Ik noemde het al eens eerder in mijn blogs. Het constante vergelijken van talenten dat voor problemen blijft zorgen. Ik besprak het uitgebreid bij mij psychotherapeute voordat ik naar Lunteren ging, ik besprak het uitgebreid in de groep en de verschillende therapieën in Lunteren en ik nam het mee als doel nu ik weer terug ben bij mijn psychotherapeute. Afgelopen donderdag bespraken wij dit onder andere in therapie…

Ik vertelde dat mijn meest moeilijke momenten de momenten zijn dat ik het gevoel heb dat ik talent tekort kom. Dat anderen mij voorbijstreven, beter worden en dat ik achterblijf in niveau. Ik ben dit in veel fases van mijn leven tegengekomen. Op voetbal, in tafeltennis, met de waardering van schoolprestaties, in vergelijking met mijn zus of bij het hardlopen als een rokende beginner sneller was bij wedstrijden.

Afgelopen donderdag in therapie bespraken we hoe ik daar makkelijker mee om zou kunnen gaan. We gingen terug naar een kleine Thomas, die op voetbal niet werd aangespeeld, omdat hij het allemaal niet zo kon bijbenen vergeleken met zijn teamgenootjes. Dit maakte kleine Thomas verdrietig, en geïrriteerd. Waarom waren al die andere leeftijdsgenootjes nou wel in staat om van buiten de 16 zo hard te schieten en konden die het allemaal veel beter?

In de therapie moest de volwassen Thomas de kleine Thomas komen helpen. Ik moest voor kleine Thomas opkomen, omdat dat vroeger nauwelijks gebeurde bij het voetbal. Ik moest aangeven dat het allemaal niet uitmaakte als ik het niet zo goed kon als de anderen, maar dat ik er toch echt wel bij hoorde. Ik moest aangeven dat ik er echt mocht zijn. Ik moest aangeven dat ik weer andere talenten had, die er ook wel degelijk toededen.

Op dat moment ging het in mijn hoofd een beetje mis. Welke talenten had ik dan die er toededen? De sessie in therapie liep ook op zijn einde en met die vraag vertrok ik een beetje richting huis. Natuurlijk had ik wel kwaliteiten, maar in heel veel dingen schoten anderen mij zo voorbij. Met dat in het achterhoofd ging ik vrijdag de tafeltenniscompetitie in. Ik won 2 van de 3 wedstrijden. Een teamgenootje van mij won er 3. Hij had al een paar weken niet meer getraind. En toen ik bij de club kwam speelde hij 3 a 4 klasses lager dan mij.

Ja, hij had meer talent en speelde gewoon heel erg goed, en het was belangrijk dat hij won als teamgenoot. Bovendien betrof het één van mijn beste vrienden, dus ik moest het hem ook gewoon gunnen. Het was ook maar 1 overwinning en in andere wedstrijden kan het zo weer de andere kant op vallen. Bovendien kan hij er ook gewoon niets aan doen, dat het zonder training zo lekker ging. Het zorgde bij mij alleen voor een gevoel waar ik nu 5 dagen later nog steeds last van heb.

Waarom streeft iedereen mij voorbij? Waarom vind ik het zo moeilijk om hiermee om te gaan? En waarom kon ik geen beroep doen op de volwassen Thomas met dat dit allemaal niet zo veel uitmaakte en dat ik andere talenten had? Waarom blijf ik zo’n Calimero met ik ben klein, hij is groot, dat is niet eerlijk? Veel onbegrip en zelfhaat valt mij ten deel. Stoppen met tafeltennis schiet als optie ook weer door mijn hoofd, maar ik weet ook dat dat weglopen is. Omgaan met het gebrek aan talenten, ik vraag mij daadwerkelijk af hoe ik hier dan toch ooit makkelijker mee omga..