Ik wilde de afgelopen weken al bloggen over mijn 100 dagen sinds het afscheid in Lunteren. Ik wilde al bloggen over de afronding van mijn re-integratietraject en de start van mijn 6 maanden contract op het werk en over de grote kans dat ik daarna weer op straat zal staan. Ik wilde bloggen over momenten dat ik op eens emotioneel geraakt werd en er opeens tranen waren, hetgeen ik nog niet veel eerder in mijn leven had meegemaakt. Ik wilde bloggen over mijn stemmingswisselingen, over omgaan met anderen idealen in verkiezingstijd of over het alleen gaan naar een concert. Echter kwam het er allemaal niet van, ik moest eerst ff bijkomen..

Werk kostte toch wel behoorlijk wat energie en moeite. Op zich gaat het op werk beter ten opzichte van voordat ik naar Lunteren ging, maar ik weet niet of ik nou echt gelukkig van dit werk word. Daarnaast waren er nog wel wat confrontaties en komt het gevoel dat er eigenlijk nog steeds heel weinig is veranderd in mijn leven weer naar boven. Nog steeds geen rijbewijs, binnenkort geen baan, veel geluidsoverlast in mijn huisje, geen relatie en heel weinig ontwikkelingen met leuke jongens, sportblessures en een algeheel gevoel van leegte.

Ik vertel graag aan iedereen dat het beter gaat, maar ik twijfel er zelf echt soms echt nog wel aan. Mensen zeggen vaak “Houd dit vast”, “denk op slechte momenten aan dit leuke uitje”. Ja, ik heb een berg geluk met leuke uitjes en van alles, en toch voel ik mij soms nog zo leeg en voelt alles weer een beetje als moeten. De afwas, de was, vergaderingen, werk, koken, boodschappen, schoonmaken en dan is je dag alweer om. Wat heeft dit in hemelsnaam allemaal voor zin?

Dit gevoel werd misschien wel versterkt door de politiek. Ik ben over het algemeen altijd liberaal rechts geweest, en dan zou je verwachten dat de uitslag van de verkiezingen gisteren fantastisch waren. Ik ben inderdaad trots op de winst van d66, vooral om de vele liberale ideeën en voorstellen rondom gelijkheid, goed vluchtelingenbeleid, investeringen in onderwijs en dat de inkomensverschillen niet veel groter hoeven te worden, maar ook niet per se veel kleiner. Ik werk namelijk voor mensen in de bijstand, en nee dat is zeker geen vetpot, maar in Nederland zijn in principe de voorzieningen er om iets voor deze mensen te betekenen. Betere voorlichting naar deze mensen toe hierover kan alleen nog meer helpen.

Ik werd alleen misselijk van de verhardheid van deze campagne, met name van de VVD. Normaal doen, de bijstand moeten/willen verlagen, bevolkingsgroepen wegzetten, en vooral de focus op dat er met hard werken alles mogelijk is. Ik geloof graag in een maakbare samenleving, maar die is er echt niet voor iedereen weggelegd. Ik voelde mij persoonlijk aangesproken op optimist moeten zijn en schouders eronder en gaan. Welja, de VVD geeft je echt even een schop bij psychische problemen, zover was mij dan wel duidelijk.

Ik denk aan die sekswerker, prostituee, waarvoor het VVD zijn handtekening niet wil zetten. Onder de vrouwenrechten niet, meer maatregelen voor vrijheid van regering en tegen de rechtsstaat en meer rechtse maatregelen waardoor de inkomensongelijkheid dus wel groter wordt en minima het nog moeilijker krijgen. Om nog maar te zwijgen over standpunten over bijvoorbeeld vluchtelingen, het milieu of iemand met een migrantenachtergrond (sorry, ik wist het niet anders te benoemen) die zich gediscrimineerd voelt vanwege Zwarte Piet. White privilege, mansplaining, de VVD wuift het weg en doet alsof het niet bestaat.

Ja, de d66 heeft gewonnen en ik ben trots en ik weet dat ik in dit land niet mag klagen. Ik ben alleen verdrietig over het bestaande racisme en de xenofobie die mocht winnen. Dat we waarschijnlijk een regering krijgen in 2017 met christelijke partijen, waardoor verdere secularisering en ontwikkeling van progressieve ideeën niet verder zal doorzetten. Ik word er verdrietig en down van. Ik mag zo weer voor het eerst naar therapie in 4 weken. Het is weer eens hard nodig, ik moet echt nog ff bijkomen van de verkiezingen. Het heeft mij in ieder geval verder geen goeds gedaan. Ik hoop maar dat d66 een goede onderhandeling doet en ook opkomt voor de mensen in een kwetsbare positie. Blergh, progressie in de politiek en ook bij mijzelf is even ver te zoeken. 3 maanden na Lunteren is het echt even meer dan bijkomen…