Vandaag was het dan zover. Ik had zondag 19 maart allang met een cirkel in mijn agenda staan. Het was hoog tijd dat mijn persoonlijke record (PR) op de 10km er aan zou gaan. De tijd van 42 minuten en 56 secondes stond alweer sinds 2014. Ik trainde voor het eerst heel de winter door na de Zevenheuvelenloop en dat was al bijna 250km in 2017 tot de race vandaag. Echter ging het de afgelopen dagen niet bepaald als gepland en de Stevensloop vandaag eigenlijk ook niet..
Nadat ik 2016 ziek uit was gegaan en het begin dit jaar ook nog kwakkelen was, pakte ik het trainen in januari weer op. Eenmaal in de week interval, eenmaal in de week een tempoloopje en 1 maal in de week een rustige duurloop, ook in aanloop naar de halve marathon in mei. Dit was best pittig naast tweemaal per week tafeltennissen en mijn opbouw van uren op het werk. Dit ging alleen nog best wel voorspoedig, tot twee weken terug.
Opeens kreeg ik ongelofelijke pijn in mijn schenen: shin splints. Ik legde daarvoor mijn training wat meer neer en hoopte dat ik vandaag zou kunnen knallen. Ik deed afgelopen woensdag nog een kleine training langs stembureaus en ik wist zeker dat ik vandaag wel zou kunnen lopen. Ik deed donderdag nog een rondje op mijn racefiets en stond vrijdag lekker te spelen in de tafeltenniscompetitie en ging nog een avondje uit. Gisteren had ik nog een verjaardag en ging ik naar het theater, maar dat deed ik alcoholvrij, dus in principe moest het goedkomen.
Psychisch ging het alleen allemaal wat minder. Het was lastiger om de negatieve gedachtes tegen te spreken en het ging allemaal niet zo lekker rondom werk, vrienden, verkiezingen. Ik stortte een beetje in en het leidde er zelfs toe dat mijn therapeute aanleiding zag om morgen weer extra tijd voor mij in de agenda vrij te maken. Ik schrok daarvan, maar het was een optie waar ik helaas geen nee tegen kon zeggen.
En zo kabbelde de tijd verder en werd het gisteravond. Ik maakte helaas de fout om niet in mijn eigen eten te voorzien in de dag voor de wedstrijd. Deze fout maakte ik ook al bij de bij de zevenheuvelenloop, toen ik de dag vantevoren naar het zwembad ging en een frietje at. Ik at gisteravond heerlijk bij twee vriendinnetjes, alleen wel een gerecht met prei en rode ui, en ik weet dat mijn prikkelbare darmen daar nogal gevoelig voor zijn. Het was wel echt een gezond gerecht, maar voor sommige ingrediënten blijf ik erg gevoelig. Bovendien was ik gisteren ook nog brak van een avondje stappen op vrijdag, waardoor mijn darmen het sowieso al zwaar hadden te verduren.
En zo merkte ik vandaag bij het opstaan onmiddellijk dat het een zware wedstrijd ging worden. Ik kon ook nauwelijks wat eten en drinken. Tevens werden er bij mijn onderburen in de vroege ochtend al kinderen gedropt, waardoor het erg lawaaiig was sinds 8 uur vanmorgen. Ik twijfelde nog even of ik wel mee moest doen met de Stevensloop, maar besloot toch naar de start te gaan. Ik besloot er heen te lopen en om 12.15 had ik mijn spullen gedropt en stond ik in het startvak.
Ik begon in een startvak lager dan dat ik mocht starten, omdat ik dacht dat het vanwege mijn darmen wat minder zou gaan, en ik liever wat meer achteraan begon dan vooraan. Dit kan mij mentaal namelijk helpen, omdat ik dan meer mensen zelf kan inhalen in plaats van dat ik zelf word ingehaald. En zo vertrok ik iets over 12.30. Ik begon erg lekker en het viel erg mee met mijn darmen. Ik had mijn horloge ingesteld op 10km loop, waarbij die ook een prognose gaf van mijn eindtijd. Ik zat de eerste 5km ruim onder mijn Persoonlijke record (42:56).
Toen werd ik echter misselijk, wat steken in mijn maag en draaide ik een deel van het parcours op met meer wind tegen. Meer mensen liepen van mij vandaan en ik kon mijn tempo niet meer houden. Mijn hartslag was ook de hele tijd al rond de 185 en ik durfde ook niet dieper te gaan, een overblijfsel van bewusteloos raken in de halve marathon bij de City-Pier-City, zo’n 7 jaar terug. En zo liep de prognose van een PR terug en finishte ik uiteindelijk in 43 minuten en 21 seconde. Ik baalde. De afgelopen 4 maanden had ik zoveel en zo hard getraind en deze tijd had ik al wel vaker gelopen. Het zat maar 25 secondes boven mijn PR, het had er echt ingezeten, maar het zat er helaas niet in.
Vol teleurstelling en met opnieuw pijn in mijn schenen liep ik richting huis. Ik hoorde van andere mensen dat ze wel een PR hadden gelopen. Ik hoorde van mensen dat ze niet hadden getraind en sneller waren en dat wreven ze er voor mijn gevoel ook nog een beetje in bij mij. Ik kon dat moeilijk loslaten en ik kreeg het niet voor elkaar om deze gedachtes uit te zetten. Ik dacht aan werk, de extra afspraak therapie en dat het nog steeds niet zo lekker loopt in het leven. Vele stemmingswisselingen en een hoop labiliteit omschrijven mij momenteel. Ik lig sinds ik terug ben alleen maar op de bank.
Ik had een 10km gelopen met 14km/h. De stevensloop 2017 is toegevoegd aan mijn lijstje, terwijl die van 2016 was afgezegd omdat ik depressief in bed bleef liggen. Ik moest dit zien als winst. Het voelt nog lang niet zo, maar als ik morgen terugkijk naar mijn startnummer en de pijn in mijn beentjes voel kan ik dat vast wel zo gaan zien. Dan ga ik maar eens kijken waar de nieuwe Thomas dan wel zijn PR op de 10km kan verbeteren. Als gezonde, stabiele jongen blijft dat doel namelijk nog wel staan na de Stevensloop!
