Deze blog gaat niet over de stelling doe nou maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Nee, ik ben namelijk heel erg van diversiteit gaan houden, en hekel iedereen die zich wil confirmeren aan die stelling. Deze blog gaat echter wel over de uitspraak die ik het meeste te horen kreeg toen ik in mijn diepste dal zat: “Ga gewoon wat doen!”. Ga erop uit! Ga naar buiten! Doe het gewoon! Ik kon er destijds echt niet naar luisteren en voelde mij erbij onbegrepen. Nu het beter gaat, is het echter wel mijn motto geworden…
Toen ik mijn dagen nog wat meer in bed doorbracht, dacht elke vezel in mij aan binnen blijven, geen licht willen zien en al helemaal geen mensen. Iedereen die dacht dat ik maar gewoon wat moest gaan doen wilde ik schieten. Ik wilde en kon niet gaan hardlopen. Ik wilde en kon niet naar werk. Ik wilde en kon mijzelf niet verplaatsen van het bed naar de bank en als ik het toch deed werd het er vaak niet beter op. Nee, gewoon wat doen leverde mij alleen maar meer zelfhaat en schuldgevoel op, omdat ik het gevoel had dat ik het toch niet kon. Alles wat voor iedereen normaal was kon ik gewoon niet meer doen.
Nu ga ik iedere dag weer gemotiveerd naar het werk. Wanneer ik thuiskom kook ik vaak nog voor mijzelf, doe ik de afwas, en probeer ik te sporten of mijn huisje aangenamer te maken met kaarsjes en een lekkernij. Zo had ik vandaag het voornemen om op tijd naar mijn werk te gaan, zodat ik op tijd weer naar huis kon en voor het donker nog een rondje op mijn racefiets kon doen. Op werk liep het alleen even wat minder, en net toen ik naar huis kon begon het te regenen. Ik had geen zin in een regenrit en zo belandde ik lui op de bank. Eigenlijk ook niet zo erg voor een keer.
Echter, het druist tegen mijn motto in: “Gewoon doen!”, wat staat voor het gewoon gaan doen. Ik had mij inderdaad niet moeten laten tegenhouden door wat spetters en een beetje kou, want ik kan intens genieten van de vrijheid op de racefiets. Echter, moet het ook geen dwangmatigheid worden, zoals ik nu soms omga met sporten, het huishouden, lezen of andere verplichtingen/leuke bezigheden. Die balans is soms nog lastig, maar na even balen van niet wezen racefietsen ben ik toch alweer verder gegaan in mijn boek, heb ik de afwas gedaan en gebeld met een goede vriend.
En nu ben ik alweer bezig ben met een blog waarvan ik ook dacht: “zal ik er nog één schrijven”, en die gedachte vrij snel uitzette en het gewoon ben gaan doen. En zo denk ik steeds vaker: “zal ik mij inschrijven voor een hele marathon?”, “zal ik lid worden van een politieke partij en daarin actief worden?”, “zal ik alleen naar dat concert gaan?” en beantwoord ik die vragen steeds meer met JA. Het lidmaatschap van een politieke partij is er nog niet en ook heb ik mij nog niet ingeschreven voor een hele marathon. Mijn darmklachten, mijn spaarzame tijd en het feit dat ik nu net stabiel ben houden mij nog een beetje tegen. Maar als het nog een tijdje zo doorgaat wordt het geluid van mijn motto “Gewoon doen!” steeds groter. Dan ga ik al fantaseren over de locatie van de marathon en download ik een trainingsschema. Ach, het blijft nog even dromen, eerst de halve marathon in mei nog eens afwachten (ik ben eerder bij een halve marathon wakker geworden in het ziekenhuis). Maar het blijven zeggen tegen mijzelf van “Gewoon doen!” bevalt mij wel en dat betekent echt dat ik de depressie steeds meer achter mij laat. Want depressieve mensen hebben echt niets aan “Gewoon doen!”, die moet je eerder onwijs knuffelen, luisteren en complimenteren met dat ze er zijn en het feit dat ze proberen iets te doen, maar dat het niet geeft als dat niet lukt. Dat zouden niet depressieve mensen gewoon eens moeten doen!
