken, optimistisch zijn en niet klagen.
Het is precies een voorbeeld van iets wat ik buiten proportie zie. Ik moest de extra afspraak met de therapeute wel accepteren, want het ging niet zo lekker en we moesten nodig doorpraten over mijn strubbelingen op werk en de angst voor het solliciteren. Zo gebeurde dat vandaag. Het ging inmiddels wel weer een beetje, en we konden een aanpak bespreken. Ik kon opsommen wat ik uit Lunteren had geleerd en hoe ik dit ook beter kon inzetten op het werk en in het aanstaande solliciteren. De extra afspraak met mijn therapeute had zo wel een geruststellend effect. Het blijft echter een dun draadje. “De help, een extra afspraak met mijn therapeute met ik kost zoveel geld voor iedereen” vs. “Fijn, ik mag mijzelf een extra afspraak gunnen met mijn therapeute, hier hoef ik mij niet schuldig over te voelen”. De afgelopen dagen bewezen weer dat er nog steeds werk te doen is…
