Ik verdraag het hebben van geluk best wel slecht. Huh? Wattus? Ja, je leest het goed. Ik heb het dan vooral over dingen die extreem mee zitten. Bijvoorbeeld vorige week met de goal van Feyenoord, of zoals vandaag dat Ajax een tegengoal kreeg dat gewoon een overtreding was. Ik word dan geraakt in mijn rechtvaardigheidsgevoel en ik verdraag zulke situaties erg slecht. Ik heb het gevoel dat ik mijzelf er ook voor moet verdedigen en ik kan er niet goed mee omgaan..
Ik kan mij dit ook al van vroeger herinneren. Op de middelbare school kreeg ik 4 uur eerder vrij, door verschuiving van uren en dat een leraar ziek was. Heel de klas met pubers super blij en door het dolle heen. Ikzelf was down, waarom zit het mij zo mee en mijn zus of een andere klas niet? Ik kon er maar moeilijk mee omgaan en natuurlijk begreep niemand om mij heen dat. Ik had onwijs geluk, een meevaller, daarvan moet je toch juist blij zijn!
Het was net als op de camping als mijn ouders struinde over de camping tot ze de mooiste locatie zagen voor een gehuurde caravan en net zo lang smeekte bij de receptie totdat wij als familie die kregen. De mooiste plek van de camping was voor ons, wat een geluk, wat een blijheid hoort daarbij! Ik zelf voelde mij alleen maar bezwaard en had met de ander te doen. Niemand begreep het, ikzelf eigenlijk ook niet.
Het is hetgeen wat sport kijken, blij zijn en geluk ervaren soms moeilijk maakt. Natuurlijk heb ik Lunteren geleerd om voor mijzelf te mogen kiezen. Om niet altijd alleen maar aan de ander te hoeven denken en mijn eigen geluk na te streven. Ik blijf echter erg gevoelig voor onrechtvaardigheid. Als iets heel erg mee zit, en wat eigenlijk niet zo hoort te zijn, dan vind ik dat heel moeilijk om te accepteren. Dit is dus bijvoorbeeld het geval bij een dwaling van de scheidsrechter of als iets heel erg mee zit voor de één, en iets heel erg tegen zit voor de ander.
Ik denk vaak na over wat de oorzaak hier nou van is. Ben ik gewoon extreem links, een communist/socialist die algehele gelijkheid voor iedereen wil? Over het algemeen zie ik dat niet zo, en ben ik over het algemeen ook best rechts met bijvoorbeeld tegen het algehele zorgfonds zijn of tegen grote belasting veranderingen voor groot verdieners. Nee, ik ben niet extreem rechts, maar ook niet extreem links, kortom ergens in het midden.
Kortom, het ligt niet per se aan mijn eigen politieke voorkeur. Ik kan ook niet per se oorzaken vinden in mijn psychische diagnoses, als dysthymie (bekijk ik daarom meevallers zelfs wat negatiever?) of mijn NAO persoonlijkheidsstoornis met kenmerken uit afhankelijke (mijn eigen geluk laat ik bepalen door de ander), ontwijkende (ik vermijd situaties die mij gelukkig zouden kunnen maken) of de borderline (ik streef impulsief naar geluk en denk hier steeds anders over) persoonlijkheidsstoornis. Nee, allemaal lijken het geen logische verklaringen die de moeite met meevallers verklaren.
Misschien ligt het in het feit dat HSP ergens ook wel bij mij past. Dit betekent dat ik een highly sensitive person ben, ofwel in het Nederlands hooggevoelig. Veel kenmerken daarvan herken ik mijzelf niet in, maar soms kan ik kleine dingen wel extreem aantrekken, zoals ook blijkt uit bovenstaande voorbeelden. Hierdoor kan ik mij zo inleven in de ander en zo erg voelen wat die ander tekort komt en mij daarin dan extreem verplaatsen. Het lijkt nu haast dat ik narcistisch beweer dat ik extreem empathisch kan zijn, maar soms voel ik dit echt extreem zo. Ik heb al heel erg veel diagnoses, en deze officieel nog niet, maar ik heb soms zo erg last van het ervaren van geluk. Ik voel mij daarin zo onbegrepen, dat het onderzoeken van deze mogelijke diagnose misschien nog wel eens de moeite waard is….
